Bezpośrednio po wstąpieniu na urząd biskupi musiał zająć się sprawą rzekomych objawień maryjnych na terenie swojej diecezji, które miały miejsce w sierpniu 1892 roku we wsi Suchý Důl (pol. „Suche Doły”) koło Náchodu. 14-letnia wówczas Kristina Ringlová napotkała panią w ciemnej sukni, która pozdrowiła ją. Przerażone dziewczę uciekło, ale dwa tygodnie później ponownie w tym samym miejscu spotkała tajemniczą postać. Podczas kolejnych widzeń Kristina dowiedziała się, że pani w sukni chce być chwalona śpiewem i odmawianiem różańca. W ciągu dwóch kolejnych lat młoda dziewczyna miała 23 objawienia, które stały się bardzo popularne wśród mieszkańców okolic. Pielgrzymi przybywali setkami i tysiącami, dziennie potrafiło do lasu nad Suchymi Dołami przybywać nawet 10-15 tysięcy pątników, obserwując widzącą. Objawienia nie zostały uznane przez bpa Brynycha, który nie zezwolił na modlitwy w tym miejscu. Mimo powyższego w 1893 roku powstała tam droga krzyżowa i most przy źródle, postawiono także figurę Maryi, a w 1897 roku powyżej powstała kaplica[5].
W czasie swoich rządów w diecezji w 1897 roku zwołał synod diecezjalny oraz w tym samym roku utworzył szkołę „Adalbertinum”. Wspierał aktywnie sportowców zrzeszonych w organizacji Orel (pol. „Orzeł”). Pod koniec XIX wieku zaostrzeniu uległy także relacje między społecznością czeską, a niemiecką zamieszkującą kraje Królestwa Czeskiego związany z rozwojem nacjonalizmu. Szczególnie konflikt ten widoczny był na pograniczu czesko-niemieckim w Sudetach. Prowadząc dalej politykę swojego poprzednika na tronie biskupim, wspierał czeskich katolików w Trutnovie, w celu budowy dla nich własnej świątyni w mieście. Wobec sprzeciwu większości ludności niemieckiej, nie udało mu się zrealizować tego zamiaru. Konflikt został ostatecznie rozwiązany w ten sposób, że katolicy czeskiego pochodzenia urządzili własną salę do nabożeństw w prywatnym domu[4].
Stanowczo sprzeciwiał się forsowanemu przez niemieckie duchowieństwo na początku XX wieku planowi utworzenia nowych biskupstw ze stolicami w Chebie i Kutnej Horze w ramach metropolii praskiej, kosztem straty części terytorium przez diecezję hradecką[4].
