Bitwa koło Ławicy Skerki

II wojna światowa, kampania śródziemnomorska
Czas	2 grudnia 1942
Miejsce	Ławica Skerki, Morze Śródziemne
Terytorium	Tunezja Francuska
Wynik	zwycięstwo aliantów
Strony konfliktu
Włochy  Wielka Brytania  Australia
Dowódcy
Aldo Cocchia Cecil Harcourt
Siły
3 niszczyciele, 2 torpedowce, 4 statki transportowe 3 lekkie krążowniki, 2 niszczyciele
Straty
1 niszczyciel zatopiony, 1 niszczyciel i 1 torpedowiec uszkodzone, 4 statki zatopione
Położenie na mapie Morza Śródziemnego miejsce bitwy
37°45′12″N 10°57′12″E/37,753333 10,953333

Bitwa koło Ławicy Skerki – bitwa morska stoczona w czasie II wojny światowej niedaleko Ławicy Skerki (ang. Skerki Bank) u wybrzeża Tunezji na Morzu Śródziemnym, w nocy 2 grudnia 1942 roku pomiędzy siłami brytyjskimi i włoskimi.

Pod koniec listopada 1942 roku włoskie dowództwo zaplanowało operację dostarczenia zaopatrzenia do portów afrykańskich, w drodze czterech konwojów: B i G do Tunisu, C do Trypolisu i H do Bizerty. Operacja została wykryta przez brytyjskie rozpoznanie lotnicze i na przechwycenie konwoju H wysłany został zespół Q (Force Q) z przylądka Bon^[1].

Siły brytyjskie składały się z lekkich krążowników HMS "Aurora", "Argonaut" i "Sirius" oraz niszczycieli HMS "Quentin" i HMAS "Quiberon". Dowodził nimi admirał C. H. J. Harcourt. Siły brytyjskie 2 grudnia 1942 roku o godz. 0:37 przechwyciły i zaatakowały włoski konwój w składzie czterech statków i jego eskortę składającą się z 3 niszczycieli i dwóch torpedowców^[1]. Włoska eskorta składała się z niszczycieli "Nicoloso Da Recco" (okręt flagowy), "Camicia Nera", "„Folgore”(inne języki) i torpedowców „Clio”(inne języki) i „Procione”(inne języki). Eskortą dowodził komandor Aldo Cocchia. W wyniku bitwy zatonęły wszystkie statki konwoju wraz z "Folgore". Flagowy niszczyciel "Da Recco" doznał poważnych uszkodzeń i musiał być następnego dnia odholowany do Trypolisu przez niszczyciel "Antonio Pigafetta". Uszkodzony został też torpedowiec (właściwie niszczyciel eskortowy) "Procione"^[1]. Włoskie niszczyciele próbowały ataków torpedowych, lecz bezskutecznie. Brytyjczycy nie ponieśli żadnych strat w czasie samej bitwy, chociaż HMS "Quentin" został storpedowany i zatonął po odwetowym ataku lotnictwa Osi następnego poranka.

Zginęło ok. 2200 włoskich marynarzy i żołnierzy, w tym 124 na "Folgore", 118 na "Da Recco" i 3 na "Procione"^[2].

Włoski dowódca kmdr Aldo Cocchia, ranny podczas bitwy, został odznaczony Złotym Medalem za Męstwo Wojskowe (Medaglia d'oro al Valor Militare), podobnie jak dowódca "Camicia Nera" kmdr por. Adriano Foscari i poległy dowódca "Folgore" kmdr ppor. Ener Bettica.

† – jednostki zatopione

# – jednostki uszkodzone, ## – poważnie

• Force Q (kontradmirał C. H. J. Harcourt)
  • krążownik lekki: HMS "Aurora" (okręt flagowy)
  • krążowniki lekkie (przeciwlotnicze): HMS "Argonaut", HMS "Sirius" (typu Dido)
  • niszczyciele: HMS "Quentin" i HMAS "Quiberon" (typu Q/R)

• Konwój H (komandor Aldo Cocchia)
  • eskorta:
    • niszczyciele "Nicoloso Da Recco"## (okręt flagowy), "Camicia Nera", „Folgore”(inne języki)†
    • torpedowce „Clio”(inne języki), „Procione”(inne języki)#
  • statki: "Aventino"† (3794 BRT), "Puccini"† (2422 BRT), "Aspromonte"† (976 BRT), KT 1† (850 BRT) (niemiecki)^[3]

• Convoy Battle near Skerki Bank (ang.). [dostęp 17 lipca 2010].