Urodził się w biednej rodzinie. Był synem stangreta Johannesa Alberta Jørgensena (1894–1924) i Karen Marie Kristiansen (1894–1928)[2]. Po śmierci rodziców wychowywali go wujostwo. Ukończył siedem klas w szkole Det Kongelige Opfostringshus, pracował następnie jako robotnik (m.in. w magazynie). W okresie II wojny światowej odbywał służbę wojskową. W 1943, po rozbrojeniu duńskiej armii przez niemieckich okupantów, dołączył do ruchu oporu[2].
Zaangażował się następnie w działalność związkową, od 1950 zajmował kierownicze stanowiska w organizacjach pracowniczych[2]. W latach 1962–1968 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego SiD, związku zawodowego pracowników niewykwalifikowanych. Od 1968 do 1972 był przewodniczącym tej organizacji[3].
Został również członkiem Socialdemokraterne i jej organizacji młodzieżowej DSU[2]. W latach 1961–1964 zasiadał w radzie miejskiej Kopenhagi[3]. W 1964 po raz pierwszy objął mandat posła do Folketingetu z ramienia socjaldemokratów[4], w duńskim parlamencie zasiadał do 1994[2]. W latach 1973–1987 był przewodniczącym swojego ugrupowania[5].
Od 5 października 1972 do 19 grudnia 1973[6] i ponownie od 13 lutego 1975[7] do 10 września 1982 był premieremDanii[8]. Łącznie stał na czele pięciu różnych gabinetów[8]. Od 1 lipca do 30 sierpnia 1978 pełnił jednocześnie funkcję ministra spraw zagranicznych[7].
Życie prywatne
6 listopada 1948 w Randers poślubił Ingrid Kvist Pedersen (1922–1997)[2], z którą miał czworo dzieci: Petera, Larsa, Mette i Kirsten[9].
