Wykonując postanowienia uchwały Rady Ministrów z 23 maja 1922 roku, Minister Spraw Wewnętrznych rozkazem z 9 listopada 1922 roku zmienił nazwę „Bataliony Celne” na „Straż Graniczną”[1]. Wprowadził jednocześnie w formacji nową organizację wewnętrzną[2]. 40 batalion celny przemianowany został na 40 batalion Straży Granicznej.
40 batalion Straży Granicznej funkcjonował w strukturze Komendy Powiatowej Straży Granicznej w Łunińcu, a jego dowództwo stacjonowało w Miklaszewiczach[3]. W skład batalionu wchodziły cztery kompanie strzeleckie oraz jedna kompania karabinów maszynowych w liczbie 3 plutonów po 2 karabiny maszynowe na pluton[4]. Dowódca batalionu posiadał uprawnienia dyscyplinarne dowódcy pułku. Cały skład osobowy batalionu obejmował etatowo 614 żołnierzy, w tym 14 oficerów[5].
W 1923 roku batalion przekazał swój odcinek oddziałom Policji Państwowej i został rozwiązany[6].
Służba graniczna
W maju 1923 37 baon SG oddał 40 baonowi SG odcinek graniczny od Jaśkowicz do Rachowicza[7].
w rejonie odpowiedzialności 40 baonu SG dość często dochodziło do sporów kompetencyjnych. Komendant posterunku Policji Państwowej w Zaprosiu napisał raport do swoich przełożonych, w którym oskarża komendanta batalionu o utrudnianie mu wykonywania obowiązków w pasie przygranicznym[9]. Podobny konflikt odnotowano z niechętnie podporządkowującemu się rozkazom dowódcy garnizonu, dowódcą plutonu żandarmerii kordonowej[10], a także z organami władzy administracyjnej[11]. W tym ostatnim przypadku komendant batalionu zarzuca staroście w Łunińcu bezduszność w sprawie kilkakrotnego „odrzucania” za granicę mieszkanki Łunińca Afanasiewy Kilifie z jej czwórką dzieci[11].
Komendanci batalionu
p.o. por. Aleksander Kaczorkiewicz (IX 1922[12] – )
