W kwietniu 1952 utworzono dwa zgrupowania sojuszniczych taktycznych sił powietrznych (Allied Tactical Air Forces ATAF: 2. i 4 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne (PTSP). 2 PTSP odpowiadały za osłonę terytorium Holandii, Belgii i północną część Republiki Federalnej Niemiec. Tworzyły je początkowo brytyjskie taktyczne siły powietrzne (British RAF Second Tactical Air Force 2 TAF[b]) oraz siły powietrzne Holandii i Belgii. Kwatera dowództwa znajdowała się w Bad Eilsen, którą w 1954 przeniesiono do Rheindahlen. Dowódcą 2 PTSP był brytyjski marszałek lotnictwa, który jednocześnie pełnił obowiązki dowódcy 2 TAF.
Rejon obrony 2 PTSP podzielono na dwa sektory obrony: za sektor I odpowiedzialne były siły powietrzne Wielkiej Brytanii, wchodzące w skład 2. i 69 grupy sił powietrznych, natomiast za sektor II odpowiadały brytyjskie i belgijskie siły powietrzne, wchodzące w skład 83 grupy sił powietrznych. Centrum dowodzenia I sektora znajdowało się w Brockzetel, natomiast II sektora w Uedem[2][3]. Jednym z zadań było też wsparcie działań wojsk lądowych zgrupowanych w Północnej Grupie Armii. W latach 80 XX w. 2 PTSP podlegały Dowództwu Połączonych Sił Powietrznych Centralnej Europy (Allied Air Forcel Central Europe AAFC) w Ramstein. Na ich wyposażeniu znajdowało się 36 wyrzutni pocisków rakietowych Pershing 1A, około 800 samolotów bojowych typu Tornado, Harrier GR Mk3 i Mk5, F-15C, F-16A, F-104G, Alpha Jet, F-5A. F-4 Phantom i rozpoznawczych (łącznie 45 eskadr), 62 baterie rakiet przeciwlotniczych „Hawk” i „Nike” (480 wyrzutni) i ponad 750 artyleryjskich środków przeciwlotniczych. Siły te mogły być wzmocnione przez samoloty amerykańskiej 3 Armii Lotnictwa Taktycznego, stacjonującej w Mildelhaal oraz samolotami brytyjskimi[4].
30 czerwca 1993 2 Połączone Taktyczne Siły Powietrzne zostały rozwiązane[4], a zadania dowództwa przejęło Dowództwo Połączonych Sił Powietrznych Europy Centralnej AIRCENT[5].
Siły Powietrzne Wielkiej Brytanii stacjonujące w Niemczech
cześć 3 Armii Lotnictwa Taktycznego (amerykańskiej)
Dowódcy 2 PTSP
Stopień, imię i nazwisko
Czasokres
marsz. Humphrey Edwardes-Jones
1959 – 1961
marsz. John Grandy
1961 – 1963
marsz. Ronald Lees
1963 – 1965
marsz. Denis Spotswood
1965 – 1968
marsz. Christopher Foxley-Norris
1968 – 1970
marsz. Harold Brownlow Martin
1970 – 1973
marsz. Nigel Maynard
1973 – 1976
marsz. Michael Beetham
1976 – 1977
marsz. John Stacey
1977 – 1977
marsz. Peter Terry
1979 – 1981
marsz. Thomas „Jock“ Kennedy
1981 – 1983
marsz. Patrick Hine
1983 – 1985
marsz. David Parry-Evans
1985 – 1987
marsz. Anthony Skingsley
1987 – 1989
marsz. Andrew Wilson
1991 – 1993
Uwagi
↑Kompleks wojskowy JHQ Rheindahlen znajduje się w okolicy Mönchengladbach i wyglądem przypominaa średniej wielkości miasteczko z budynkami administracyjnymi, mieszkalnymi, sklepami, szkołami i innymi obiektami użyteczności publicznej. Pierwotnie stanowił połączoną kwaterą brytyjskich sił stacjonujących na terytorium RFN. Stanowił siedzibę kwatery głównej zgrupowania NORTHAG, kwaterę 2 ATAF, dowództwo Brytyjskiej Armii Renu i Royal Air Force Germany. Personel wojskowy składał się z brytyjskich, amerykańskich, niemieckich, holenderskich, belgijskich, australijskich i kanadyjskich oficerów i żołnierzy. W kompleksie pracowało około 2500 pracowników niemieckich, zabezpieczających funkcjonowanie miasteczka i wydzielonych obiektów[1].
↑W 1951 brytyjskie okupacyjne siły powietrzne (British Air Forces of Occupation BAFO zmieniły nazwę na 2 Taktyczne Siły Powietrzne (Second Tactical Air Force 2 TAF. W celu zapewnienia właściwego i bezpośredniego współdziałania pomiędzy 2 TAF i Brytyjską Armią Renu, utworzono nową siedzibę dowództwa w Rheindahlen, koło Moenchengladbach. W 1959 2 TAF zostały przemianowane na RAF Germany, a ich dowódca stał się jednocześnie dowódcą 2 ATAF. Głównym zadaniem RAF Germany była obrona północnej części RFN oraz, wraz z wydzielonymi siłami powietrznymi USA i Francji, utrzymanie trzech powietrznych korytarzy do Berlina Zachodniego.[1].
.jpg)