Las fòrmas ancianas son Sancti Amantii, en latin, al sègle VII, St Amans de Pellagal, en 1259, Sancto Amancio, en latin, en 1271, St Amans de Pellagal, en 1311, Sancti Amanci de Pelagal, en latin, en 1326, Sancti Amanti de Pelagalho, en latin, cap a 1400, St Amans de Pelagal, en 1467, Pelagual, en 1476, Sainct Amand de Pellogal, en 1526, Sancti Amantii de Pelagal, en 1640.
La prononciacion es [senta'mans], çò pus sovent, o [senta'mandepela'gal]. I a dotze Sent Amanç, mès dans la region, se tracta del primièr avesque de Rodés[5],[6],[7]. Pelagal es format del resultat del vèrbe latin pilare, « pelar », qu'aviá en occitan vièlh lo sens de « plumar », qu'a gardat, mès tanben lo de « panar, raubar, pilhar », e del resultat de gallum, gal. Pelagal es un escais-nom, mès lo nom pòt èsser donat a un elevaire de polas (sens de « plumar ») coma a un lairon (sens de « panar, pilhar ») [5], sense comptar los sens metaforics que nos escapan. La prononciacion regulara seriá [pelɔ'gal] (cf. atestacion de 1526), mès la conservacion de [a] es pas impossibla, quitament sense influéncia de la fòrma escrita francesa ( veire Tombabuèu, ['tumba'bɛw], ['senta'fe] per Senta Fe, [pəla'grujə] per Pelagru(i)a).
Sent Avit de Combalonga
Las fòrmas ancianas son ecclesia Sancti Aviti prope la Garde de Bellopodio, en latin, en 1255, parrochia de Sanct Avit, en 1269, ecclesia Sancti Aviti, en latin, en 1270, gleia de S. Avit, en 1296, Sancti Aviti, cap a 1400, Sainct Avit, en 1526, Sanctus Avitus de Comba Longa, en 1580, Sancti Aviti de Combalongua, en latin, en 1640, St Avit de Combelongue Succ. [sucursala] sus la mapa de Cassini, a la fin del sègle XVIII. La prononciacion es [senta'bit]. I a mai d'un Sent Avit, mès se tracta probablament de l'avesque de Viana (Isèra). Pel determinant, la comba es « longa » perqué es estreta, segon Burgan e Lafon [5],[8]; ajustem que sembla longa tanben perqué es dreta.
La Garda en Calvèra
Las fòrmas ancianas son la onor de Sant Marti de la Garda Laiguil, en 1215, Guarda, en 1240, la gleia de la Guarda, en 1241, Sancti Martini de la Garda, en 1270, Garda, en 1271, Lagarda, en 1326, La Garda, cap a 1400, Lagarde, en 1526, Lagarde en Calvere, en 1543, Sanctus Martinus de Gardia en Calvera, en 1580, Sancti Martini de Lagarde et Alvero, en 1640, La Garde en Calvere Succ. [sucursala] sus la mapa de Cassini, a la fin del sègle XVIII. La prononciacion es [la'gardɔ]. Lo mot garda designa a l'origina una gacha e Calvèra es lo nom d'una familha nòbla mèstra del lòc. En francés, per atraccion paronimica explicada per l'oblit del nom de la familha, se ditz La Garde du Calvaire ([kal'vɛrə], al sens de « Calvari ») [5].
Istòria
Abans 1806, las ancianas comunas de Sent Avit de Combalonga e de La Garda [en Calvèra] foguèron annexadas a Sent Amanç de Pelagal [9].
Abans la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra del canton de Lausèrta; es ara del canton de Pays de Serres Sud-Quercy (en francés), donc del País de Sèrras Carcin Sud.
.svg)
.svg){kind=small}