«Train Kept A-Rollin'» (eller «The Train Kept A-Rollin'») er ein song først spelt inn av den amerikanske jazz- og rhythm and blues-musikaren Tiny Bradshaw i 1951. Opphavleg vart songen framført i ein jump blues-stil og Bradshaw lånte teksten frå ein tidlegare song og sette han til eit livleg shuffle-arrangement som inspirerte andre musikarar til å framføra og spela han inn. Johnny Burnette and the Rock and Roll Trio gjorde eit viktig bidrag i 1956 - dei omarbeidde han til ein gitarriff-driven låt, som har ein tidleg bruk av medvite forvrengt gitar i rockemusikken.

I 1965 populariserte The Yardbirds songen som ein tidleg psykedelisk bluesrock-låt, mykje på grunn av Jeff Beck sitt fuzz-tona gitarspel. Arrangementa deira vart snart det mest kopierte med innspelingar av ei rekkje musikarar. Etter at gitaristen Jimmy Page vart med i gruppa, spelte Yardbirds inn ein oppdatert versjon med ny tekst som «Stroll On» til filmen Blowup i 1966. Med ein svært ladd rytmeseksjon og eit dobbelt sologitaråtak av Beck og Page blir han sett på som ein forløpar for heavy metal-musikk.

Då Yardbirds vart oppløyst i 1968, vart «Train Kept A-rollin'» teke i bruk som konsertopnar av det nye bandet til Page, Led Zeppelin, i dei tidlege (og seinare) turnéåra. Songen vart òg ein viktig del av Aerosmith sitt tidlege konsertrepertoar, og i 1974 spelte dei han inn for sitt andre album. Versjonen deira er faktisk ein todelt song - den første har eit langsamare, groove-orientert arrangement, medan den andre bruker Yardbird sitt arrangement. Aerosmith gjorde han til ein hardrock-standard og ein fast song på klassisk rock-radio. Han er framleis ein av deira mest populære låtane. «Train Kept A-rollin'» har vorte framført og spelt inn av ei rekkje andre artistar.

Tiny Bradshaw og bandet hans spelte først inn «The Train Kept A-rollin'» i 1951. Dei framførte songen som ein mellomrask jump blues,^[1] som bruker ein boogie-woogie-bass og ein shuffle-rytme.^[3] Den innleiande delen inneheld scat-song av Bradshaw svart på av eit kor.^[3] Versa blir leverte i ein livleg vokalstil, etterfølgd av ein instrumental pause med ein tøff, tutande tenorsaksofonsolo av Red Prysock akkompagnert av trommeslagaren Philip Paul sitt tunge slag.^[3] Teksten til Bradshaw brukar tidlege jazz hipster-referansar:

I caught the train I met a real dame, she was a hipster and a gone dame
She was pretty from New York City, and she trucked on down the ol' fair lane
With a heave and a ho, and I just couldn't let her go ...
The train kept a rollin' all night long, and I still wouldn't let her go

Teksten er basert på «Cow-Cow Boogie», ein song frå 1942 om ein syngjande cowboy.^[4] Bradshaw omskreiv linjer, som «a ditty he learned in the city» og «get along, get hip little doggies, and he trucked 'em on down the old fairway», for å møta det nye scenarioet sitt.^[4] Sjølv om King Records-singelen oppgir «Bradshaw-Mann» som låtskrivarar, krediterer nyutgivingar og seinare innspelingar av «The Train Kept A-rollin'» Tiny Bradshaw, Lois Mann (eit pseudonym for King Records-eigaren South Nathan) og Howard Kay. BMI, organisasjonen for låtskrivarrettar, oppgir låtskrivarane/komponistane som «Myron C. Bradshaw, Sydney Nathan og Howard Kay».^[5] Ifølgje musikkhistorikaren Larry Birnbaum, «vart namnet til Mann tydelegvis lagt til for at South Nathan skulle få ein del av publiseringshonorara, slik plateselskap rutinemessig gjorde på den tida; når det gjeld Kay, er identiteten hans framleis eit mysterium».^[3]

Innspelinga fann stad 6. oktober 1951 i Cincinnati i Ohio. Forutan Bradshaw, Prysock og Paul var dei andre deltakarane: Leslie Ayers og Lester Bass på trompetar; Andrew Penn på trombone; Ted «Snooky» Holbert på alt- og barytonsaks; Rufus Gore på tenorsaks; Jimmy Robinson på piano; og Clarence Mack på bass.^[6] King Records gav ut songen på både ti-tommars 78 rpm og sju-tommars 45 rpm-plater i slutten av 1951. Billboard melde utgivinga og kommenterte ho med jump-språk: «Songaren kjem gjennom med ein flott vokal på ei rocka nyheit, med noko solid kor og orkesterakkompagnement. Låten byggjer seg opp heile vegen.»^[7] Han kom seg likevel ikkje inn på listene over dei mest populære R&B-songane i landet, som vart utarbeidd av Billboard. Sjølv om Bradshaw hadde fem andre plater som nådde R&B-topp ti,^[8] heldt «The Train Kept A-rollin'» fram med å vere hans mest kjende innspeling og held fram med å vera populær blant Shag-dansarar (ein type swingdans) på den amerikanske austkysten.^[1]

I 1956 omarbeidde Johnny Burnette and the Rock and roll Trio songen til Bradshaw med eit rockabilly/tidleg rock and roll-arrangement. Versjonen til trioen har gitarlinjer i det mange historikarar reknar som det første innspelte dømet med medvite forvrengd gitar i rockemusikk,^[10] sjølv om bluesgitaristar, som Willie Johnson^[11][12] og Pat Hare,^[13][14] hadde spelt inn musikk med same effekt fleire år tidlegare.

Gitaristen til trioen, Paul Burlison, forklarte at han la merke til lyden etter å ha mista forsterkaren sin ved eit uhell, noko som løyste eit straumrøyr, og seinare, «når eg ønskte å få den lyden, ville eg berre strekkja meg tilbake og løysa det røyret».^[15] Han utnytta denne effekten på dei viktigaste instrumentale trekka i songen, ein tre-tone gitarlinje i moll gjenteke gjennom heile songen.^[16] Burlison fortalde korleis han kom opp med det karakteristiske gitarriffet:

Dagen etter innspelinga av «The Train Kept A-rollin'» spelte trioen inn ein versjon av Big Joe Turner sin «Honey Hush», som har ein meir utbreidd bruk av riffet.^[16] Coral Records gav ut begge songane på ein singel i september 1956.^[18]

Seinare hevda forfattarane Vince Gordon og Peter DijkemaIt at gitarlyden på «The Train Kept A-rollin'» kunne skapast med forvrenging som vanlegvis kunne oppnåast med ein sterkt overstyrt gitarforsterkar frå tidleg i 1950-åra.^[10] Dei påpeikar at i opptaket høyrest dei høgare diskantstrengane relativt reine ut, medan den låge E-strengen har mest forvrenging; med ein røyrfeil ville alle strengene bli forvrengde meir eller mindre i same grad.^[10] Forfattarane legg til at ein kunne oppnå denne forskjellen i lyd med polstykket for den djupe E-strengen heva høgare enn resten, og dermed tillata han å overbelasta forsterkaren meir enn diskantstrengane.^[10] Dei argumenterer òg for at studiogitaristen Grady Martin frå Nashville spelte gitar på innspelinga for trioen. Dei baserer dette på stilistiske og tekniske kvalitetar, sidan Martin på den tida var ein meir fullenda spelar enn Burlison, og desse kvalitetane er tydelege i arbeidet hans på andre innspelingar.^[10]

Den engelske rockegruppa Yardbirds spelte inn «The Train Kept A-rollin'» under den første amerikanske turnéen sin i 1965. Han er basert på omarbeidinga til Johnny Burnete, men Beck-biograf Annette Carson kommenterer at «den framdrivande, kraftdrivne versjonen deira avveik likevel radikalt frå originalen .... [deira] innspeling plukka det gamle Rock & Roll Trio-nummeret ut av gløymselen og gjorde det til ein klassikar blant klassikarar».^[21] Sologitaristen i The Yardbirds, Jeff Beck, som var ein fan av tidleg rockabilly, sa at han introduserte songen for gruppa: «Dei høyrde meg spela riffet, og dei elska det og laga sin eigen versjon av han.» ^[16] Giorgio Gomelsky, den første produsenten i gruppa, uttaler at Sonny Boy Williamson II sin bruk av bluesmunnspel for å imitera toglydar under 1963-turneen sin i Storbritannia med Yardbirds òg inspirerte omarbeidinga deira av songen.^[22]

Songen opnar med at Beck bruker volum på ein overstyrt gitar for å simulera ei togfløyte, og bandet startar songen med rytmegitaristen Chris Dreja, bassisten Paul Samwell-Smith og Beck som følgjer riffet frå Rock and Roll Trio-versjonen.^[23] To kombinerte opptak av vokalen til Keith Relf, med nokre forskjellar i teksten, kjem inn etter tolv taktar.^[23] Etter vokalseksjonen blir rytmen endra til ein shuffle og ein 12-takts munnspel og gitarmellomspel set scena for den første soloen til Beck. Etter å ha gått tilbake til den opphavlege rytmen for ein annan dobbeltspora vokal seksjon, kjem ein kort «rave up»-aktig seksjon framfor den andre soloen til Beck.^[19] Ein «rave up» blir brukt for å skildra den midtre instrumentale delen av ein song, når takten skiftar til dobbelttakt og den instrumentale improvisasjonen gradvis byggjer seg opp til eit klimaks. Det var ein del av signaturstilen til Yardbirds og «representerer noko av den tidlegaste psykedeliske bluesrocken, før Jimi Hendrix og Cream», ifølgje Birnbaum.^[19] Den andre gitarsoloen til Beck, som strekkjer seg over to 12-taktars seksjonar, har ein tidleg bruk av ein fuzz-tone effektpedal.^[20] Birnbaum skildra arbeidet som «brennande»^[19] og «medrivande, relativt komplekse soloar».^[16]. Tolkinga til Yardbirds vart den nye standarden som seinare musikarar skulle følgja.^[24]

Songen vart spelt inn av Sam Phillips i hans Phillips Recording-studio i Memphis i Tennessee, den 12. september 1965, med vidare innspeling av Roy Halee i Columbia Recording Studio i New York City den 21. og 22. september 1965. «The Train Kept A-rollin'» vart inkludert på studiosida av det andre amerikanske albumet til Yardbirds, Having a Rave Up, som vart gitt ut 15. november 1965. Songen, saman med ei anna amerikansk studioinnspeling, «I'm a Man», vart ikkje gitt ut i Storbritannia før på midten av 1970-talet, lenge etter at gruppa var oppløyst. Songen var eit fast innslag på konsertane til bandet, og dei spelte inn fleire live-versjonar med Beck, som finst på album som BBC Sessions (1991) og Glimpses 1963-1968 (2011).

I juni 1966 forlét bassist Samwell-Smith Yardbirds for å bli plateprodusent. Hans første erstattar, den velkjende studiogitaristen Jimmy Page, gjekk snart over til gitar, medan den andre gitaristen Dreja tok over bassen. Med både Beck og Page om bord hadde Yardbirds eit av dei første doble sologitaristane i populærrocken. Filmregissør Michelangelo Antonioni såg framferda til gruppa 23. september 1966 i Royal Albert Hall i London, og vart imponert over versjonen deira av songen, og bad dei framføra «Train Kept A-rollin'» for den kommande filmen hans, Blowup.^[25] Mindre enn to veker seinare gjekk gruppa inn i Sound Techniques-studioa i London, der dei spelte inn 3.-5. oktober 1966.^[26] Då dei ikkje fekk rettane til å framføra songen på film frå utgivaren, skreiv songaren Keith Relf ein ny tekst, døypte om han til «Stroll On», og inkluderte kredittar til dei fem bandmedlemmene.^[27]. The Yardbirds introduserte òg eit oppdatert arrangement som passa til den nye teksten. Led Zeppelin-biografen Keith Shadwick skildra den nye versjonen som «brutal, truande og på grensa til vald»,^[25] noko som føregrip heavy-metal.^[28] Han opnar med ein ny trommerytme av Jim McCarty og harmonisert gitar-feedback, før togfløyte-simuleringa til Beck.^[25] I motsetning til den tidlegare låten deira er ikkje vokalen til Relf dobbeltspora, og han speler heller ikkje munnspel, og rytmen held fram på riffet gjennom heile songen. Gitararbeidet, der både Beck og Page bidreg med sologitar, har vorte kalla «revolusjonerande», frå den innleiande «veggen av feedback», bruken av «skurrande dissonante akkordar» og den «tvinnande gitarduetten» av Birnbaum.^[28] I løpet av 12.-14. oktober vart Yardbirds filma medan dei mina songen til Blowup. Scena deira vart iscenesett på eit sett i Elstree Studios designa for å likna Ricky-Tick, ein populær London-klubb, og på instruksjon frå Antonioni knuser Beck gitaren sin, på måten som Pete Townshend i The Who gjorde. Songen slik han blir framført i filmen er redigert (dobla) for å auka lengda for handlinga.^[19] «Stroll On» vart seinare inkludert på filmmusikkalbumet (1967) og er med på samlealbuma til Yardbirds, Train Kept A-rollin'/The Yardbirds Story (1993) og Ultimate! (2001).

Etter Jeff Beck slutta i slutten av 1966 heldt Yardbirds fram å framføra «The Train Kept A-rollin'» regelmessig. Den originale teksten vart brukt, men «Stroll On»-arrangementet vart følgt med Jimmy Page som spelte alle gitarpartia.^[29] Konsertopptak med Page vart seinare gitt ut på Live Yardbirds: Featuring Jimmy Page (1971), Last Rave-Up in L.A. (1979), Glimpses 1963-1968 (2011) og Yardbirds '68 (2017).^[30]

Kort tid etter at Keith Relf og Jim McCarty forlét Yardbirds i midten av 1968, søkte Jimmy Page etter nye musikarar til eit etterfølgjarband. Då dei framtidige medlemmene av Led Zeppelin øvde saman for første gong i 1968, var den første songen dei spelte «Train Kept A-rollin'».^[31] I When Giants Walked the Earth siterer biografen Mick Wall Page:

Songen vart inkludert i dei tidlege konsertane deira som «The New Yardbirds» og var med som opningsnummer på Led Zeppelin-turnear i 1968 og 1969, og vart inkludert på fleire piratkopiplater.^[33] I eit intervju skildra den tidlege MTV-videoverten J.J. Jackson, som påpeika at han ikkje karakteriserer musikken til Led Zeppelin som heavy metal, eit piratkopi-opptak frå deira første amerikanske turné, «viss dette var det einaste opptaket nokon nokon gong har høyrt av dei, blir det ikkje mykje meir 'heavy metal'-klingande enn dette, gjer det vel?»^[34] Dei gjenoppliva songen seinare for sin siste turné «Over Europe» i 1980. Sjølv om ein studioversjon aldri vart spelt inn av Led Zeppelin, spelte Page som soloartist inn songen under innspelingane sine for Outrider i 1988, ein versjon som liknar på Led Zeppelin sin versjon frå 1980.

I 1974 gjorde Aerosmith «Train Kept A-rollin'» til ein hardrockstandard.^[35] Steven Tyler, Joe Perry og Tom Hamilton hadde framført songen før dei vart med i Aerosmith. Perry hugsa, «'Train Kept A-rollin'' var den einaste songen me hadde til felles då me først kom saman. Bandet til Steven hadde spelt 'Train', og Tom og eg spelte han i bandet vårt .... Det er ein blueslåt, viss du følgjer røtene heilt tilbake .... Eg har alltid tenkt at viss eg berre kunne spela éin song, ville det vera denne på grunn av kva han gjer med meg».^[35] Bandet til Perry byrja å framføra songen regelmessig etter at han hadde vorte rørt av framføringa av «Stroll On» i Blowup; Tyler hugsa at bandet hans opna for Yardbirds i 1966:

Songen var eit tidleg innslag på konsertane til Aerosmith og ei hyppig avslutning på konsertane, mellom anna på deira første konsert i 1970.^[29] Dei ville spela inn eit konsertopptak av songen, men produsent Jack Douglas overtalte dei til å spela inn ein studioversjon, som eigentleg bestod av to ulike versjonar av songen. Den første delen var langsamare, «meir groove-orientert», medan den andre var ein temperamentsfull rockar.^[38] For å gi den andre delen meir av ein live-lyd, overdubba Douglas publikumsstøy frå The Concert for Bangladesh, velgjerdskonserten arrangert av George Harrison i 1971. Steve Hunter og Dick Wagner, som jobba med Lou Reed og Alice Cooper, vart henta inn for å spela inn gitarpartia. Ifølgje Hunter: «Me [Wagner og eg] ønskte å halda soloane like, så me sette oss ned ... og gjekk gjennom materialet slik at det var heilt jamt .... Me ønskte ikkje å la det sjå ut som det var ein rytmegitarist og ein sologitarist, fordi det var det me gjorde begge to».^[39] Hunter utdjupa seinare:

.

I 1974 vart «Train Kept A-rollin'» gjeve ut på det andre albumet til Aerosmith, Get Your Wings. Ein versjon redigert til litt over tre minutt og utan publikumslydane vart gitt ut som singel, men han dukka ikkje opp på hitlistene. Songen held fram med å vera eit høgdepunkt på konsertane deira, og albumversjonen har vorte ein fast del av albumorientert rock og klassisk rock radio. Han har vorte så identifisert med Aerosmith at når Jeff Beck (som med sine innspelingar med Yardbirds i 1965 og 1966 inspirerte Tyler og Perry) av og til framfører han, høyrer han ofte kommentarar som «Hei, eg likte versjonen din av Aerosmith-songen».^[41]

Songen er med på tre konertplater av Aerosmith: Live! Bootleg (1978), Classics Live (1986) og Rockin' the Joint (2005).^[42] På Rockin' the Joint-versjonen kan ein høyre Perry og Brad Whitford gjera ein liten bit av «The Star-Spangled Banner» mot slutten. I tillegg er bandet kjent for å spela to ulike versjonar av songen, den vanlege versjonen av songen, og dessutan ein langsamare versjon ofte kalla «Slow Train» i setlistene. Ved minst to høve har Tyler og Perry framført songen med andre artistar; i 1992 med Guns N' Roses^[43] og i 1995 med Page and Plant. I 2002 framførte heile bandet songen live med den japanske hardrockduoen B'z. Han dukkar òg opp i musikkvideospel Rock Band, og hovudsporet dukkar opp i Guitar Hero: Aerosmith som siste ekstranummer i spelet. I 2012 framførte Aerosmith songen saman med Johnny Depp, som er inkludert som eit ekstra spor på DVD-en Music from Another Dimension!.

Johnny Burnette Rock and Roll Trio-versjonen av «Train Kept A-rollin'» er inkludert i Rock and roll Hall of Fame si liste over dei 500 songane som forma rock and roll.^[44] Birnbaum samanfattar dei ulike påverknadene og versjonane: