Get a Grip er det ellevte studioalbumet til det amerikanske rockebandetAerosmith, gjeve ut i april 1993 på Geffen Records. Get a Grip var det siste albumet bandet gav ut på Geffen før dei vende attende til Columbia Records.
Get a Grip vart det bestseljande studioalbumet til Aerosmith på verdsbasis, med eit sal på over 20 millionar eksemplar. Albumet vart det første albumet til bandet til å nå førsteplassen i USA og i lag med Pump det nest mest selde albumet deira i USA, med over 7 millionar selde eksemplar per 1995 (Toys in the Attic leier med ni millionar).[4] Dette gjorde det òg til deira tredje album på rad med minst fem millionar selde eksemplar i USA. To songar frå albumet vann Grammyprisen for beste rockesong av ein duo eller gruppe med vokal i 1993 og 1994. Albumet vart kåra til årets album av lesarane i Metal Edge i 1993, medan «Livin' on the Edge» vart kåra til beste video.[5]
Produksjon
Albumet hadde opphavleg 12 songar og var planlagt gitt ut i tredje kvartal 1992, men Geffen A&R-sjef John Kalodner høyrde på det som var spelt inn og meinte det mangla variasjon og ein radiovenleg låt. Så bandet gjekk tilbake for å skriva fleire songar med samarbeidspartnarar som Child.[6]
Rundt songar som reflekterer over historia til bandet med stoffmisbruk som «Get a Grip» og «Amazing», uttalte Steven Tyler: «Me sa at du kan peika det tilbake til nokre av dei gamle førestillingane om korsvegen og å avtala med djevelen, at du kan sjå på stoffa som det: Det kan vera morosamt i byrjinga, men så kjem tida for å betala gjelda di, og viss du ikkje er skarp nok til å sjå at det tek deg ned, så vil det verkeleg ta deg.»[7]
Mange songar vart skrivne og spelte inn til albumet som anten vart brukt som B-sider eller aldri gitt ut. «Don't Stop» og «Head First» vart gitt ut som B-sider, og dessutan «Can't Stop Messin'», som òg finst på fleire spesialutgåver av albumet som eit tillegg i sporlista. Alternative versjonar av andre songar spelt inn under øktene, inkludert «Deuces Are Wild», «Lizard Love», «Devil's Got a New Disguise» og «Legendary Child» har sidan vorte gitt ut på ulike album og soundtrack.
Andre songar vart oppført på den offisielle Aerosmith-nettsida på slutten av 1990-talet. «Black Cherry», «Dime Store Lover», «Meltdown», «Rocket 88», «Wham Bam» og «Yo Momma» vart oppført på tekstsida på nettstaden. I 2005 stadfesta Kalodner eksistensen av fleire av desse songane, og dessutan «Trouble», «Strange», «13» og «Keep on Movin'». «Deuces Are Wild» vart kanskje spelt inn på nytt under desse sesjonane. Fleire songar er òg oppførte på opphavsrettslege repertoar, mellom anna «Ain't Gonna Break My Heart», «Good Thang» og «Jake». Desse songane kan sporast tilbake til 1991.
Plateomslag
Omslaget til Get a Grip syner eit bilete av ei ku med ein piercing gjennom juret og eit merke i form av Aerosmith-logoen. Det vart designa av den kjende plateomslag-kunstnaren Hugh Syme. Musikkritikar Steven Hyden har referert til coveret som «det verste albumcoveret nokosinne», og uttrykte overrasking over at Syme var ansvarleg for det med tanke på andre arbeid han hadde gjort.[8] Ei dyrerettsgruppe protesterte mot coveret, men bandet stadfesta at biletet var digitalt endra og ikkje viste ei faktisk dyremishandling.[9]
Ei spesialutgåve av albumet vart gitt ut i eit stoffdekka etui laga for å likna kuskinn.[10][11][12]
Første digitale nedlasting
Den 27. juni 1994 vart Aerosmith den første store artisten til å gi ut ein låt som ein eksklusiv digital nedlasting, og gjorde «Head First» tilgjengeleg som ein 4-megabyteWAV-fil til CompuServe-abonnentar.[13] Rundt 10 000 brukarar lasta ned songen dei første dagane, sjølv om dei fleste på den tida hadde tilgang til tenesta med modem, noko som tyder at nedlastinga ville ha teke det meste av ein time. «Head First» vart tidlegare brukt som B-sida til «Eat the Rich».[14]
I ei melding for Rolling Stone i 1993 sa Mark Coleman at han likte tittelsongen og samanlikna innleiingssporet med versjonen til bandet av «Walk This Way» med Run-D.M.C. frå 1986. Han fann likevel mykje av resten lite eventyrleg og for «dystert», og samanlikna «Livin' on the Edge» negativt med ein Bon Jovi-song, og beklaga dei eksterne bidraga frå låtskrivarar og samarbeidspartnarar. Til slutt fastslo Coleman at «i ein livleg halvtime eller så kjem Aerosmith ganske mykje over på rein æreskremmande teknikk».[19]Robert Christgau var meir positiv i ei samtidig melding for Playboy, og sa at sjølv om albumet «av og til utnyttar rap-sambandet deira», held det seg likevel nær Aerosmith-malen som er «rask og langsam; lyrisk er det faen meg og faen deg», men med ein slik superproff knas og engasjement at ingen headbangerar med god timing vil bry seg ein drit. Christgau framheva «Cryin'» som «klassikaren» på albumet, medan han sa at «det næraste ein kjem eit dårleg spor er den 'meiningsfulle' 'Livin' on the Edge', som kan bli ein hit uansett.»[20] Han rangerte seinare albumet på 64. plassen på si «Dean's List» som følgde The Village Voice sin årlege Pazz & Jop-kritikaravstemming over årets beste album,[21] og gav plata ein A minus i boka si frå 2000 Christgau's Consumer Guide: Albums of the '90s.[17]
Omgåande etter «Amazing» høyrest eit utdrag av «Who Threw the Whiskey in the Well», av Lucky Millinder, som om det blir stilt inn på ein gammal radio. Tyler seier: «Så frå alle oss i Aerosmith til alle de der ute, same kvar de er, hugs: lyset i enden av tunnelen kan vera dykk. God natt.» Musikken blir deretter tona ut.
Medverkande
Aerosmith
Steven Tyler – solovokal, klaverinstrument, mandolin, munnspel, ekstra perkusjon, arrangør
Joe Perry – gitar, korvokal, solovokal på «Walk On Down»
Brad Whitford – gitar, sologitar på «Fever», «Gotta Love It» og «Flesh»
Tom Hamilton – bassgitar, bass-solo på «Gotta Love It»
