Siple-stasjonen var ein stasjon i Antarktis oppretta i 1973 av Stanford's STAR Lab, for å utføre eksperiment som sendte særs lågfrekvente bølgjer (VLF) opp i magnetosfæren. Plasseringa var nær den magnetiske sørpolen, og det tjukke isdekket gjorde at ein kunne nytte ein relativt effektiv dipolantenne ved VLF-frekvensar (3 kHz). John Katsufrakis frå Stanford University var opphavet til stasjonen og VLF-eksperimenta vart finansierte av Stanford.
I røynda var det to stasjonar, Siple I og seinare Siple II - kring 1979, då den første vart knust av isen. Den originale Siple I-stasjonen hadde plass til at fire mann kunne overvintre, medan Siple II hadde plass til åtte personar.
Siple-stasjonen vart nedlagt då forskingsprosjektet var over i 1980-åra. Siple II-stasjonen nytta ein 300 kW generator til å drive ein VLF-sendar, der signal vart sendte til Roberval i Canada. På den tida hadde Siple II-stasjonen den lengste dipolantenna i verda. Ho var opphavleg 19 km lang, og vart sidan auka til 38 km, i tillegg til at ei anna 38 km lang antenne gjekk vinkelrett på den første. Ein kunne dermed sende faseretta signal med antennene.
Bakgrunnsstoff
