Sumarið 1655 réðist hann gegn Pólsk-litháíska samveldinu og lagði brátt undir sig bæði Varsjá og Kraká, en Jóhann 2. Casimir flúði til Slésíu. Honum hélst illa á sigrinum, neitaði að boða pólska þingið til að fjalla um lögmæti landakrafna hans og hann lenti því í vandræðum þegar Jóhann sneri aftur með her sinn.
Innrásin í Danmörku
Þegar Danir gengu á lagið og sögðu honum stríð á hendur 1. júní1657 notaði hann tækifærið til að hverfa með leifar hersins frá Póllandi og réðist inn í Jótland þar sem danski herinn kom engum vörnum við. Um veturinn bjóst hann til þess að ferja herinn yfir á eyjarnar, en vegna gríðarlegra frosta í lok janúar1658 myndaðist nægilega sterkur ís á Litlabelti og Stórabelti að sænski herinn gat gengið yfir með allan sinn farangur. Eftir málamyndamótstöðu gáfust Danir upp og undirrituðu Hróarskeldufriðinn26. febrúar þar sem þeir gáfu Svíum eftir öll lönd Danmerkur austan Eyrarsunds, auk Þrændalaga í Noregi.
Önnur innrásin í Danmörku
7. júlí sama ár rauf Karl friðinn við Danmörku og gerði aftur innrás frá Holtsetalandi í því augnamiði að leggja landið undir sig. Hann náði allri Danmörku á sitt vald nema Kaupmannahöfn sem hélt áhlaupið út. Í orrustunni um Eyrarsund beið sænski flotinn ósigur gegn hollenskum og dönskum flota 29. október. Hollendingar og Danir hröktu sænska herinn smátt og smátt frá eyjunum og Jótlandi og 13. febrúar1660 lést Karl. 26. maí1660 var aftur undirritað friðarsamkomulag, Kaupmannahafnarfriðinn, þar sem Danir fengu Borgundarhólm og norsku héruðin til baka, en gáfu eftir tilkall til landanna austan Eyrarsunds.