PROFILPELAJAR.COM

Héctor Cámpora
	;
Nome orixinal	(es) Héctor José Cámpora
Biografía
Nacemento	26 de marzo de 1909 ; Mercedes, Arxentina
Morte	19 de decembro de 1980 (71 anos); Cidade de México
Causa da morte	cancro de larinxe
Presidente da Nación Arxentina
	25 de maio de 1973 – 13 de xullo de 1973 ; ← Alejandro Agustín Lanusse – Raúl Alberto Lastiri →
Embaixador
Deputado da Arxentina
Datos persoais
Educación	Universidade Nacional de Córdoba (pt)
Actividade
Ocupación	odontólogo, diplomático, político
Partido político	Partido Justicialista (pt)
Familia
Cónxuxe	María Georgina Acevedo
Premios
	(1973) Colar da Orde de Isabel a Católica ;
	Sinatura

Héctor José Cámpora, chamado afectuosamente El Tío, nado en Buenos Aires o 26 de marzo de 1909 e finado en Cidade de México o 18 de decembro de 1980, foi un odontólogo e político arxentino, que chegou a ser Presidente da Nación.

Traxectoria

Formación e primeiros contactos coa política

Nacido no seo dunha familia numerosa, de boa posición. Quixo estudar medicina en Rosario, pero non puido ingresar e optou por cursar a carreira de Odontoloxía na Universidade Nacional de Córdoba.

A súa vocación política levouno a converterse en dirixente estudantil, aínda que sen adherirse a ningún partido. Radicouse en San Andrés de Giles, onde formou unha familia, exerceu a súa profesión e presidiu un club deportivo de extracción popular. En 1944 foi designado comisionado municipal e coñeceu a Juan Domingo Perón. Logo integrou unha agrupación independente que, xunto ao laborismo e os radicais "renovadores", contribuíu ao triunfo electoral de 1946.

Entrada na Cámara de Deputados

Foi elixido deputado nas eleccións xerais de 1945 e presidiu a Cámara de Deputados entre 1946 e 1952. O motivo do seu afastamento foi a súa amizade persoal e política con Evita; tras a morte desta, sectores reaccionarios e nacionalistas desprazaron aos moderados e esquerdistas, tanto no Estado como na contorna do presidente Perón.

En 1955, tras a chamada Revolución Libertadora, presentouse ante a xustiza para limpar o seu nome. Con todo, foi acusado falsamente de corrupción e malversación de fondos, polo cal foi confinado ao penal de Ushuaia xunto a outros presos políticos. En 1956, el e un grupo de peronistas fuxiron da prisión e lograron exiliarse en Chile con éxito. Máis tarde volveu á Arxentina, unha vez pechadas as súas causas xudiciais, e dedicouse a diversas ocupacións para manter á súa familia, tras as perdas sufridas.

En 1971 foi designado delegado persoal de Juan Domingo Perón, en substitución de Jorge Daniel Paladino. En dito posto levou a cabo con éxito o plan de Perón para o retorno ao poder en 1973, tras o fracaso da Revolución Arxentina e coa apertura que propuña o entón presidente Xeneral Alejandro Agustín Lanusse. Este buscaba unha concertación cívico militar que integrase ao pobo e ás masas peronistas coas Forzas Armadas, nun goberno conducido por militares, idea que levaba o nome de Gran Acordo Nacional (GAN) e que non prosperou.

Cámpora traballou duramente e logrou todos os obxectivos que permitiron as condicións para o retorno triunfal do peronismo e de Perón á legalidade e á escena política. Reorganizou o movemento, creando a rama xuvenil (que representaba o crecente peso da esquerda peronista, en particular a organización político-militar Montoneros) e logrando a afiliación masiva en todos os sectores. Logrou acordos con outros partidos políticos máis pequenos, para levar o Frente Justicialista para la Liberación (FreJuLi) aos comicios; aínda que fallou en convencer ao segundo partido maioritario, o radicalismo, isto debeuse máis á intransixencia tradicional e da súa condución (manexada por Ricardo Balbín) que a unha falta de persuasión política. Aceptou acordos co sector empresarial, a través da Confederación General Económica, dirixida por José Ber Gelbard. Ademais, logrou o primeiro retorno de Perón en 17 anos con total éxito, protexendo a seguridade física de O xeneral e inclusive encargouse de axenciarlle unha residencia no país.

Eleccións arxentinas de 1973

Héctor Cámpora presentouse nas eleccións de marzo de 1973 como candidato a presidente da Arxentina polo FreJuLi, dado que unha proscripción imposta polo xeneral Alejandro Agustín Lanusse prohibíallo a Juan Domingo Perón. Levou como vicepresidente a Vicente Solano Lima, do Partido Conservador Popular, rompendo o antigo conservadorismo da Provincia de Buenos Aires.

Gañou as eleccións con máis do 49,5 % dos votos. O líder radical, Ricardo Balbín, saíra segundo cun 25 %, e, como o FreJuLi non obtivera máis do 50% dos votos, tiña dereito ao ballotage. Con todo, querendo evitar maiores crises políticas e en busca da normalización institucional, renunciou ao seu dereito e recoñeceu a vitoria de Cámpora. O delegado de Perón asumiu o 25 de maio de 1973, dándose así por finalizado o período ditatorial da autoproclamada Revolución Arxentina. Acudiron ao acto de investidura entre outros o entón presidente socialista de Chile, Salvador Allende, e o de Cuba, Osvaldo Dorticós. Na tradicional Praza de Maio, concentráronse para recibilo máis dun millón de persoas. É considerado o unico presidente de esquerda que tivo Arxentina na súa historia.

No seu discurso inaugural do 25 de maio de 1973 dicía:

Abrigo la esperanza de dar términas distinciones acompañado por el afecto de mis compañeros y de mis amigos, y el respeto de mis adversarios. Sé que he de lograrlo, como ha sido hasta ahora, porque trataré, con honestidad, de hacer lo que el Pueblo quiere.

En consonancia coa súa promesa electoral e o desexo do pobo, a súa primeira medida foi amnistiar aos presos políticos. Con todo, a euforia e a presión popular (houbo marchas xeneralizadas), máis o feito de que os presos tomaran distintos centros de reclusión ao longo do país, obrigaron ao recentemente electo presidente a liberar os reclusos masivamente aínda antes da aprobación da amnistía. O 28 de maio Arxentina renovou as relacións diplomáticas con Cuba, cortadas polo goberno militar, e comezou a prover a ese país de produtos alimenticios e industriais para romper o bloqueo estadounidense.

Como Ministro de Economía nomeou a José Ber Gelbard, presidente da Confederación General Económica, que procurou establecer un pacto social entre a Confederación General del Trabajo, o empresariado nacional e o Estado, o que incluía un aumento de salarios e o conxelamento de prezos. Retornouse aos aliñamentos económicos dos anteriores gobernos de Perón, cunha política nacionalista, estadista e distribucionista.

A súa proximidade coa esquerda peronista enfrontouno coa dereita do partido, representada polo xeral polos líderes sindicais. O 20 de xuño de 1973, ao regresar Perón ao país, ten lugar a chamada Masacre de Ezeiza, un brutal enfrontamento entre ámbalas ás do peronismo, que se disparaban con armas de fogo polo control do palco. A cifra de mortos por eses enfrontamentos estímase en decenas e ata centenas de persoas, pero nunca foi especificada.

Retirada e pasamento

Finalmente, o 13 de xullo de 1973 e tras lle retirar Perón o apoio ao seu goberno, Cámpora renunciou ao seu cargo para permitir a realización de novas eleccións, onde habería de gañar Perón con máis do 60% dos votos. Ao asumir o cargo, nomeouno embaixador en México. Logo do golpe de estado de 1976 debeu refuxiarse na embaixada de México na Cidade de Buenos Aires, onde houbo de permanecer por máis de tres anos. Finalmente permitíuselle voar a México, onde morreu pouco despois.