El Prat é o único municipio creado cuxo territorio está integramente no delta do Llobregat. As súas terras comezaron a ser habitadas cara ao século X, moito antes da creación do núcleo urbano. A finais do século XVII El Prat aínda non formaba poboado pero posuía unha vida legal independente cun consello e unhas ordenacións municipais desde 1689.
O século XVII é o do nacemento do Prat urbano. Así, entre 1720 e 1740 comezan a construírse as primeiras casas ao redor dos edificios da praza, feito motivado pola autorización concedida a Bernat Gual, un granxeiro, para abrir unha carnizaría próxima a un cruzamento de camiños (o que hoxe é a Plaça da Vila). Posteriormente, concedíase o dereito papal para ter unha parroquia propia, e máis tarde crecía aos arredores o hostal.
Pouco despois o pequeno núcleo vese favorecido pola barca que o mesmo Bernat Gual pon en servizo para pasar o río, xa que para ir a comerciar a Barcelona requiríase remontar o río ata a primeira ponte, en Martorell, a 23 km de alí, o que supuña unha viaxe dun día só para ir. Coa barca, o traxecto quedou reducido a oito quilómetros, cousa que fixo que moitos máis campesiños interesásense en instalarse no Prat.
A construción da ponte de Ferran Puig para cruzar o río (1873), a chegada do ferrocarril (1881) e o descubrimento da auga artesiana (1893) abriron perspectivas de desenvolvemento á poboación que se materializarán no século XX.
El Prat afronta a entrada do novo século cun feito fundamental no campo: a consolidación dos cultivos de regadío, que conseguiron desbancar totalmente aos cereais de secaño. O municipio vive uns anos de expansión grazas á comercialización dos excedentes agrícolas, e gozan de especial recoñecemento pola súa calidade a alcachofa, a leituga e o melón.
A ruptura coas formas de vida tradicionais virá provocada, basicamente, pola chegada da industria e a instalación da aviación. O paso de man de obra do campo á fábrica, a chegada masiva de traballadores doutros lugares e a consolidación da semanada en substitución do inseguro xornal, contribuirán a alterar profundamente a configuración social e cultural do Prat. En 1917, coa instalación da Papelera Española, en 1923 cos tres aeródromos en funcionamento (eran os campos da Aeronáutica Naval, o de Josep Canudas e o da compañía francesa Latecoère) e en 1926 coa posta en funcionamento de La Seda, serán anos clave no proceso de transición da sociedade agraria á industrial.
A consolidación do proceso industrializador comportará a chegada masiva de novos poboadores que se atoparán cunha cidade que non está preparada para acoller este fluxo demográfico. El Prat de 1950 tiña 10.038 habitantes e 25 anos máis tarde, en 1975, a poboación total era de 51.058 persoas. Os principais déficit sitúanse na falta de vivendas e de prazas escolares pero tamén se fan evidentes nos servizos, especialmente na auga e na rede de sumidoiros.
Ao longo dos anos setenta do século XX, El Prat viviu un importante crecemento, non sempre equilibrado, para adaptarse á nova realidade social. Nos anos oitenta o crecemento urbano continuou e ampliáronse os polígonos industriais coa chegada de novas empresas. As preocupacións urbanísticas van dirixidas a conseguir unha mellora nos equipamentos, especialmente nos barrios máis densificados e con máis carencias, nun intento de racionalizar o urbanismo incontrolado das décadas anteriores e equilibrar o crecemento.
_Barcelona,_Spain._Copernicus_Sentinel-2._ESA_(cropped).jpg)
.svg){kind=small}
