PROFILPELAJAR.COM

Y RNA
	Estrutura secundaria predita e secuencia de conservación do ARN Y
Identificadores
Símbolo	Y_RNA
Alt. Symbols	Y1; Y2; Y3; Y5
Rfam	RF00019
Outros datos
Dominio(s)	Eukaryota
Estruturas PDB	PDBe

Os ARN Y (ou Y RNA polas súas siglas en inglés) son pequenos ARN non codificantes. Son compoñentes da partícula ribonucleoproteica Ro60^[1] que é unha diana para anticorpos autoinmunes en pacientes de lupus eritematoso sistémico.^[2] Son tamén necesarios para a replicación do ADN por medio de interaccións coa cromatina e proteínas de iniciación.^[3]^[4]

Estrutura

Predíxose que estes pequenos ARN se pregan formando un talo conservado formado polos extremos 3' e 5' do ARN e caracterízase por ter unha soa citosina protuberante, que son os requirimentos para a unión de Ro.^[5]^[6]^[7]

Función

Describíronse na literatura dúas funcións dos ARN Y: como represor de Ro60 e como factor de iniciación para a replicación do ADN. Os ARN Y mutantes humanos que carecen do sitio de unión conservado para a proteína Ro60 aínda poden manter a replicación do ADN,^[3] o que indica que a unión á proteína Ro e a promoción da replicación do ADN son dúas funcións separables dos ARN Y. Aínda que os pequenos ARN derivados de ARN Y son similares en tamaño aos microARN, mostrouse que estes fragmentos de ARN Y non están implicados na vía dos microARN.^[8]

A proteína autoantíxeno Ro (en branco) únese ao extremo dun ARN Y de dobre febra (en vermello) e a un ARN monocatenario (en azul). (PDB 1YVP).^[5]

Inhibición de Ro60

No seu estado libre, Ro únese a varios ARN mal pregados como os ARNr 5S incorrectamente pregados, e pénsase que actúa como un tipo de mecanismo de control de calidade.^[9] As estruturas cristalinas de Ro acomplexado con ARN Y ou con outro ARN mostraron que Ro se une aos extremos 3' monocatenarios dos ARN de maneira relativamente non específica, mentres que o ARN Y se une especificamente nun segundo sitio que regula o acceso doutros ARN.^[5] Na bacteria Deinococcus, o Ro libre tamén funciona na maduración do ARNr 23S.^[10] En Deinococcus, os mutantes que carecen de ARN Y son viables, e o ARN Y parece ser inestable agás cando está en complexo con Ro.^[10]

Iniciación da replicación do ADN

Os ARN Y humanos son necesarios funcionalmente para a replicación do ADN.^[3] O fraccionamento bioquímico e experimentos de reconstitución estableceron un requirimento funcional dos ARN Y humanos para a replicación do ADN cromosómica en núcleos de células illados de vertebrados in vitro^[3] e a degradación específica dos ARN Y humanos inhibe a replicación do ADN in vitro e en células intactas in vivo.^[3] A función do ARN Y crese que está mediada por interaccións coa cromatina e proteínas de iniciación (incluíndo o complexo de recoñecemento da orixe)^[4]

En patoloxía humana

Os ARN Y sobreexprésanse nalgúns tumores humanos e cómpren para a proliferación celular^[11] e os pequenos produtos de degradación do tamaño de microARN poden estar implicados na autoinmunidade e outras condicións patolóxicas.^[12] Traballos recentes demostraron que os ARN Y son modificados no seu extremo 3'pola poli(A) polimerase non canónica PAPD5 e o tipo de cola oligo(A) engadida pola PAPD5 é un marcador para o procesamento do extremo 3' pola ribonuclease PARN/EXOSC10 ou para a degradación pola exonuclease DIS3L.^[13] Como a deficiencia de PARN causa unha grave forma da enfermidade da medula ósea disqueratose conxénita e fibrose pulmonar,^[14]^[15] É posible que defectos no procesamento do ARN Y contribúan á grave pataloxía observada neses pacientes.

Distribución entre as especies

Atopáronse presuntos homólogos do ARN Y e da proteína Ro en eucariotas e bacterias.^[6]^[16]

Homo sapiens

Os humanos parecen ter catro ARN Y denominados hY1, hY3, hY4 e hY5^[16] e tamén un gran número de pseudoxenes para ARN Y.

C. elegans

O nematodo Caenorhabditis elegans ten un, denominado ARN CeY e un gran número de ARN de talo-protuberancia (stem-bulge RNA ou sbRNA) que se cre que son tamén homólogos do ARN Y.^[17]^[18]

D. radiodurans

A bacteria resistente á radiación Deinococcus radiodurans codifica un homólogo de Ro chamado rsr ("Ro sixty related"), e polo menos catro pequenos ARN acumúlanse en Deinococcus baixo condicións nas que a expresión de rsr é inducida pola irradiación ultravioleta; un destes ARN parece ser un homólogo de ARN Y.^[19] En Deinococcus radiodurans Rsr queda ligado por medio do ARN Y á exorribonuclease PNPase e canaliza ARN monocatenario á cavidade da PNPase. Rsr e ARN Y potencian a degradación de ARN estruturados pola PNPase. Este papel podería non estar conservado, xa que Rsr e os ARN non codificantes chamados YrlA e YrlB (similares a ARN Y) tamén se asocian coa PNPase nunha bacteria evolutivamnte distante como é Salmonella Typhimurium.^[20]