Σύκοραξ (δορυφόρος)

Σύκοραξ
Ανακάλυψη
Ανακαλύφθηκε από Φίλιπ Ντ. Νίκολσον,

Μπρετ Γκλάντμαν, Τζόζεφ Α. Μπερνς, και Τζον Τζ. Κάβελαρς χρησιμοποιώντας το τηλεσκόπιο Χέιλ

Ημερομηνία Ανακάλυψης 6 Σεπτεμβρίου 1997
Προσδιορισμοί
Εναλλακτική ονομασία Ουρανός XVII
Προσωρινή ονομασία S/1997 U 2
Χαρακτηριστικά τροχιάς
Ημιάξονας τροχιάς 12.179.000 Km
Εκκεντρότητα 0,5224
Περίοδος περιφοράς 1228,28 ημέρες
Κλίση 159° (προς τον Ισημερινό του Ουρανού)
Είναι δορυφόρος του Ουρανού
Φυσικά χαρακτηριστικά
Μέση Ακτίνα 75 Km
Έκταση επιφάνειας ~70.000 Km²
Όγκος ~1.800.000 Km³
Μάζα ~2,3 ×1018 kg
Μέση πυκνότητα ~1,3 g/cm3
Ισημερινή βαρύτητα επιφάνειας ~0,040 m/s²
Ταχύτητα διαφυγής 0,064 km/s
Περίοδος περιστροφής 3,6 ώρες
Κλίση άξονα -
Λευκαύγεια 0,04
Επιφανειακή θερμοκρασία 64 K
Απόλυτο μέγεθος 20,8 (V)
Χρώμα Απαλό κόκκινο (B–V = 0.87 V–R = 0.44, B–V = 1.01 V–R = 0.48, B–V = 0.839 ± 0.014 V–R = 0.531 ± 0.005Η)

Σύκοραξ (αγγλικά: Sycorax‎‎) είναι ένας φυσικός δορυφόρος του πλανήτη Ουρανού. Πήρε το όνομά της από τη Σύκοραξ, η οποία ήταν η μητέρα του Κάλιμπαν στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ «Η Τρικυμία»[1]. Η άλλη του σημερινή ονομασία είναι Ουρανός XVII (Uranus XVII, δηλαδή ο δέκατος έβδομος από τους δορυφόρους του Ουρανού που έχει ονομαστεί). Η αρχική προσωρινή ονομασία που του είχε δοθεί ήταν S/1997 U 2[2][3][4].

Τροχιά

Η Σύκοραξ ακολουθεί μια μακρινή τροχιά, πάνω από 20 φορές πιο μακριά από τον Ουρανό από ότι ο Όμπερον. Η τροχιά της είναι οπισθοδρομική, έχοντας μέτρια κλίση και εκκεντρότητα. Οι παράμετροι αυτοί φανερώνουν ότι μπορεί να ανήκει, μαζί με τον Σέτεβο και τον Πρόσπερο, στην ίδια δυναμική διασποράς, γεγονός που υποδηλώνει την κοινή καταγωγή τους.

Φυσικά χαρακτηριστικά

Καλλιτεχνική απεικόνιση του Σύκοραξ.

Η διάμετρος της Σύκοραξ εκτιμάται στα 150 χλμ. (υποθέτοντας ότι η λευκαύγειά του είναι 0,04), είναι ο μεγαλύτερος ακανόνιστος δορυφόρος του πλανήτη Ουρανού, σε σύγκριση με την Ιμαλία, τον μεγαλύτερο ακανόνιστο δορυφόρο του πλανήτη Δία.

Ο δορυφόρος φαίνεται να έχει ανοιχτό κόκκινο χρώμα στο ορατό φως ( το χρώμα των δεικτών Β-V = 0,87 V-R = 0,44, Β-V = 1,01 V-R = 0,48, Β-V = 0,839 ± 0,014 V- R = 0,531 ± 0,005) πιο κόκκινο από της Ιμαλίας, αλλά λιγότερο κόκκινο από τα περισσότερα αντικείμενα της Ζώνης του Κάιπερ. Ωστόσο, στο υπέρυθρο εγγύς φάσμα γίνεται μπλε μεταξύ 0,8 και 1,25 μm και, τέλος, εμφανίζεται ουδέτερο κατά το μεγαλύτερο μήκος κύματος.

Η περίοδος περιστροφής της Σύκοραξ εκτιμάται σε περίπου 3,6 ώρες. Η περιστροφή του προκαλεί περιοδικές μεταβολές στο φαινόμενο μέγεθός του, με εύρος της τάξεως του 0,07.

Προέλευση

Υπάρχει η υπόθεση πως είναι αντικείμενο σύλληψης. Δεν σχηματίστηκε στο δίσκο πρόσκτησης που υπήρχε γύρω από τον Ουρανό λίγο μετά τη συγκρότησή του. Ο ακριβής μηχανισμός σύλληψής του δεν είναι γνωστός, αλλά η σύλληψη ενός δορυφόρου απαιτεί τη διάχυση της ενέργειας. Η πιθανή μέθοδος δέσμευσης περιλαμβάνει: σύρσιμο αερίου στον πρωτοπλανητικό δίσκο, πολλές αλληλεπιδράσεις στο σώμα και τη σύλληψη κατά τη διάρκεια της ταχείας ανάπτυξης της μάζα του Ουρανού.

Παραπομπές

  1. ↑ IAUC 7132: Δορυφόροι του Ουρανού 27 Μαρτίου 1999 (αρίθμηση και ονομασία)
  2. ↑ IAUC 6869: S / 1997 U 2 7 Απριλίου 1998 (ανακάλυψη)
  3. ↑ IAUC 6764: Δορυφόροι του Ουρανού 31 Οκτωβρίου 1997 (ανακάλυψη)
  4. ↑ Gladman, B. J.; Nicholson, P. D.; Burns, J. A.; Kavelaars, J. J.; Marsden, B. G.; Williams, G. V.; Offutt, W. B. (1998). "Discovery of two distant irregular moons of Uranus". Nature 392 (6679): 897–899. Bibcode:1998Natur.392..897G. doi:10.1038/31890.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι