Οφηλία (δορυφόρος)

Οφηλία
Ανακάλυψη
Ανακαλύφθηκε απόΡίτσαρντ Τζ. Τέριλ Βόγιατζερ 2
Ημ/νία ανακάλυψης20 Ιανουαρίου 1986
Ονομασίες
S/1986 U 8
Τροχιακά χαρακτηριστικά
Ημιάξονας τροχιάς
53.763,390 ± 0,847 χμ[1]
Εκκεντρότητα0,00992 ± 0,000107[1]
0,37640039 ± 0,00000357 ημ.[1]
Κλίση0,10362 ± 0,055° (σε σχέση με τον ισημερινό του Ουρανού)[1]
Δορυφόρος τουΟυρανού
Φυσικά Χαρακτηριστικά
Διαστάσεις54 × 38 × 38 χμ[2]
Μέση ακτίνα
21,4 ± 4 χμ[2][3][4]
Εμβαδόν επιφάνειας~6.600 χμ2[σ 1]
Όγκος~41.000 χμ3[σ 1]
Μάζα~5,3 × 1016 kg[σ 1]
~1,3 g/cm³ (συναγώμενη)[3]
Βαρύτητα επιφάνειας
~0,0070 m/s²[σ 1]
~0,018 km/s[σ 1]
σύγχρονη[2]
Κλίση άξονα
μηδέν[2]
Λευκαύγεια
Θερμοκρασία~64 K[σ 1]

Η Οφηλία (αγγλικά: Ophelia‎‎) είναι δορυφόρους του Ουρανού. Ανακαλύφθηκε από τις εικόνες που πήρε ο Βόγιατζερ 2, 20 Ιανουαρίου 1986, και προσωρινά πήρε το όνομα S/1986 U 8[6]. Δεν είχαμε είκόνα της μέχρι που το Διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ την ξανά "έπιασε" το 2003[5][7]. Πήρε το όνομά του από την κόρη του βασιλικού συμβούλου, Πολώνιου, στο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ Άμλετ[8]. Η άλλη του σημερινή ονομασία είναι Ουρανός VII[9] (Uranus VII, δηλαδή ο έβδομος από τους δορυφόρους του Ουρανού που έχει ονομαστεί).

Εκτός από την τροχιά της[1], διάμετρο των 21 χλμ.[2] και της λευκαύγειας της 0,08[5], ουσιαστικά τίποτα άλλο δεν είναι γνωστό γι' αυτό τον δορυφόρο. Οι φωτογραφίες της που λήφθηκαν από το Βόγιατζερ 2, τη δείχνουν ως ένα επιμηκυμένο σώμα, με το μεγαλύτερο μέρος του άξονα προς τον Ουρανό. Η αναλογία του άξονα του ωοειδούς σφαιροειδούς σχήματος της Οφήλιας είναι 0,7 ± 0,3[2].

Η Οφήλια βρίσκεται στο έξω όριο του Δακτυλίου Έψιλον του Ουρανού, όπου και επιδρά σ' αυτό ("shepherd satellite")[10]. Η τροχιά της Οφήλιας είναι σύγχρονη στην πλανητική τροχιά του Ουρανού, και έτσι ο δορυφόρος φθείρεται βαθμιαία λόγω παλιρροϊκών δυνάμεων[2].

Παραπομπές

Σημείωση

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 Υπολογισμένο βάση άλλων παραμέτρων

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Jacobson, R. A. (1998). «The Orbits of the Inner Uranian Satellites From Hubble Space Telescope and Voyager 2 Observations». The Astronomical Journal 115 (3): 1195–1199. doi:10.1086/300263. Bibcode: 1998AJ....115.1195J. https://archive.org/details/sim_astronomical-journal_1998-03_115_3/page/1195. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 Karkoschka, Erich (2001). «Voyager's Eleventh Discovery of a Satellite of Uranus and Photometry and the First Size Measurements of Nine Satellites». Icarus 151 (1): 69–77. doi:10.1006/icar.2001.6597. Bibcode: 2001Icar..151...69K. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 «Planetary Satellite Physical Parameters». JPL (Solar System Dynamics). 24 Οκτωβρίου 2008. Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2008. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Williams, Dr. David R. (23 Νοεμβρίου 2007). «Uranian Satellite Fact Sheet». NASA (National Space Science Data Center). Ανακτήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 2008. 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Karkoschka, Erich (2001). «Comprehensive Photometry of the Rings and 16 Satellites of Uranus with the Hubble Space Telescope». Icarus 151 (1): 51–68. doi:10.1006/icar.2001.6596. Bibcode: 2001Icar..151...51K. 
  6. ↑ Smith, B. A. (1986-01-27). «Satellites and Rings of Uranus». IAU Circular 4168. http://www.cbat.eps.harvard.edu/iauc/04100/04168.html#item1. Ανακτήθηκε στις 2011-10-31. 
  7. ↑ Showalter, M. R.; Lissauer, J. J. (2003-09-03). «Satellites of Uranus». IAU Circular 8194. http://www.cbat.eps.harvard.edu/iauc/08100/08194.html. Ανακτήθηκε στις 2011-10-31. 
  8. ↑ Marsden, Brian G. (8 Ιουνίου 1988). "Δορυφόροι του Κρόνου και του Ουρανού". IAU Circular 4609.
  9. ↑ «Planet and Satellite Names and Discoverers». Gazetteer of Planetary Nomenclature. USGS Astrogeology. 21 Ιουλίου 2006. Ανακτήθηκε στις 6 Αυγούστου 2006. 
  10. ↑ Esposito, L. W. (2002). «Planetary rings». Reports On Progress In Physics 65 (12): 1741–1783. doi:10.1088/0034-4885/65/12/201. Bibcode: 2002RPPh...65.1741E. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι