Η μοριακή δομή του μονοφθοριούχου ιωδίου, όπως σε όλες τις διατομικές ουσίες, είναι αναγκαστικά γραμμική. Σημειώνεται ότι στην ένωση αυτή το ιώδιο βρίσκεται στη βαθμίδα οξείδωσης +1, αφού το φθόριο είναι ηλεκτραρνητικότερό του.
Τείνει προς διάσπαση περισσότερο από τις αντίστοιχες ενώσεις των άλλων αλογόνων, ακόμη και σε χαμηλές θερμοκρασίες. Για το λόγο αυτό δεν έγινε εφικτός ο ακριβής προσδιορισμός (όλων) των φυσικών ιδιοτήτων της ένωσης[11]. Ωστόσο, (είναι αρκετά σταθερό ώστε) οι μοριακές του ιδιότητες να μπορούν να καθοριστούν με ακρίβεια με (τη χρήση) φασματοσκοπίας: Το μήκος δεσμού I-F είναι 109,9 pm και η ενέργεια διάσπασης του δεσμού είναι γύρω στα 277 kJ/mol. Στους 298 K, η κανονική μεταβολή ενθαλπίας σχηματισμού είναι ΔHf° = −95,4 kJ/mol, και η ελεύθερη ενέργεια Γκιμπς (Gibbs free energy) είναι ΔGf° = −117,6 kJ/mol.
Χημικές ιδιότητες και εφαρμογές
Το μονοφθοριούχο ιώδιο χρησιμοποιείται για την παραγωγή καθαρού τριιωδιούχου αζώτου:
Μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως φθοριωτικό αντιδραστήριο, αλλά απλά για έναν τέτοιο σκοπό υπάρχουν πολύ πιο κατάλληλα αντιδραστήρια. Μπορεί, όμως, να χρησιμοποιηθεί για ταυτόχρονη προσθήκη φθορίου και ιωδίου σε αλκένια. Για παράδειγμα:
↑Σημείωση: Η γερμανόφωνη Βικιπαίδεια αναφέρει τη θερμοκρασία των -14 °C ως θερμοκρασία από την οποία αρχίζει η διάσπαση.
↑Τα δεδομένα προέρχονται από τους πίνακες δεδομένων των στοιχείων άνθρακα, πυριτίου και υδρογόνου και τις πηγές«Table of periodic properties of thw Ellements», Sagrent-Welch Scientidic Company και «Ασκήσεις και προβλήματα Οργανικής Χημείας Ν. Α. Πετάση 1982»
↑Υπολογισμένο βάση του ιονισμού από τον παραπάνω πίνακα
↑Georg Brauer: . 3., umgearb. Auflage. Band I, Enke, Stuttgart 1975, ISBN 3-432-02328-6, S. 171.
↑Σημείωση: Η γερμανόφωνη Βικιπαίδεια αναφέρει τη θερμοκρασία των -40 °C ως θερμοκρασία από την οποία αρχίζει η αντίδραση, και επιπλέον ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί και η πυριδίνη, ως διαλύτης της.
↑Sevim Hoyer, Strukturchemie von Iodverbindungen in den Oxidationsstufen +1/7 bis +5, Dissertation an der FU Berlin.