Το θείο ήταν γνωστό από την Αρχαιότητα, το οξυγόνο αναγνωρίστηκε ως ένα χημικό στοιχείο κατά το 18ο αιώνα, το σελήνιο, το τελλούριο και το πολώνιο ανακαλύφθηκαν κατά το 19ο αιώνα και το λιβερμόριο το 2000.
Όλα τα χαλκογόνα έχουν κάποιον ρόλο σε βιολογικές λειτουργίες, ως θρεπτικά συστατικά ή και ως τοξίνες[1]. Τα ελαφρύτερα χαλκογόνα, όπως το οξυγόνο και το θείο, είναι σπάνια τοξικά και συνήθως βοηθητικά στην καθαρή τους μορφή. Το σελήνιο (ανάλογα με την ποσότητα) είναι ένα σημαντικό θρεπτικό στοιχείο, αλλά επίσης και τοξικό[5]. Το τελλούριο έχει συχνά δυσάρεστα αποτελέσματα, αν και ορισμένοι ζωντανοί οργανισμοί μπορούν να το χρησιμοποιήσουν. Τέλος, το πολώνιο είναι πάντα εξαιρετικά βλαβερό, αφού είναι και χημικά τοξικό και ραδιενεργό.
Το θείο έχει περισσότερες από 20αλλομορφές, το οξυγόνο έχει 9 αλλομορφές, το σελήνιο έχει τουλάχιστον 5 αλλομορφές, το πολώνιο έχει δύο (2) αλλομορφές, ενώ το τελλούριο έχει βρεθεί μόνο σε μία κρυσταλλική δομή, προς το παρόν τουλάχιστον. Υπάρχουν πολυάριθμες οργανοχαλκογονούχες ενώσεις. Οι οργανικές ενώσεις με οξυγόνο και θείο είναι πολύ συνηθισμένες, αλλά είναι αρκετές και οι οργανικές ενώσεις με σελήνιο και τελλούριο. Αυτή η τάση επίσης υπάρχει σε ενώσεις μεταξύ χαλκογόνων και χημικών στοιχείων της ομάδας του αζώτου, καθώς και σε ενώσεις που περιέχουν χαλκογόνα και χημικά στοιχεία της ομάδας του άνθρακα.
Το οξυγόνο γενικά διαχωρίζεται από τον ατμοσφαιρικό αέρα και το θείο διαχωρίζεται (πλέον) από το αργό πετρέλαιο και το φυσικό αέριο. Το σελήνιο και το τελλούριο είναι παραπροϊόντα της εξαγωγής χαλκού από ορυκτά του. Το πολώνιο και το λιβερμόριο είναι περισσότερο διαθέσιμα σε επιταχυντές σωματιδίων. Η κύρια πηγή του στοιχειακού οξυγόνου είναι στη χαλυβουργία. Το θείο μετατρέπεται κυρίως σε θειικό οξύ, που χρησιμοποιείται ευρύτατα από τη χημική βιομηχανία[5]. Η πιο συνηθισμένη εφαρμογή του σεληνίου είναι στην υαλουργία. Οι χημικές ενώσεις του τελλουρίου χρησιμοποιούνται κυρίως στην κατασκευή οπτικών δίσκων, ηλεκτρονικών συσκευών και φωτοβολταϊκών. Κάποιες από τις εφαρμογές του πολωνίου υπάρχουν εξαιτίας της ραδιενέργειάς του[1].
Τα χαλκογόνα δείχνουν παρόμοια μοτίβα στην ηλεκτρονιακή τους διαμόρφωση, ειδικότερα στις εξωτεριές τους στιβαδες, όπου όλα έχουν τον ίδιο αριθμό ηλεκτρονίων σθένους, που καταλήγει σε παρόμοιες τάσεις στη χημική συμπεριφορά:
↑ 1,01,11,2Emsley, John (2011). Nature's Building Blocks: An A-Z Guide to the Elements (New ed.). New York, NY: Oxford University Press. pp. 375–383, 412–415, 475–481, 511–520, 529–533, 582. ISBN 978-0-19-960563-7.
↑The New Shorter Oxford Dictionary. Oxford University Press. 1993. p. 368. ISBN 0-19-861134-X.
↑chalcogen. Merriam-Webster. 2013. Retrieved November 25, 2013.
