Ερρίκος Ζ΄ του Λουξεμβούργου

Ερρίκος Ζ΄ του Λουξεμβούργου
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση12  Ιουλίου 1275 (περίπου)
Βαλανσιέν
Θάνατος24  Αυγούστου 1313
Μπουονκονβέντο
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςΠιάτσα Ντέι Μιράκολι
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταμαικήνας[1]
Οικογένεια
ΣύζυγοςΜαργαρίτα της Βραβάντης, κόμισσα του Λουξεμβούργου (από 1292)[2][3]
ΤέκναΙωάννης της Βοημίας[2]
Μαρία του Λουξεμβούργου
Βεατρίκη του Λουξεμβούργου
ΓονείςΕρρίκος ΣΤ΄ του Λουξεμβούργου και Βεατρίκη του Αβέν
ΑδέλφιαMarkéta Lucemburská
Βαλδουίνος του Λουξεμβούργου
Walram of Luxembourg
ΟικογένειαΟίκος του Λουξεμβούργου
Αξιώματα και βραβεύσεις
ΑξίωμαΑυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (1312–1313)
κόμης του Λουξεμβούργου (1288–1313)
Θυρεός
Commons page Σχετικά πολυμέσα
Οι επτά πρίγιπες εκλέκτορες αποφασίζουν για τον Ερρίκο, Balduineum picture chronicle, 1341.
Η αυτοκρατορία υπό τον Ερρίκο Ζ΄,
  Οίκος τoυ Λουξεμβούργων.
Ο Ερρίκος Ζ΄ προχωράει στη Φλωρεντία
Τάφος του Ερρίκου, Ντουόμο, Πίζα.

Ο Ερρίκος Ζ΄ (Henri VII de Luxembourg, 1273 ή 127524 Αυγούστου 1313) από τον Οίκο του Λουξεμβούργου ήταν βασιλιάς της Γερμανίας από το 1308 και αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από το 1312. Υπήρξε ο πρώτος αυτοκράτορας από τον Οίκο του Λουξεμβούργου. Κατά τη σύντομη περίοδο της βασιλείας του αναζωογόνησε την αυτοκρατορική επιρροή στην Ιταλία και απέσπασε τον έπαινο του Ντίνο Κομπάνι και του Δάντη Αλιγκέρι.

Γεννήθηκε στο Βαλενσιέν και ήταν γιος του κόμη Ερρίκου ΣΤ΄ του Λουξεμβούργου και της Βεατρίκης του Οίκου των Αβέσνων. Στις 15 Αυγούστου 1309, ο Ερρίκος ανακοίνωσε την πρόθεσή του να μεταβεί στη Ρώμη και ζήτησε από τα στρατεύματά του να είναι έτοιμα μέχρι την 1η Οκτωβρίου 1310. Ταξίδεψε στη Ρώμη για να στεφθεί αυτοκράτορας, θέση η οποία χήρευε από το θάνατο του Φρειδερίκου Β΄. Η ενθρόνισή του έγινε στις 29 Ιουνίου 1312.

Ως αυτοκράτορας θέλησε να αποκαταστήσει την εξουσία της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και πράγματι επανέφερε υπό την αυτοκρατορική εξουσία τμήματα της βόρειας Ιταλίας, αντιμαχόμενος την αντιιμπεριαλιστική κοινότητα της Φλωρεντίας. Ωστόσο, ήρθε σε διαμάχη με τους Γουέλφους, ιδιαίτερα στις ελεύθερες πόλεις στην Τοσκάνη, και ο βασιλιάς Ροβέρτος της Νάπολης και ο Πάπας Κλήμης Ε΄ ανησυχούσαν για τις επεκτατικές του πολιτικές.[4] Ο Ερρίκος θέλησε να τιμωρήσει τον Ροβέρτο για την απιστία του, αφού ο Ροβέροτς ως κόμης της Προβηγκίας ήταν υποτελής στον Ερρίκο, αλλά πέθανε στις 24 Αυγούστου 1313 στο Μπουονκονβέντο κοντά στη Σιένα.

Ο Ερρίκος είναι ο περίφημος άλτο Αρίγκο στη Θεία Κωμωδία του Δάντη, στην οποία ο ποιητής περιγράφει τις τιμές που περιμένουν τον Ερρίκο στον παράδεισο. Ο Δάντης αναφέρεται σε αυτόν πολλές φορές και στο «Καθαρτήριο» παρουσιάζοντας τον σαν τον σωτήρα που θα φέρει την αυτοκρατορική κυριαρχία στην Ιταλία και θα δώσει τέλος στην ακατάλληλη εκκλησιαστική εξουσία. Ωστόσο, οι επιτυχίες του Ερρίκου στην Ιταλία δε διήρκεσαν, και μετά το θάνατό του οι αντι-αυτοκρατορικές δυνάμεις ξαναπήραν την εξουσία.

Μετά το θάνατό του Ερρίκου, δύο αντίπαλοι, ο Λουδοβίκος Δ΄ της Βαυαρίας του Οίκου των Βίττελσμπαχ και ο Φρειδερίκος Α΄ της Αυστρίας του Οίκου των Αψβούργων, διεκδίκησαν τον θρόνο. Η διαμάχη τους έλαβε τέλος στις 28 Σεπτεμβρίου 1322 με τη μάχη του Μουλντόρφ, στην οποία ηττήθηκε ο Φρειδερίκος.

Οικογένεια

Το 1292 νυμφεύτηκε τη 2η εξαδέλφη του Μαργαρίτα[5], κόρη του Ιωάννη Α΄ δούκα της Βραβάντης και απέκτησε τέκνα:

Πρόγονοι

Παραπομπές και Υποσημειώσεις

  1. (Αγγλικά) Union List of Artist Names. 26  Οκτωβρίου 2016. 500355729. Ανακτήθηκε στις 9  Μαΐου 2022.
  2. 2,0 2,1 «Kindred Britain»
  3. p11417.htm#i114170. Ανακτήθηκε στις 7  Αυγούστου 2020.
  4. Meyer Setton, Kenneth (1976). The Papacy and the Levant, 1204-1571. Φιλαδέλφεια (Πενσυλβ.): American Philosophical Society. σελ. 170. ISBN 978-0871691149. 
  5. Είναι: Μαργαρίτα Β΄ της Φλάνδρας > Βαλδουίνος του Αβέν > Βεατρίκη του Αβέν > Ερρίκος Ζ΄ και
    Μαργαρίτα Β΄ της Φλάνδρας > Γουίδων της Φλάνδρας > Μαργαρίτα της Φλάνδρας, δούκισσα της Βραβάντης > Μαργαρίτα της Βραβάντης

Πηγές

  • William M. Bowsky, Henry VII in Italy, Lincoln, 1960.
  • Maria Elisabeth Franke, Kaiser Heinrich VII. im Spiegel der Historiographie, Köln/Weimar/Wien, 1992.