Belarus kültürü, bir dizi farklı faktörün etkisi altında bin yıllık bir gelişimin ürünüdür. Bunlara fiziksel çevre, Belarusluların etnografik arka planı (Slavların Baltık yerlileri ile birleşmesi); ilk yerleşimcilerin putperestliği, Bizans edebi ve kültürel geleneklerine bir bağlantı olarak Doğu Ortodoks Hristiyanlığı, ülkenin doğal sınırlarının eksikliği, nehirlerin hem Karadeniz'e hem de Baltık Denizi'ne akışı ve bölgedeki çeşitli dinler (Katoliklik, Ortodoksluk, Yahudilik ve İslam) dahildir.^[1][2]

Belarus kültürü üzerindeki erken bir Batı etkisi, şehirlerin öz yönetimini sağlayan ve Alman şehirlerinin yasalarına dayanan tüzükler olan Magdeburg Kanunu'dur. Bu tüzükler on dördüncü ve on beşinci yüzyıllarda Brest, Grodno, Slutsk ve Minsk gibi birçok şehre büyük dükler ve krallar tarafından verilmiştir. Özyönetim geleneği sadece Batı Avrupa ile temasları kolaylaştırmakla kalmadı, aynı zamanda kendine güven, girişimcilik ve sivil sorumluluk duygusunu da geliştirdi.^[1]

1517-19'da Francysk Skaryna (yaklaşık 1490-1552) İncil'i yerel (Eski Belarusça) diline çevirdi. Komünist rejim altında Skaryna'nın çalışması büyük ölçüde değersizdi ancak bağımsız Belarus'ta insancıl fikirlere olduğu kadar Belarus dilinin savunuculuğu için de ortaya çıkan ulusal bilinç için ilham kaynağı oldu.^[1]

On dördüncü ile on yedinci yüzyıllar arasında, hümanizm, Rönesans ve Reform fikirlerinin Batı Avrupa'da canlı olduğu bu fikir, Belarus'taki ticaret ilişkileri ve soyluların ve şehirlilerin oğullarının Batı üniversitelerine kaydı nedeniyle tartışıldı. Reform ve Karşı Reformasyon aynı zamanda matematiksel yazıların gelişmesine, matbaaların ve okulların yayılmasına da büyük katkıda bulundu.^[1]

Polonya ve Rusya kendi kültürlerini Belarus'ta derin siyasi ve kültürel asimile yaparken, on yedinci ve onsekizinci yüzyıllarda, öncelikle Belaruslu yöneticiler, köylüler, folklor, etnik kıyafetler ve etnik kültürleri Hrıstiyanlık ile ilişkilendirmeyi başardı. Bu, on dokuzuncu ve yirminci yüzyılın başlarında ulusları için devletlik kazanmaya çalışan bazı ulusal aktivistler için bir çıkış noktasıydı.^[1]

Belarus edebiyatına ulusluk fikrini yayan Belarus edebiyatının gelişimi, Yanka Kupala (1882-1942) ve Yakub Kolas'ın (1882-1956) edebi eserleri ile özetlenmiştir. Bu şairlerin eserleri, diğer birkaç seçkin yazarla birlikte, kırsal temalar (yazarların Belarusça dilini duyduğu kırsal bölge) üzerine yazarak ve çok az olan Belarus edebi dilini modernleştirerek modern Belarus edebiyatının on altıncı yüzyıldan beri kullanılan klasikleri haline geldi. 1990'larda bağımsızlık sonrası yazarlar kırsal temaları yaygın olarak kullanmaya devam ettiler.^[1]

Edebiyatın kırsal yaşama odaklanmasının aksine, kentsel gerçekliğe, evrensel kaygılara ve evrensel değerlere odaklanan diğer kültür alanları - resim, heykel, müzik, film ve tiyatro - vardır.^[1]

Bir Belaruslu tarafından ilk büyük müzikal kompozisyon Antoni Radziwiłł'in Faust operası oldu. 17. yüzyılda Polonyalı besteci Stanisław Moniuszko, Minsk'te yaşarken birçok opera ve oda müziği eserleri besteledi. Kaldığı süre boyunca Belarus şair Vintsent Dunin-Martsinkyevich ile çalıştı ve Sialianka (Köylü Kadın) operasını yarattı. 19. yüzyılın sonunda, büyük Belarus şehirleri kendi opera ve bale şirketlerini kurdu. Nightingale balesi M. Kroshner tarafından Sovyet döneminde bestelenmiştir.

II. Dünya Savaşı'ndan sonra, müzik Belarus halkının zorluklarına veya anavatanı savunmak için silah altına alınanlar odaklandı.^[3] 'Polesia Virgin Forest' operasının yaratıcısı Anatoly Bogatyrev'in Belaruslu bestecilerin “eğitmeni” olarak görev yaptığı bir dönemdi. Minsk'teki Ulusal Akademik Bale Tiyatrosu, 1996 yılında dünyanın en iyi bale şirketi olarak Prix Benois de la Danse'ye layık görüldü.^[4]

Popüler Sovyet Belarus müziği, birçoğu Belarus halk müziği yapan birkaç tanınmış gruptan oluşuyordu. Gitarist Vladimir Mulyavin tarafından 1969'da kurulan halk müziği grubu Pesniary, Sovyetler Birliği'nin en popüler halk grubu oldu ve genellikle Avrupa'da turne yaptı. Pesniary örneği Syabry ve Verasy'ye yollarını takip etmeleri için ilham verdi. Belarus'un halk müziği geleneği bugün Stary Olsa, Vicious Crusade ve Gods Tower tarafından sürdürülüyor.

Belarus rock müziiği Perestroyka zamanlarında çıktı. Bi-2 (şu anda Rusya'da yaşıyor), Lyapis Trubetskoy, Krama ve ULIS gibi gruplar 1980'lerin sonunda veya 1990'ların başında kuruldu. Rock müziği son yıllarda popülaritesini artırsa da, Belarus hükûmeti popüler müziğin gelişimini çeşitli yasal ve ekonomik mekanizmalar yoluyla bastırdı. Bu kısıtlamalar nedeniyle, birçok Belarus grubu Rus müzik şirketlerine kaydolmayı ve Rusya veya Ukrayna'da performans göstermeyi tercih ediyor.^[5]

Araştırmacılar Maya Medich ve Lemez Lovas 2006'da "bugün Belarus'ta bağımsız müzik yapımının gittikçe zorlaşan ve riskli bir girişim olduğunu" ve Belarus hükûmetinin "resmi medya tarafından 'gayri resmi' müzisyenler üzerinde 'yasaklanması' ve 'dayatılması' da dahil olmak üzere canlı performansta da ciddi kısıtlamalar yaptığını'' bildirdi. İki yazar freemuse.org'daki bir röportajda Belarus'ta sansür mekanizmalarını açıklamaktadır.^[6]

2004 yılından bu yana, Belarus Eurovision Şarkı Yarışması'na sanatçı gönderiyor.^[7]

Geleneksel iki parçalı Belarus elbisesi Kiev Knezliği zamanından kaynaklanmakta ve bugün özel fonksiyonlarda giyilmeye devam edilmektedir. Belarus'un serin iklimi nedeniyle, giysiler kapalı kaplama ve sıcaklık sağlayan kumaşlardan yapılmıştır. Birlikte dokunmuş veya sembolik süslemelerle süslenmiş farklı renkteki birçok iplikle tasarlanmışlardır. Belarus soyluları genellikle kumaşlarını ithal ettiler ve kırmızı, mavi veya yeşil renklerini seçtiler. Erkekler bir gömlek ve bir kemerle süslenmiş pantolon giyerken, kadınlar daha uzun bir gömlek, "paniova" adı verilen etrafı saran bir etek ve bir başörtüsü giyiyordu. Kıyafetler Polonyalılar, Litvanyalılar, Letonyalılar ve diğer Avrupa ülkelerinin giydiği kıyafetlerden de etkilenmiş ve kıyafet yapımında kullanılan tekniklerdeki gelişmeler nedeniyle zamanla değişmiştir.^[1] Nakış, Belarus geleneklerinde önemli bir rol oynamaktadır.^[8]

Beyaz Rusya'nın dört Dünya Mirası Alanı vardır ve bunlardan ikisi Beyaz Rusya ile komşu ülkeleri arasında paylaşılmaktadır. Bunlar Mir Kalesi Kompleksi, Nesvizh Kalesi, Białowieża Ormanı (Polonya ile paylaşılan) ve Struve Jeodezi Arkı'dır (Estonya, Finlandiya, Letonya, Litvanya, Norveç, Moldova, Rusya, İsveç ve Ukrayna ile paylaşılan).^[2]

Belarus edebiyatı 11. ila 13. yüzyıl dini yazıları ile başladı; 12. yüzyıl şairi Cyril of Turaw'ın eseri temsilidir.^[9] Bu eserlerde kafiye yaygındı,^{[kaynak belirtilmeli]} genellikle Eski Belarusça, Latince, Lehçe ya da Kilise Slavcası ile yazılmıştı.^[10] 16. yüzyılda, Polotsk sakini Francysk Skaryna İncil'i Belarusçaya çevirdi. 1517-1525 yılları arasında Prag ve Vilnius'ta yayınlandı, bu da onu Belarus'ta veya Doğu Avrupa'nın herhangi bir yerinde basılan ilk kitap haline getirdi.^[11] Belarus edebiyatının modern dönemi 19. yüzyılın sonlarında başladı; önemli yazarlardan biri Yanka Kupala idi. O zamanlar Uładzimir Žyłka, Kazimir Svayak, Yakub Kolas, Źmitrok Biadula ve Maksim Haretski gibi yazarların çoğu, Vilnius'ta yayınlanan Nasha Niva adlı Belarusça bir makale yazdı. Doğu Belarus Sovyetler Birliği'ne dahil edildikten sonra hükûmet Belarus kültürünü kontrol altına aldı ve 1939 yılına kadar edebiyatın özgürce gelişmesi yalnızca Polonya'ya dahil olan Batı Belarus bölgelerinde meydana geldi. Birkaç şair ve yazar, Nazilerin Belarus'u işgalinden sonra sürgüne gitti, 1960'lara kadar geri dönmedi. Savaş sonrası literatürde, ana konu Beyaz Rusya'da Vasil Bıkau, Ales Adamovich vb. tarafından tasvir edilen özellikle derin yaralar bırakan II. Dünya Savaşı (Belarus'ta Büyük Vatanseverlik Savaşı olarak bilinir) idi; savaş öncesi dönem de Ivan Melezh tarafından sık sık tasvir edilmiştir. Belarus edebiyatının büyük bir canlanması 1960'larda Vasil Bıkau ve Uladzimir Karatkievich tarafından yayınlanan romanlarla gerçekleşti .

Belarus tiyatrosu da 1900'lerin başında popülerlik kazanmaya başladı. Belarus'un en ünlü oyunlarından biri olan Paulinka (Yanka Kupalatarafından yazılmıştır) bölgeye gönderilen Belaruslular için Sibirya'da gerçekleştirildi.^[3] Belarus halk müziğinin belgeleri en az 15. yüzyıla kadar uzanıyor. Bundan önce, skomorokhlar müzisyenler için en önemli meslekti. Ortodoks Kilisesi müziğinde 16. yüzyıla kadar nömatik bir ilahi kullanıldı, ardından Rönesans ve Protestan Reformasyonuna dayanan iki yüz üslupsel yenilik izledi. 17. yüzyılda, Partesnoe penie gibi parçalar söyleme, korolar için yaygın hale geldi, ardından Minsk ve Vitebsk gibi şehirlerde özel tiyatrolar kuruldu. Halen Belarus'ta 27 profesyonel tiyatro grubu, 70 orkestra ve konserleri tanıtmaya odaklanan 15 ajans bulunmaktadır.

2005 yılında oyun yazarları Nikolai Khalezin ve Natalya Kolyada, Belarus hükûmetinin baskısına ve sansürüne direnmeye adanmış bir karşı kültür tiyatro projesi olan Belarus Free Theatre'ı kurdular. Grup özel apartmanlarda sahne aldı ve en az bir performans Belarus polisinin özel kuvvetleri tarafından dağıtıldı.^[12] Belarus Free Theatre, Tom Stoppard, Edward Bond, Václav Havel, Arthur Kopit ve Harold Pinter gibi Batılı yazarların desteğini aldı.

Polonya'nın parçalanmasının ardından, Rusya İmparatorluğu, Rutenlerin dekolonizasyonunu kaldırma politikasını yürürlüğe koydu. Bununla birlikte, Belarus halklarının bazılarının Ruslaştırma dediği şeye maruz kaldığı birçok olaydan sonra bile, bunun farklı bir etnik köken, ne Polonya ne de Rus olmayan, farklı bir kültür yarattığı açıktı. 1897 nüfus sayımında nüfusun çoğu, Polonyalılar döneminde olduğu gibi, dillerini Rutenceden ziyade Belarusça olarak adlandırdı (ve Çarlık yetkilileri tarafından yanlış bir şekilde Rusça olarak yorumlandı).

Belarus'un kültürünü dünyaya tam olarak göstermesine izin veren 20. yüzyıldı. Önemli Belarus şairleri ve yazarları arasında Yanka Kupala, Maksim Bahdanovič, Vasil Bıkau ve Uladzimir Karatkievich vardı. Yerel düzeyde milliyetçiliği teşvik eden Sovyetler Birliği'nin korenizatsiya politikası da yardımcı oldu. Belarus dili, modern bir konuşmacının fonetikini tam olarak temsil etmek için çok sayıda yeniden düzenlendi. Bununla birlikte, bazı çağdaş milliyetçiler Rus etkisinin çok fazla zarar verdiğini düşünüyorlar. Şu anda Rusça resmî işlerde ve Belarus toplumunun diğer bölümlerinde kullanılmaktadır.

Belarus hükûmeti yıllık birçok kültürel festivale sponsor oluyor: Vitebsk'teki Slavianski Çarşısı, "Minsk Baharı"; "Slav Tiyatrosu Toplantıları", Uluslararası Caz Festivali, Ulusal Hasat Festivali, "Çocuklar ve Gençler için Sanat", Çeşitli Gençlik Şov Sanatları Yarışması, "Nesvizh Muses", "Mir Kalesi" ve Belarus Şarkı ve Şiir Ulusal Festivali. Bu etkinlikler, müzik, sanat, şiir, dans veya tiyatroda yetenekli Belaruslu sanatçıların eserlerini sergiliyor. Bu festivallerde Sovyet ve Belarus kahramanlarının adını taşıyan çeşitli ödüller müzik veya sanat dalında veriliyor. Çağdaş milliyetçiler bu sponsorlu etkinliklerin çoğunun Belarus kültürüyle hiçbir ilgisi olmadığını savunurlar, ancak tüm etkinlikler Belarus Kültür Bakanlığı'nın onayına tabidir. Bağımsızlık Günü veya Zafer Bayramı gibi çeşitli resmi tatiller büyük kalabalık çeker ve havai fişek ve askeri geçit töreni gibi çeşitli sergiler içerir. Festivallerin çoğu Vitebsk veya Minsk'te gerçekleşiyor.^[4]

1952 Helsinki Oyunlarından Sovyet döneminin sonuna kadar Belarus, Sovyet Olimpiyat ekibinin bir parçası olarak olimpiyat oyunlarında yarıştı. 1992 Barselona Olimpiyatları sırasında Belarus, Birleşik Takım'ın bir parçası olarak yarıştı. Ülkenin atletleri 1994 Lillehammer Oyunları sırasında ilk kez Belaruslu olarak Olimpiyat Oyunlarında yarıştı. Belarus toplam 52 olimpiyat madalyası kazandı; 6 altın, 17 gümüş ve 29 bronz olmak üzere. Belarus Ulusal Olimpiyat Komitesi'ne 1997 yılından bu yana Cumhurbaşkanı Lukashenko başkanlık ediyor; dünyada bu pozisyonu elinde tutan tek devlet başkanıdır.^[5][13]

Milli futbol takımı hiçbir zaman büyük bir turnuvaya katılmadı; ancak, BATE Borisov Şampiyonlar Ligi'nde oynadı. Hükûmetten ağır sponsorluk alan buz hokeyi, ülkenin en popüler sporudur. Ulusal hokey takımı, çeyrek finallerde İsveç karşısında unutulmaz bir galibiyetin ardından 2002 Salt Lake City Olimpiyatları'nda dördüncü oldu; Dünya Şampiyonalarında düzenli olarak yarışıyor ve genellikle çeyrek finale çıkıyor. Avrasya'daki Kontinental Hokey Ligi'nde, özellikle Belarus kulübü HC Dinamo Minsk'te çok sayıda Belaruslu oyuncu vardır ve birçoğu Kuzey Amerika'daki Ulusal Hokey Ligi'nde de oynamıştır. 2014 Kış Olimpiyatları'nda biatlon dalında lider olan Darya Domraçava üç altın madalya kazanmıştır.^[14]

Tenis oyuncusu Victoria Azarenka, 2012 yılında Avustralya Açık'ta Grand Slam single şampiyonluğunu kazanan ilk Belaruslu oldu.^[15] Ayrıca, 2012 Yaz Olimpiyatları'nda Max Grandnyi ile karışık çiftlerde altın madalya kazandı. Aryna Sabalenka 2018 Wuhan Open tekli turnuvasını kazandı.

Diğer önemli Belarus sporcuları arasında 2015 Zamana Karşı Dünya Bisiklet Şampiyonası'nı kazanan bisikletçi Vasil Kiryienka ve 2015 Dünya Atletizm Şampiyonası - Kadınlar 800 metrede altın madalya kazanan orta mesafe koşucusu Maryna Arzamasava yer alıyor .

Belarus ayrıca güçlü ritmik jimnastikçilerle de tanınıyor. Gözde jimnastikçiler 2008 Pekin Olimpiyatları'nda gümüş madalya kazanan Inna Zhukova, 2012 Yaz Olimpiyatları'nda bronz kazanan Liubov Charkashyna ve 2015 Dünya Jimnastik Şampiyonası'nda bronz madalya kazanan Melitina Staniouta'dır. Belaruslu takım 2012 Londra Olimpiyatları'nda bronz madalya kazandı.

Beyaz Rusya SSR, Babruysk'ta doğan Andrei Arlovski, şu anki UFC dövüçüsü ve dünyanın eski UFC ağır sıklet şampiyonudur.

• Çağdaş Belarus Sanatı ve Resmi21 Temmuz 2019 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Belarus Cumhuriyeti Ulusal Sanat Müzesi3 Mart 2011 tarihinde Wayback Machine sitesinde arşivlendi.
• Uluslararası Peformans Bieanli