Był notariuszem biskupa Konrada II, scholastykiem kołobrzeskim (oraz być może kamieńskim). Od najpóźniej 1240 kanonik kamieński[1].
24 grudnia 1244 wybrany przez kapitułę biskupem kamieńskim, co zatwierdził papież Innocenty IV w 1246. Brak informacji, kiedy i od kogo przyjął sakrę biskupią.
Za jego pontyfikatu biskupstwo otrzymało od księcia pomorskiego Barnima I wschodnią połowę ziemi kołobrzeskiej[2].
W 1251 bp Wilhelm I z nieznanych powodów zrezygnował z biskupstwa. Możliwymi przyczynami odejścia z katedry według historyków mogą być poparcie przez biskupa klasztoru cystersów z Kołbacza podczas konfliktu zakonników z Barnimem I, porozumienie Barnima I z księciem Pomorza Gdańskiego Świętopełkiem II lub działania papieża Innocentego IV, będącego w opozycji do cesarza Fryderyka II Hohenstaufa. Po rezygnacji bp Wilhelm I współpracował ze swoim następcą bp. Hermanem von Gleichenem, być może sprawując z nim nawet dwuwładze w diecezji[2].
Przypisy
↑Edward Rymar. Prałatura kapituły kamieńskiej w XII-XVI wieku. Część III: scholastycy i kantorzy. „Przegląd Zachodniopomorski”. 24 (53), s. 6, 2009.
↑ abDariusz Wybranowski. Początki świeckiego kręgu wasali biskupa Hermana von Gleichena (1251-1288/89) na tle jego działalności politycznej i kolonizacyjnej. Przyczynek do dziejów państwa biskupiego w XIII w.. „Gdańskie studia z dziejów średniowiecza”. 9, s. 321-324, 2003.
Bibliografia
Wilhelm I [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2021-01-03](ang.).