Urodził się 3 lutego 1892 w Jaśle[3][2][4], w rodzinie Franciszka Ksawerego[3] (1856–1931) i Heleny z Kłobukowskich (1871–1954). Rodzeństwem Wacława byli: Maria (1893–1975, żona Jerzego Adamskiego[5][6], brata Tadeusza – obaj legioniści), Władysław (ur. 1895, także oficer artylerii Wojska Polskiego), Witold (ur. 1899, podchorąży artylerii Legionów Polskich[7], zginął podczas I wojny światowej[8]), Helena (1903–1938, od 1925 zamężna z właścicielem dóbr, Konstantym Romerem[9])[b]. Rodzinny dom Korab-Brzozowskich znajduje się pod obecnym adresem ulicy Henryka Sienkiewicza 15 (do 1939 pod numerem 9[10]), położony pomiędzy ulicami Henryka Sienkiewicza, Juliusza Słowackiego[11] i Grunwaldzką w Sanoku (w przeszłości była to ulica Bartosza Głowackiego[12]). Później właścicielem dworku był Jerzy Adamski[13].
Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości dekretem Wodza NaczelnegoJózefa Piłsudskiego z 19 lutego 1919 jako były oficer armii austro-węgierskiej został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1918[19] i rozkazem z tego samego dnia 19 lutego 1919 Szefa Sztabu Generalnego płk. Stanisława Hallera został przydzielony jako referent koni przy Dowództwie Powiatu w Lesku[20]. Później został awansowany do stopnia kapitana artylerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[21][22][23]. Od 1923 roku był przydzielony do 5 dywizjonu artylerii konnej w Krakowie[24][25]. 14 stycznia 1926 roku został przeniesiony do 13 dywizjonu artylerii konnej we Lwowie na stanowisko pełniącego obowiązki kwatermistrza[26]. Od 28 maja do 21 sierpnia 1926 pełnił obowiązki dowódcy dywizjonu, w zastępstwie majora Zdzisława Latawca, który przebywał w Toruniu na kursie dowódców dywizjonów. W 1928 był pełniącym obowiązki kwatermistrza 13 dywizjonu artylerii konnej[27]. W grudniu 1929 został przeniesiony do 18 pułku artylerii lekkiej w Ostrowi Mazowieckiej[28]. 2 grudnia 1930 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 2. lokatą w korpusie oficerów artylerii[29][30][2]. W marcu 1931 został wyznaczony na stanowisko dowódcy dywizjonu[31][32]. W sierpniu 1935 został przeniesiony na stanowisko rejonowego inspektora koni w Toruniu[33]. Na tym stanowisku pozostawał do 1939[34].
10 listopada 1928 został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[35][2].
Według stanu z 1931 Wacław i Władysław Brzozowscy figurowali jako właściciele domu przy ul. Emilii Plater w Sanoku[36].
↑W ewidencji Wojska Polskiego figurował, jako „Wacław II Brzozowski” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie Wacława I Brzozowskiego (ur. 19 lipca 1871), rotmistrza rezerwy 2 pułku ułanów[1][2].
↑Sanockie dworki. W: Edward Zając: Szkice z dziejów Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1998, s. 214–215. ISBN 83-909787-0-9.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Paweł Kosina: Helena Kosinówna. Rodzina i sanoccy przyjaciele. Sanok: Stowarzyszenie Przyjaciół Heleny Kosiny w Sanoku, 2006, s. 51. ISBN 83-92421-0-0.
a.jpg)