PROFILPELAJAR.COM

Sza’ul Mofaz
Data i miejsce urodzenia	4 listopada 1948 ; Teheran
	Wicepremier, minister transportu
Okres	od 4 maja 2006; do 31 marca 2009
Przynależność polityczna	Kadima
Poprzednik	Me’ir Szitrit
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Sza’ul Mofaz (hebr. שאול מופז, ur. 4 listopada 1948 w Teheranie) − izraelski polityk i wojskowy. Szesnasty szef sztabu generalnego (raw alluf), członek Knesetu, minister i wicepremier.

Mofaz pełnił swe funkcje pod trzema premierami – mianował go Binjamin Netanjahu w 1998, później zastąpił go Ehud Barak, a w 2002 na stanowisko ministra obrony powołał go Ariel Szaron.

Życiorys

Urodzony, w Iranie, Mofaz wyemigrował z rodzicami do Izraela w 1957. Po ukończeniu szkoły średniej, wstąpił do armii w 1966 i służył m.in. w elitarnej jednostce piechoty Sajjeret Matkal. Uczestniczył w wojnie sześciodniowej, wojnie Jom Kipur, konflikcie w Libanie i operacji wyzwolenia porwanych przez terrorystów pasażerów samolotu w Entebbe (operacja „Piorun”).

Był dowódcą brygady piechoty podczas konfliktu w Libanie w 1982. Potem ukończył szkołę US Marine Corps w Quantico w Wirginii. Po powrocie został mianowany szefem szkoły oficerskiej. Wrócił jednak do czynnej służby w 1986.

Osiągnął stopień generała brygady w 1988. W 1993 został dowódcą sił armii izraelskiej na Zachodnim Brzegu. W 1994 został generałem-majorem i dowódcą południowych oddziałów armii. W 1997 został wiceszefem, a w 1998 szefem sztabu generalnego. Był pierwszym Żydem o irańskich korzeniach, który zajmował to stanowisko.

Na okres jego kadencji przypada czas modernizacji i reform w izraelskiej armii, ale również takich wydarzeń jak druga intifada. Pomimo wsparcia opinii publicznej w Izraelu, jego poczynania były krytykowane na całym świecie. Chodzi tutaj głównie o głośne sprawy ofensywy w Dżaninie, odwetów w Strefie Gazy i izolacji Jasira Arafata. W związku z powyższym zaczęła narastać wewnętrzna krytyka, zwłaszcza stosowana przez grupy lewicowe (sprzeciwiali się zwłaszcza niszczeniu palestyńskich domów przez wojskowe buldożery).

W 2000, w wyniku kryzysu gabinetowego, Mofaz został mianowany przez Ariela Szarona ministrem obrony.

Po odejściu z armii, Mofaz przyłączył się do partii Likud. Pomimo tego, iż wspierał ideę porozumienia z Palestyńczykami, opowiadał się także za „zlikwidowaniem” Arafata i otwartą walką z organizacjami takimi jak Hamas, Islamski Dżihad i Brygady Męczenników Al-Aksa.

21 listopada 2005 Mofaz odmówił Szaronowi przyłączenia się do tworzonej przez niego partii Kadima i obwieścił kandydowanie na lidera Likudu. Jednakże 11 grudnia 2005 zmienił zdanie i wstąpił w szeregi Kadimy.

Po wyborach z 28 marca 2006 dostał się do siedemnastego Knesetu, a Kadima wygrała wybory. Ugrupowanie Olmerta pragnęło zachować dla siebie takie resorty jak finansów czy skarbu, tak więc miejsce Mofaza zajął Amir Perec z Partii Pracy, wchodzącej w skład koalicji rządowej. W zamian za to Mofaz otrzymał tekę ministra transportu i stanowiska wicepremiera.

30 lipca 2008 premier Olmert zakomunikował, że nie będzie się ubiegał o kolejną kadencję na stanowisku przewodniczącego partii^[1]. Swoje kandydatury w wewnątrzpartyjnych wyborach, zgłosili za to: Cippi Liwni, Sza’ul Mofaz, Awi Dichter i Me’ir Szitrit^[2]. 17 września 2008 nową przewodniczącą partii została wybrana Liwni, która otrzymała 43,1 proc. głosów. Drugi był Mofaz, który zapewnił sobie 42 proc. głosów. W wewnątrzpatyjnych wyborach wzięło udział 55 proc. członków partii, a Liwni zwyciężyła przewagą tylko 431 głosów (1,1 proc.)^[3]. Po tej porażce Mofaz oświadczył, że wycofuje się z polityki. Stwierdził, że nie chce otrzymać stanowiska ministerialnego w nowym rządzie, choć zdecydował się zachować mandat deputowanego do Knesetu oraz członkostwo w partii^[4].

Przypisy

↑ Jillian York: Israel: Olmet to Resign Following Kadima Party. Global Voices Online, 31 lipca 2008. [dostęp 2008-08-31]. (ang.).
↑ Hillel Fendel: Kadima Primaries: HaNegbi Supports Livni. Arutz Sheva, 13 sierpnia 2008. [dostęp 2008-08-31]. (ang.).
↑ Victorious Livni: I will approach this job with 'great reverence'. Ha-Arec, 17 września 2008. [dostęp 2008-09-18]. (ang.).
↑ Maayana Miskin: Mofaz Announces: I‘m Leaving Politics. Arutz Sheva, 18 września 2008. [dostęp 2008-09-18]. (ang.).

Bibliografia

Sza’ul Mofaz (ang.) – profil na stronie Knesetu.
Biografia na stronie Jewish Virtual Library

[1] Jillian York: Israel: Olmet to Resign Following Kadima Party. Global Voices Online, 31 lipca 2008. [dostęp 2008-08-31]. (ang.).

[2] Hillel Fendel: Kadima Primaries: HaNegbi Supports Livni. Arutz Sheva, 13 sierpnia 2008. [dostęp 2008-08-31]. (ang.).

[3] Victorious Livni: I will approach this job with 'great reverence'. Ha-Arec, 17 września 2008. [dostęp 2008-09-18]. (ang.).

[4] Maayana Miskin: Mofaz Announces: I‘m Leaving Politics. Arutz Sheva, 18 września 2008. [dostęp 2008-09-18]. (ang.).

[:1-5] ster, p.o. premiera, od I 2006 de facto, a od IV 2006 formalnie, tymczasowy premier (z uwagi na chorobę Szarona)

[:2-6] w dniu zaprzysiężenia

[:3-7] rwszych dni działania rządu

[:4-8] stępnie minister

[:5-9] Vice Prime Minister, a nie Deputy Prime Minister

[:1-10] ster, p.o. premiera

[:2-11] w dniu zaprzysiężenia

[:3-12] Vice Prime Minister, a nie Deputy Prime Minister

[:4-13] VII 2007 również wicepremier (Vice Prime Minister)

[:1-14] w dniu zaprzysiężenia

[:2-15] Vice Prime Minister

[:3-16] Deputy Prime Minister

[:4-17] rwszych dni działania rządu

[1]

[2]

[3]

[4]

[A]

[B]

[C]

[D]

[E]

[A]

[B]

[C]

[D]

[A]

[B]

[C]

[D]

PROFILPELAJAR.COM

Sza’ul Mofaz

Życiorys

Przypisy

Bibliografia

Read other articles:

Artyom Bogomolov

John Murrell (bandit)

Gran Premio d'Italia 1998

Troy (Michigan)

Godzilla Resurgence

莎拉·阿什頓-西里洛

Emiliano Mondonico

Capitol Christian Music Group

Capital punishment in the Czech Republic

Tactical Roar

Arrigny

Carson Palmer

Billy Childish

Area code 253

Stasiun Shimotsuma

Tégée

Antonin Proust

Ecdysozoa

Ambrones

Lebensmittel