Korpus umiarkowanie masywny, wydłużony. Głowa zaokrąglona. Żuchwa nie wystaje poza szczękę. Płetwa ogonowa głęboko wcięta. Grzbiet niebieskoszary, boki srebrzystoszare, a brzuszna strona ciała szarobiała. W czasie tarła ciało samców nabiera ciemnoniebieskiego koloru.
Podobne do tego gatunku sumik kanałowy (Ictalurus punctatus) i I. lupus mają na ciele ciemne cętkowanie. Liczba promieni w płetwie odbytowej sumika kanałowego wynosi 24–29[7]. I. lupus ma ich zwykle mniej niż 25, a sumik błękitny 30–36[8].
Jest gatunkiem charakterystycznym dla wód głębokich w głównych kanałach i rozlewiskach średnich i dużych rzek, nad dnem mulistym, piaszczystym lub żwirowym. W ciągu dnia przebywa na dnie, natomiast nocą żeruje w wodzie o szybszym nurcie, a w zamkniętych zbiornikach w strefie przybrzeżnej. Ikra jest składana w zbudowanym przez samca gnieździe, zlokalizowanym pod kłodami, na brzegu rzeki, w basenach lub rozlewiskach[2].
Młode osobniki żywią się zooplanktonem. Później zaczynają zjadać denne bezkręgowce, a dorosłe sumiki stają się drapieżnikami zjadającymi każdą rybę, którą zdołają złapać[5].
↑Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997, s. 150. ISBN 83-7129-441-7.
↑Hubbs et al. An annotated checklist to the freshwater fishes of Texas, with keys to identification of species. „Texas Journal of Science”. 43 (4 (Suppl.)), s. 1–56, 1991. (ang.).