Stynka

Stynka
Osmerus eperlanus[1]
(Linnaeus, 1758)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

promieniopłetwe

Rząd

stynkokształtne

Rodzina

stynkowate

Rodzaj

Osmerus

Gatunek

stynka

Synonimy
  • Eperlanus vulgaris Valenciennes, 1842-56
  • Osmerus abbottii Cope, 1870
  • Osmerus eperlanus eperlanus (Linnaeus, 1758)
  • Osmerus eperlanus schonfoldi McAllister, 1984
  • Osmerus eperlanus spirinchus (Pallas, 1814)
  • Salmo eperlanomarinus Bloch, 1782
  • Salmo eperlanus Linnaeus, 1758
  • Salmo spirinchus Pallas, 1814
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku

Stynka[3] (Osmerus eperlanus) – anadromiczna ryba z rodziny stynkowatych (Osmeridae).

Występowanie

Wody przybrzeżne Europy od północnej Hiszpanii po Morze Bałtyckie i rzekę Peczorę. Żyje także w Morzu Białym. W Wielkiej Brytanii i Irlandii spotykana w rzekach. Populacje jeziorowe lub wędrowne, odbywające wędrówki między jeziorem a rzeką spotykane są w Norwegii, Danii, państwach nadbałtyckich i w Rosji. W Polsce spotykana w Zalewie Szczecińskim, Zatoce Gdańskiej i Zalewie Wiślanym oraz w głębszych jeziorach na północy kraju. Jest wrażliwa na eutrofizację i zanieczyszczenia. Żyje w strefie otwartej toni wodnej. Jej liczebność spada.

Cechy morfologiczne

Ciało wydłużone, wrzecionowate, o długości do 30 cm, pokryte dużymi, przezroczystymi łuskami. Dolna szczęka lekko wysunięta do przodu, zęby stosunkowo duże. Płetwa tłuszczowa obecna. Ubarwienie zmienne, zależne od koloru wody, grzbiet ciemniejszy, boki srebrzyste.

Odżywianie

Jest niemal wszystkożerna. Młode osobniki zjadają okrzemki, oczliki i wrotki, starsze zjadają głównie zooplankton oraz larwy ochotkowatych. W drugim roku życia staje się drapieżnikiem. Duże sztuki zjadają głównie małe osobniki własnego gatunku oraz niewielkie jazgarze. Wiosną żywi się głównie wylęgiem. W czasie tarła nie pobiera pokarmu.

Rozród

Dojrzałość płciową uzyskuje w 2 roku życia. Tarło odbywa głównie nocą, od II do V – w zależności od temperatury. Trze się stadnie w płytkich wodach (do 1 m) rzek lub jezior, na dnie piaszczystym lub kamienistym. Wędruje do 30 km w górę rzeki. Po złożeniu i napęcznieniu ikry zewnętrzna błona jajowa pęka i tworzy rodzaj podstawki przytwierdzającej ją do podłoża. Inkubacja, przy temperaturze 6 stopni Celsjusza trwa ponad miesiąc. Larwy po wykluciu mają 5–6 mm długości. W woreczkach żółtkowych znajduje się oleista kuleczka, która ułatwia pływanie. Po osiągnięciu 4–5 cm młode spływają do morza. W pierwszym roku życia osiągają 8 cm długości. Zazwyczaj żyją 2–3 lata, choć mogą dożyć nawet 8 lat.

Znaczenie gospodarcze

Stynka ma duże znaczenie gospodarcze. Mięso o charakterystycznym zapachu świeżego ogórka jest przetwarzane na konserwy rybne i wykorzystywane w produkcji pasz dla zwierząt oraz tranu.

Przypisy

  1. ↑ Osmerus eperlanus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ Osmerus eperlanus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. ↑ Krystyna Kowalska, Jan Maciej Rembiszewski, Halina Rolik Mały słownik zoologiczny, Ryby, Wiedza Powszechna, Warszawa 1973

Bibliografia

  • Mały słownik zoologiczny: ryby. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1976.
  • Josef Reichholf, Gunter Steinbach, Claus Militz: Wielka encyklopedia ryb : słodkowodne i morskie ryby Europy. Wiśniewolski Wiesław (tłum.). Warszawa: Muza, 1994. ISBN 83-7079-317-7.
  • Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk, Eligiusz Nowakowski i Jacek Wagner. Warszawa: Świat Książki, 1997. ISBN 83-7129-441-7.
  • Osmerus eperlanus. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 2 października 2009]