Jeszcze długo po II wojnie światowej tętniła życiem pasterskim, stał na niej szałas. Po włączeniu tego obszaru do parku narodowego przestała być wypasana. Od tego czasu polana zaczyna stopniowo zarastać borówczyskami i pojedynczymi świerkami. Pomiędzy borówczyskami jeszcze występują nieduże fragmenty łąki mieczykowo-mietlicowej. Nieduży fragment polany zajmuje łąka ostrożeniowa z czerwono kwitnącym ostrożniem łąkowym. W północno-zachodniej podmokłej części polany występuje bogata w gatunki młaka kozłkowo-turzycowa z kozłkiem całolistnym i turzycą szerokolistną. Z chronionych gatunków roślin rosnących na polanie warto wymienić dziewięćsiła bezłodygowego, gółkę długoostrogową, kruszczyka błotnego, podkolana białego i storczycę kulistą[2].
Polana ma duże walory widokowe. Roztaczają się z niej rozległe widoki na dolinę Ochotnicy i pobliskie Pasmo Lubania, a także na Beskid Sądecki, Pieniny, Magurę Spiską i zamykający horyzont łańcuch Tatr[4]. Na opracowanej przez park tablicy informacyjnej znajduje się panorama widokowa z opisem szczytów[2].
↑M.M.CieszkowskiM.M., P.P.LubieńskiP.P., Gorce – przewodnik dla prawdziwego turysty, P.P.Lubieński (red.), Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2004, ISBN 83-89188-19-8. Brak numerów stron w książce