Piotr Czerwiński

generał dywizji
Data i miejsce urodzenia	12 marca 1955 Ciechanów
Przebieg służby
Siły zbrojne	Siły Zbrojne Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
Stanowiska	dowódca Wielonarodowej Dywizji Sił Stabilizacyjnych w Iraku
Główne wojny i bitwy	stabilizacja Iraku
Odznaczenia

Piotr Aleksander Czerwiński (ur. 12 marca 1955 w Ciechanowie) – generał dywizji Wojska Polskiego, w latach 2007–2008 sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej.

Syn Jerzego. Podchorąży Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Pancernych im. Stefana Czarnieckiego w Poznaniu, którą ukończył w 1978. Służbę w jednostce rozpoczął jako dowódca plutonu w pułku czołgów w Lidzbarku Warmińskim. Stanowisko dowódcy kompanii czołgów w Morągu objął dwa lata później, a szefa sztabu batalionu czołgów po niespełna trzech latach. Ukończył w 1983 roku kurs w Centrum Doskonalenia Oficerów w Warszawie, a w roku następnym został wyznaczony na stanowisko oficera operacyjnego sztabu 15 Dywizji Zmechanizowanej w Olsztynie. W latach 1985–1987 słuchacz Akademii Wojsk Pancernych im. marszałka Rodiona Malinowskiego w Moskwie, a następnie zastępca dowódcy 28 pułku czołgów w Czarnym. Po dwóch latach wyznaczony na stanowisko zastępcy dowódcy pułku zmechanizowanego w Braniewie, a w latach 1991–1992 dowódca 36 pułku zmechanizowanego w Trzebiatowie. Czynnie uczestniczył w przeformowaniu tego pułku w 3 Brygadę Pancerną, a następnie został jej dowódcą. W 1996 roku wyznaczony został na stanowisko szefa sztabu 12 Dywizji Zmechanizowanej w Szczecinie. Po dwóch latach został szefem szkolenia tej dywizji i uczestniczył w tworzeniu Wielonarodowego Korpusu Północ–Wschód z siedzibą w Szczecinie. W 2000 roku ukończył Podyplomowe Studia Strategiczno–Obronne w Akademii Obrony Narodowej w Rembertowie i wyznaczony został na stanowisko zastępcy dowódcy 12 Dywizji Zmechanizowanej. W 2003 roku jako pierwszy polski dowódca prowadził wielonarodowe ćwiczenie dowódczo–sztabowe pod kryptonimem „Cristal Eagle”. 15 sierpnia 2003 prezydent RP Aleksander Kwaśniewski mianował go na stopień generała brygady^[1].

W okresie styczeń–lipiec 2004 pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy Międzynarodowej Dywizji Sił Stabilizacyjnych w Iraku, a po powrocie do kraju awansowany do stopnia generała dywizji^[2]. Od 26 sierpnia 2004 dowodził 1 Warszawską Dywizją Zmechanizowaną. W okresie od lipca 2005 roku do lutego 2006 roku dowodził V zmianą Polskiego Kontyngentu Wojskowego w składzie Międzynarodowych Sił Stabilizacyjnych w Republice Iraku – Wielonarodową Dywizją Centrum-Południe. Od 29 listopada 2007 do 4 stycznia 2008 był sekretarzem stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej, odwołany został z powodu oskarżeń o współpracę z tajnymi służbami w PRL.

6 lutego 2017 roku został prawomocnie skazany (podtrzymanie przez Sąd Najwyższy wyroku Wojskowego Sądu Okręgowego w Warszawie) na grzywnę 45 tysięcy złotych za przekroczenie uprawnień (wykorzystanie w roku 2000 żołnierzy służby zasadniczej do budowy prywatnego domu generała)^[3]. Skazany za wykorzystywanie stanowiska^[3].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 15 sierpnia 2006 „za wybitne zasługi dla umacniania suwerenności i obronności kraju”^[4]
• Legia Zasługi – Stany Zjednoczone; 2006^[5]

• Nominacje generalskie 2003, Przegląd Wojsk Lądowych wrzesień 2003, s. 93.
• Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2005. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2006, s. 216. ISSN 1734-2317.

• Biografia na stronach tygodnika Wprost