Mieczysław Bieniek

Mieczysław Bieniek podczas odsłonięcia pomnika Piłsudskiego w Krakowie (2008)
generał w st. spocz.
Data i miejsce urodzenia	19 czerwca 1951 Krapkowice
Przebieg służby
Lata służby	1969[1]–2014[2][3]
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Jednostki	25 BKPow 2 KZ PKW Syria Brygada Nordycko-Polska Polski Kontyngent Wojskowy w Iraku Wielonarodowa Dywizja Centrum-Południe
Stanowiska	dowódca 25 BKPow dowódca 2 KZ dowódca NORDPOLBDE dowódca MND C-S wiceszef w Sojuszniczym Dowództwie Transformacyjnym NATO w Norfolk
Główne wojny i bitwy	UNDOF MINURSO SFOR, Stabilizacja Iraku
Późniejsza praca	doradca ministra obrony narodowej (2024– )[4]
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Mieczysław Bieniek (ur. 19 czerwca 1951 w Krapkowicach) – generał Wojska Polskiego w stanie spoczynku, doktor nauk społecznych w dyscyplinie nauki o obronności (2018)^[5].

Absolwent Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych (1973); studia dyplomowe w ASG (1981); Akademia Wychowania Fizycznego (1990); studia podyplomowe w Królewskiej Akademii Studiów Obronnych w Wielkiej Brytanii (1995); studia zarządzania zasobami obronnymi kraju w Monterey w USA, ponadto szereg kursów w zakresie strategii i obronności. Instruktor spadochronowy klasy mistrzowskiej z ponad 3760 skokami na koncie, posiada uprawnienia instruktora spadochronowego armii amerykańskiej, belgijskiej, tureckiej, brytyjskiej i norweskiej^[6][7].

W 1969 rozpoczął studia wojskowe we Wrocławiu w Wyższej Szkole Oficerskiej Wojsk Zmechanizowanych, które ukończył w 1973 i został mianowany na pierwszy stopień oficerski. W tym samym roku rozpoczął służbę zawodową w 7 batalionie rozpoznawczym w Brzegu 10 Dywizji Pancernej, gdzie był na stanowisku dowódcy plutonu, instruktora spadochronowego oraz dowódcy kompanii specjalnej. Od 1981, po ukończeniu ASG, kontynuował służbę na różnych stanowiskach dowódczych i sztabowych w 6 Brygadzie Desantowo-Szturmowej. W latach 1990–1992 służył w Polskim Kontyngencie Wojskowym Sił Pokojowych UNDOF w Syrii, po czym po misji objął stanowisko szefa wydziału ds. wizyt zagranicznych Dowództwa Krakowskiego Okręgu Wojskowego. Od kwietnia 1993 był szefem logistyki misji pokojowej ONZ na Saharze Zachodniej. W marcu 1994 został wyznaczony na dowódcę 6 Brygady Desantowo-Szturmowej. W 1996 został mianowany na stopień generała brygady. Od listopada 1996 współtworzył 25 Dywizję Kawalerii Powietrznej w Tomaszowie Mazowieckim. W latach 1999–2002 był szefem Pionu Szkolenia i Ćwiczeń w Dowództwie Sojuszniczych Sil Zbrojnych NATO w Europie (SHAPE). W 2002 objął stanowisko zastępcy dowódcy 3 Międzynarodowego Korpusu Armijnego w Turcji. W 2002 został mianowany na stopień generała dywizji. W pierwszym półroczu 2004 był dowódcą II zmiany Wielonarodowej Dywizji Sił Stabilizacyjnych (MND CS) w Iraku. Z dniem 1 lipca 2004 objął dowództwo nad 2 Korpusem Zmechanizowanym w Krakowie, gdzie pełnił służbę do 2007. 15 sierpnia 2004 został mianowany na stopień generała broni^[6], a w 2010 na stopień generała^[8]. W latach 2007–2014 pełnił służbę na różnych stanowiskach, w tym zastępcy dowódcy strategicznego NATO ds. transformacji^[6]. 3 lutego 2014 minister obrony narodowej Tomasz Siemoniak pożegnał go w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej^[9].

Członek Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego w Warszawie oraz w Waszyngtonie. Profesor wizytujący Kolegium Obrony (ang. Defense College) NATO w Rzymie oraz Narodowego Uniwersytetu Obrony (ang. National Defence University) w Waszyngtonie. Autor wielu opracowań i publikacji na temat bezpieczeństwa i obronności. Specjalista z zakresu wojsk powietrznodesantowych i sił specjalnych. 10 listopada 2010 awansowany przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na stopień generała. Jest członkiem sekcji spadochronowej Wojskowego Klubu Sportowego „Wawel” w Krakowie. Jest również bratem honorowym Bractwa Kurkowego w Krakowie. Od 2014 jest także Honorowym Obywatelem Gminy Strzelce Opolskie^[10]. Uprawia windsurfing i snowboard, jeździ na nartach, gra w tenisa ziemnego i stołowego. Specjalizuje się w bezpieczeństwie międzynarodowym oraz strategii wojskowej. Jest autorem wielu podręczników, książek i artykułów z tej dziedziny. Biegle włada językiem angielskim i rosyjskim. Interesuje się literaturą, historią i sportem. Był aktywnym mieszkańcem Zelkowa^[11] Otrzymał tytuł Małopolanina Roku 2022^[12]. 3 marca 2015 został zatrzymany w Krakowie przez policję za jazdę po alkoholu. Badanie alkomatem wykazało 1,3 promila. W maju 2015 krakowski sąd wymierzył mu grzywnę 8,5 tys. zł oraz zabronił na rok prowadzenia pojazdów mechanicznych^[13].

• 1990–1991: zastępca dowódcy – szef grupy dowodzenia w PKW Syria – POLLOG
• 1991–1992: dowódca tego kontyngentu
• 1993: szef logistyki w Polskiej Misji Pokojowej ONZ w Saharze Zachodniej
• 1994–1997: dowódca 6 Brygady Powietrznodesantowej w Krakowie^[14]
• 1998–1999: dowódca Brygady Nordycko-Polskiej SFOR w Bośni i Hercegowinie.
• 1999: szef Pionu Szkolenia i Ćwiczeń Kwatery Głównej Sojuszniczych Sił Zbrojnych NATO w Europie (SHAPE) w Mons
• 2002: zastępca dowódcy 3 Międzynarodowego Korpusu Armijnego NATO, z dowództwem na terenie Turcji
• od stycznia do lipca 2004: dowódca Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe/PKW Irak
• od sierpnia 2004 do sierpnia 2007: dowódca 2 Korpusu Zmechanizowanego
• od stycznia 2007 do lipca 2007: doradca Ministra Obrony Narodowej Afganistanu
• 12 grudnia 2007: po 38 latach noszenia munduru, gen. broni dr Mieczysław Bieniek zakończył służbę w Wojskach Lądowych. Uroczystość pożegnania odbyła się w Dowództwie Wojsk Lądowych^[15].
• od 2007 do marca 2009: doradca Ministra Obrony Narodowej Polski.
• 20 kwietnia 2009: objął stanowisko Polskiego Przedstawiciela Wojskowego przy Komitetach Wojskowych NATO i UE^[16].
• 29 września 2010: objął oficjalnie funkcję wiceszefa w Sojuszniczym Dowództwie Transformacyjnym NATO w Norfolk w Wirginii, zastępując na tym stanowisku włoskiego admirała Luciano Zappatę^[17].
• 4 września 2013: koniec sprawowania funkcji zastępcy dowódcy strategicznego NATO^[2]
• 31 stycznia 2014: zakończenie 45-letniej służby w Siłach Zbrojnych RP

• podporucznik
• porucznik
• kapitan (1979)
• major
• podpułkownik
• pułkownik (1993)
• generał brygady (1996)
• generał dywizji (2002)^[18]
• generał broni (2004)^[19]
• generał (2010)^[8]

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – 2004^[20]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 2003^[21]
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 1999^[22]
• Złoty Krzyż Zasługi
• Gwiazda Afganistanu – 2014^[23]
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Odznaka Instruktora Spadochronowego Wojsk Powietrznodesantowych
• Odznaka pamiątkowa SG WP
• Odznaka pamiątkowa 25 BKPow
• Odznaka pamiątkowa 2 KZ
• Odznaka honorowa „Husarz Polski” (nr 3) – 2005
• Odznaka „Honoris Gratia” – 2007^[24]
• Medal Pamiątkowy Wielonarodowej Dywizji Centrum-Południe w Iraku
• Odznaka „Za wierną służbę pod sztandarami” – Bułgaria
• Odznaka Instruktora Spadochronowego 1 Klasy – Bułgaria
• Gran Cruz del Mérito Militar con distintivo blanco – Hiszpania, 2009^[25]
• Bronze Star – Stany Zjednoczone
• Master Army Parachutist Badge(inne języki) – Stany Zjednoczone
• Military Free Fall Parachutist Badge(inne języki) – Stany Zjednoczone
• Sojusznicza Odznaka Długoletniej Służby (Szövetségért Szolgálati Jel) – Węgry
• Parachute Badge with Wings(inne języki) – Wielka Brytania
• Medal NATO za misję SFOR
• Medal ONZ za misję UNDOF (z cyfrą 4)
• Medal ONZ za misję MINURSO (z cyfrą 2)

• GrzegorzG. Jasiński GrzegorzG. (red.), Kronika Wojska Polskiego 2014, Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015, s. 25, ISSN 1734-2317 .
• Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2004. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2005, s. 331. ISSN 1734-2317.

• Sylwetka w biuletynie MON