Park Narodowy Nahuel Huapi (Parque Nacional Nahuel Huapi) najstarszy park Argentyny, położony na wschodnich zboczach Andów. W języki miejscowych Indian oznacza tygrysia wyspę. Jego powierzchnia wynosi 3190 km². Park został założony w 1903 roku. Pierwotnie zajmował 75 km² i był prywatnym terenem badacza i podróżnika Francisco Perito Moreno, który obszar otrzymał od rządu argentyńskiego. Jego obecne wymiary zostały ustanowione w 1925 roku a nazwa została nadana w 1934 roku. W parku dominują doliny polodowcowe oraz liczne jeziora. Największym z nich jest jezioro Nahuel Huapi o powierzchni 557 km² i głębokości sięgającej do 450 metrów, leżące u podnóża śnieżnego stożka wulkanicznego Mt. Tronnador. Na jeziorze położone jest jezioro Victoria.
Na terenie Parku narodowego położone jest miasto San Carlos de Beriloche.
Klimat, fauna i flora
W Parku Narodowym Nahuel Huapi średnie temperatury w lecie (styczeń) utrzymują się na poziomie 13 °C a zimie (lipiec) ok. 2 °C. Opady roczne wahają się od 500 mm do 2500 mm rocznie i uwarunkowane jest to wysokością nad poziomem morza.
W parku występują, do wysokości 1500 m n.p.m., bujne lasy bukowe (buk południowy) rosnące na zboczach górskich. Głównymi gatunkami zwierząt są pudu, huemale, dzięcioły czerwonogłowe, drozdy i jastrzębie. Na brzegach żyją kaczki, gęsi i czarnoszyje łabędzie.
Park Narodowy Rio Pilcomayo znajduje się w środkowej części Niziny La Platy (Gran Chaco) przy ujściu rzeki Pilcomayo do Paragwaju. Zajmuje obszar 518 km² i został założony w 1951 roku. Na terenie parku rosną widne lasy, zarośla kolczaste, występują płaty trawiastej sawanny, roślinność wodna i bagienna. Fauna reprezentowana jest przez m.in. kapibary, pekari, pancerniki, kajmany (szerokopyski i krokodylowy) oraz liczne gatunki ptactwa wodnego.
Park Narodowy Ziemi Ognistej jest najdalej na południe kontynentu Ameryki Południowej położonym parkiem narodowym. Znajduje się na wyspie Ziemia Ognista, na zachód od miasta Ushuaia. Na terenie panuje klimat chłodny ze średnią letnią temperaturą nieprzekraczającą 8 °C i z zimową 0 °C. Przez cały rok wieja silne wiatry i występują opady deszczu a zimą śniegu sięgające od 2000–4000 mm na zachodzie do 1500 mm na wschodzie. W Parku dominuje roślinność strefy subarktycznej – lasy bukowe, mchy i porosty.
Park Narodowy Los Glaciares znajduje się we wschodniej części Andów Patagońskich w prowincji Santa Cruz), 40 kilometrów od miasteczka Calafate
Park został założony w 1937 roku i zajmuje powierzchnię 4459 km². Jego teren obejmuje wschodni fragment Lądolodu Patagońskiego (Hielo Patagonico Sur). W północnej części położone są dwa granitowe masywy Cerro Fitz Roy i Cerro Torre i wznoszą się na wysokość ponad 3 tys. metrów. Teren parku obejmuje również zachodnie części dwóch wielkich jezior Argentino i Viedma, zasilane woda z lodowców.
Największym lodowcem na terenie parku, jak i Ameryki Południowej, jest Upsala. Jego szerokość wynosi 40 km a jego powierzchnia wynosi 595 km² a jego miąższość sięga do 200 metrów. Innym lodowcem patagońskim jest Moreno. Jego nazwa pochodzi od badacza tych terenów Francisco Perito Moreno. Lodowiec ma powierzchnię 200 km² i długość 23 km. Należy on do lodowców szybko przemieszczających się – w odległości 5 km od czoła lodowca jego prędkość wynosi 1000 m/rok.
Park Narodowy Madidi znajduje się w górnym dorzeczu Amazonki. Zajmuje obszar 18 958 km² i został założony w 1995 roku. Sąsiaduje z Manuripi-Heath, Apolobamba i Rezerwatem Biosfery Manu. Jest częścią jednego z największych obszarów chronionych na świecie. Przez teren parku przepływa rzeka Tuichi. Swoim obszarem obejmuje na zachodzie lodowce na wysokości sześciu tysięcy metrów, wschodnią selwę, pampasy od strony północnej, a pomiędzy tym tropikalne lasy górskie i lasy suche. Obszar parku zamieszkiwany jest, na mocy specjalnego statusu UNESCO, przez rdzenne plemiona indiańskie.
Park Narodowy Torotoro jest małym parkiem znajdującym się na wschodnich zboczach południowoamerykańskich Andów w północnym departamencie Potos, 140 km na południe od Cochabamba. Park zajmuje 165 km². Teren parku zamieszkują m.in. ary różowookie. Atrakcjami turystycznumi są jaskinia Cueva Humajalanta o długości 4600m i głębokości 164 metrów, zapadliska krasowe oraz Peleozoiczne i Kredoweskamieniałości – ślady stóp dinozaurów.
Park Narodowy Sajama w Boliwii. Na terenie parku odkryto tajemnicze rysunki. Jest ich ok. 300 i są rozsiane na przestrzeni ponad 400 km². Swoją formą przypominają geoglify z Nazca. Jeden z nich widoczny jest u podnóży Sajamy.
Park Narodowy Pantanal (Parque Nacional Pantanal) znajduje się na równinnych północnych terenach Niziny La Platy w widłach rzek Paragwaj i Cuiabá. Park zajmuje 1350 km² i został założony w 1981 roku. Na terenie parku występują tereny trawiaste, roślinność bagienna i wodna, gaje palmowe oraz lasy, które są schronieniem dla m.in. pancerników, kapibar, mrówkojadów, pekari, ocelotów, wilków grzywiastych oraz zagrożonych wyginięciem jeleni bagiennych i pampasowych.
Park Narodowy Amazonii
Park Narodowy Amazonii (Parque Nacional da Amazônia) znajduje się we wschodniej części Niziny Amazonki w stanie Itaituba w Pará i pokryty jest meandrującymi rzekami. Jego obszar wynosi 9940 km² i został założony w 1974 roku. Na terenie parku dominują wilgotne lasy równikowe, obfitujące w palmy, paprocie, epifity i orchidee. W lasach żyją tapiry, kapibary, mrówkojady wielkie, pancerniki i liczne gatunki małp a w rzekach manaty amazońskie oraz delfiny słodkowodne.
Wodospady Iguaçu w Parku Narodowym Iguaçu
Park Narodowy Iguaçu
Park Narodowy Iguaçu (Parque Nacional do Iguaçu) położony jest na północnym brzegu rzeki Iguaçu, i obejmuje tereny wyżynne przechodzące w północno-wschodniej części w górskie pasmo Serra do Boi Preto. Park zajmuje powierzchnię 1700 km² i został założony w 1939 roku. Na terenie parku znajduje się jeden z największych na świecie wodospadów Iguaçu o wysokości 80 m. W Parku Narodowym Iguaçu rosną lasy z quebracho, rododendronem, podokarpem i ostrokrzewem oraz lasy araukariowe w których występują: koati, pumy, jaguary, oceloty, kapibary, wyjce czarne a wśród gadów kajmany i żararaki urutu. Park jest wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO
Park Narodowy ItatiaiaWidok na Park Itatiaia
Park Narodowy Itatiaia
Park Narodowy Itatiaia (Parque Nacional do Itatiaia) znajduje się na najwyższych partiach górskiego pasma Serra do Itatiaia na Wyżynie Brazylijskiej, z najwyższym szczytem Agulhas Negras wznoszącym się na wysokość 2787 m n.p.m. Park zajmuje obszar 300 km² i został założony w 1939 roku. Szatę roślinną tworzą bujne wilgotne lasy równikowe, przechodzące wyżej w zarośla bambusów i zbiorowiska trawiaste. W parku żyją liczne przedstawiciele ssaków – tapiry, leniwce, jaguary, oceloty oraz różnorodne gatunki małp, oraz ptaków – harpie, mrówkołowy, tukany arasari, różnobarwne papugi i zagrożony gatunek marmozety lwiej.
Park Narodowy Abrolhos Marine
Park Narodowy Abrolhos Marine (Parque Nacional Marinho dos Abrolhos) położony jest w północnej części stanu Bahia na północy Brazylii pomiędzy 17º25'–18º09' S a 38º33'–39º05' W. w sąsiedztwie miast Alcobaça, Caravelas i Prado. Park usytuowany jest w Archipelagu Abrolhos na pięciu wyspach wulkanicznych Saint Bárbara, Guarita, Sueste, Siriba i Redonda. Park zajmuje powierzchnię 91 300 km² i został założony w 1983 roku.
Park Narodowy Aparados da Serra
Park Narodowy Aparados da Serra (Parque Nacional de Aparados da Serra) położony jest w górach Serra Geral w stanie Rio Grande do Sul na południu Brazylii
Park Narodowy Aparados da SerraPark Narodowy Aparados da SerraPark Narodowy Aparados da Serra
Park Narodowy Araguaia
Park Narodowy Araguaia (Parque Nacional do Araguaia) znajduje się w stanie Tocantins w północnej Brazylii. Zajmuje 520 km² i został założony w 31 października 1969 roku.
Park Narodowy Brasília
Park Narodowy Brasília (Parque Nacional de Brasília) znajduje się 10 km od stolicy Brazylii – Brasília w Dystrykcie Federalnym. Park zajmuje powierzchnię 28 000 km².
Park Narodowy Cabo Orange
Park Narodowy Cabo Orange (Parque Nacional do Cabo Orange) położony jest w stanie Amapá w północnej Brazylii w pobliżu granicy Brazylii z Gujana Francuską.
Park Narodowy Lauca położony jest w północnym Chile nad granicą z Boliwią, na zachodnich stokach Kordylierów Zachodnich w Andach Środkowych. Jego powierzchnia wynosi 1378,83 km². Park został założony w 1970 roku i jest jednym z najwyżej położonym parków narodowych na świecie, Jego średnia wysokość wynosi 4500 m n.p.m. Swoim terenem obejmuje płaskowyż położony na wysokości 3000 – 4000 m n.p.m. ponad którym na wysokość 6000 m wznoszą się zaśnieżone stożki wulkaniczne. U ich podnóży znajdują się jeziora wśród których do najbardziej znanych należą Chungará, Paiachatas i Chuquito. W części południowo-zachodniej występują jeziora słone oraz pola bagienne.
Na terenach parku letnie średnie temperatury dochodzą do 18 °C a zimą spadają do 4 °C. Za sprawą zimnego Prądu Peruwiańskiego, roczne opady sięgają tylko 280 mm rocznie. W Parku Lauca występuje uboga roślinność, przeważnie trawiasta i kaktusowata i żyję niewiele gatunków zwierząt: gwanako andyjskie, alpaki, wigonie, liczne gatunki gadów, kondory i flamingi.
Park Narodowy Torres Del Paine położony jest na południu Chile, górskim terenie 350 km od miasta Punta Arenas. Park został założony w 1959 roku jako Park Narodowy Lago Grey. W 1962 roku został powiększony do 2420 km² i nazwany dzisiejsza nazwą. Nazwa parku wywodzi się z języka Mapucze od słowa szaroniebieski, gdyż taki kolor przybierają wody kilku jezior. Do największych z nich należą Jezioro Sarmiento (20 km długości) i Jezioro Grey. Na terenie znajdują się skalne granitowe wieże o stromych ścianach, Torres del Paine z najwyższym szczytem Cerro Paine Grande sięgającym do 3248 m n.p.m. i pokrytym lodowym grzybem. Do największych atrakcji parku należy Jaskinia Cuerva del Miladon
Klimat fauna i flora
Na terenie parku panuje klimat subpolarny z letnia temperaturą ok. 9 °C i zimowej 3 °C oraz z opadami 2500 – 5000 mm rocznie. W ciągu roku dni deszczowe sięgają do 250. Niżej położone obszary parku porośnięte są roślinnością stepową a wyżej tundra.
Park Narodowy Hornopirén znajduje się w Andach w prowincji Palena w regionie Los Lagos. Park zajmuje górzysty obszar 661,96 km² i został założony w 1988 roku. Jego teren jest pokryty lasami tropikalnymi. Od północy Park graniczy z rezerwatem przyrody Parkiem Pumalin. Na jego terenie położone są dwa wulkany – Hornopiren i Yate oraz lodowce zajmujące powierzchnię 30 km².
Park Narodowy Alerce Andino położony jest w Andach w regionie Los Lagos. Jego powierzchnia wynosi 392,55 km². Park został założony 17 listopada 1982. W parku dominującym gatunkiem drzew jest endemiczna ficroja cyprysowata – potężne drzewo dorastające do 60 m wysokości i żyjące blisko 3500 lat. Na obszarze żyją rzadkie gatunki zwierząt takie jak: pudu, beztorbik bambusowy czy kot argentyński.
Park Narodowy Conguillío położony jest w Andach, na terenach prowincji Cautin i Malleco, w regionie Araukania. Jego nazwa pochodzi z języka Indian Mapuche. Park zajmuje obszar 608,33 km² i założony został w 1987 roku. Na terenie parku znajdują się wulkany Llaima i Sierra Nevada oraz jeziora wulkaniczne otoczone wygasłą bazaltową lawą. W parku rosną lasy tworzone przez wieczniezielone, długowieczne drzewa iglaste: araukarię chilijską i bukan chilijski.
Park Narodowy Kaieteur (Kaieteur National Park) znajduje się na północnym obrzeżu Wyżyny Gujańskiej, na wysokości 100–500 m n.p.m., Park ma powierzchnię 585 km² i został założony w 1929 roku. Rezerwat otoczony jest dolinami rzek Muremure, Elinku i Potaro. Na jego terenie znajduje się na rzece Potaro, wodospad Kaieteur mający wysokość 225 m Na obszarze chronionym występują wilgotne i suche lasy równikowe, a w wyższych położeniach sawanny. Tutaj żyją tapiry, leniwce, jaguary, oceloty i wydry, a spośród ptaków: papugi, tukany, kolibry i tinamu.
Park Narodowy Puracé znajduje się na stokach Kordyliery Środkowej. Centralną część parku zajmuje masyw aktywnego wulkanu Puracé wznoszącego się na wysokość 4650 m n.p.m. Park zajmuje ogólna powierzchnię 919,42 km² i został założony w 1975 roku.
Park Narodowy Manú znajduje się w południowo-wschodnich Peru, na wschodnich zboczach Andów Północnych. Został założony w 1973 roku i zajmuje powierzchnię 17 162,95 km².
. Swoją powierzchnią obejmuje górny odcinek rzeki Madre de Dios oraz obszar dorzecza rzeki Manú. Obie należą do systemu rzecznego Amazonki. Większość terenu parku położone są na płaskim obszarze wyżynnym, poprzecinanym dolinamu rzek. 70% obszaru terenu podlega całkowitej ochronie, 10% jest przeznaczone dla celów naukowych a 20% udostępniona jest turystom, na której mieszkają miejscowi Indianie.
Klimat fauna i flora
Park Narodowy Manú leży w strefie klimatu zwrotnikowego gorącego wilgotnego ze średnią temperaturą roczną 20 °C i maksymalną 35 °C. Roczne opady wahają się od 2000 do 4000 mm z wyraźnym nasileniem w czasie okresu deszczowego.
Dna dolin rzecznych pokryte są roślinnością bagienną, a wyżej porastają lasy mahoniowe i kauczukowe. W zachodniej części parku roślinność zmienia się w zależności od wysokości. Najniżej występują palmy i paprocie, powyżej 2000 m rosną krzewy kokainowe a od 3000 w górę występują trawy puny.
Na terenie Parku Manú żyje ok. 200 gatunków ssaków, 90 gatunków żab oraz 100 gatunków ptaków. Do najliczniejszej grupy należą pancerniki, pekari, tapiry, pumy, jaguary, oceloty, kondory królewskie.
Park Narodowy Huascarán
Góra Taulliraju leżąca na terenie Parku Narodowego Huascaran
Park Narodowy Huascarán (Parque nacional del Huascarán) znajduje się na wysokogórskich terenach obejmujących pasmo górskieKordyliera Biała w Andach Środkowych, ze szczytem Huascarán wznoszącym się ma wysokość 6768 m n.p.m. oraz z dolinami rzek Marańón i Santa i z 260 niewielkimi jeziorkami, Ogółem park zajmuje powierzchnię 3400 km² i został założony w 1975 roku.
Na terenie Parku występują głównie luźne zbiorowiska trawiaste z pojedynczymi osobnikami Puya raimondii i Polylepis a faunę reprezentują wigonie, alpaki i szynszyle oraz kondor wielki i kondor królewski. W roku 1985 Park Narodowy Huascaran został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO.
Park Narodowy Henri Pittier jest położony w północnej części Wenezueli, nad Morzem Karaibskim. W jego granicach znajdują się stoki pasma górskiego Kordyliery Nadbrzeżnej sięgające wysokości 2436 m n.p.m. Park ma powierzchnię 1078 km² i został założony w 1937 roku. Swoją nazwę obrał na cześć szwajcarskiego botanika Henri Pittiera.
Park Narodowy Jaua - Sarisariñama położony jest w zachodniej części Wyżyny Gujańskiej na wysokościach od 1000 do 2400 m n.p.m. Znajdują się tu trzy duże stoliwa zbudowane ze skał kwarcytowych: Jaua-Jidi, Sarisariñama-Jidi i Guanacoco-Jidi. Park zajmuje powierzchnię 3300 km² i został założony w 1978 roku. Na jego terenie występuje wilgotny las równikowy.
Park Narodowy Sierra Nevada zajmuje obszar w środkowej części pasma górskiego Cordillera de Mérida w Andach Północnych z najwyższym szczytem Pico Bolivar wznoszącym się na wysokość 4978 m n.p.m. Park zajmuje obszar 2764 km² i został założony w 1952 roku. Na terenie parku szata roślinna zmienia się w zależności od wysokości. Najniżej położoną część parku pokrywa tropikalny wilgotny las górski. Na wysokościach od 2000 do 3000 m n.p.m. rośnie las mglisty. Wyżej występuje paramo.
