Markus Wasmeier

Markus Wasmeier
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 września 1963
Schliersee

Klub

SC Schliersee

Wzrost

180 cm

Debiut w PŚ

5.02 1983, St. Anton
(49. – zjazd)

Pierwsze punkty w PŚ

29.01 1984, Ga-Pa
(10. – kombinacja)

Pierwsze podium w PŚ

11.12 1984, Sestriere (2. – gigant)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

9.02 1986, Morzine
(supergigant)

Dorobek medalowy
}
Reprezentacja  Niemcy
Igrzyska olimpijskie
brąz Lillehammer 1994 narciarstwo alpejskie
(supergigant)
brąz Lillehammer 1994 narciarstwo alpejskie
(slalom gigant)
Mistrzostwa świata
złoto Bormio 1985 slalom gigant
brąz Crans-Montana 1987 supergigant
Puchar Świata
3. miejsce
1985/1986
3. miejsce
1986/1987
Puchar Świata (Supergigant)
Mała Kryształowa Kula
1985/1986
2. miejsce
1987/1988
3. miejsce
1986/1987
Puchar Świata (Kombinacja)
2. miejsce
1985/1986
2. miejsce
1988/1989
3. miejsce
1989/1990
3. miejsce
1991/1992
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Markus Wasmeier (ur. 9 września 1963 w Schliersee) – niemiecki narciarz alpejski, dwukrotny mistrz olimpijski, dwukrotny medalista mistrzostw świata oraz zdobywca Małej Kryształowej Kuli w klasyfikacji Pucharu Świata w supergigancie.

Kariera

W zawodach Pucharu Świata Markus Wasmeier zadebiutował 5 lutego 1983 roku w St. Anton, gdzie zajął 49. miejsce w zjeździe. Pierwsze punkty zdobył blisko rok później, 29 stycznia 1984 roku w Garmisch-Partenkirchen, zajmując dziesiąte miejsce w kombinacji. W sezonie 1983/1984 punkty zdobył jeszcze jeden raz, 20 marca 1984 roku w Oppdal, gdzie był piąty w supergigancie. W klasyfikacji generalnej dało mu to 61. miejsce. Pierwsze podium w zawodach tego cyklu wywalczył 11 grudnia 1984 roku w Sestriere, zajmując drugie miejsce w gigancie. W zawodach tych rozdzielił na podium reprezentującego Luksemburg Marka Girardellego i Maxa Julena ze Szwajcarii. Jeszcze siedmiokrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, jednak nie stawał już na podium. Sezon 1984/1985 zakończył na dziesiątym miejscu w klasyfikacji generalnej, piątym w kombinacji i dziewiątym w gigancie. W 1985 roku wystąpił także na mistrzostwach świata w Bormio, gdzie zdobył pierwszy medal na arenie międzynarodowej. Zwyciężył wtedy w gigancie, wyprzedzając bezpośrednio Szwajcara Pirmina Zurbriggena i Marka Girardellego. Zajął tam również siódme miejsce kombinacji i dwudzieste w zjeździe.

Przez dwa kolejne zajmował trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata. W tym czasie aż osiemnaście razy stawał na podium, odnosząc przy tym sześć zwycięstw: 9 lutego 1986 roku w Morzine, 16 marca 1986 roku w Whistler, 16 grudnia 1986 roku w Val d’Isère i 11 stycznia 1987 roku w Garmisch-Partenkirchen był najlepszy w supergigancie, 9 lutego 1986 roku w Morzine zwyciężył w kombinacji, a 17 stycznia 1987 roku w Wengen wygrał zjazd. W sezonie 1985/1986 wyprzedzili go tylko Girardelli i Zurbriggen, a Niemiec zdobył jedyną w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji supergiganta. W tym samym sezonie był też drugi za Zurbriggenem w klasyfikacji kombinacji. W kolejnym sezonie oprócz trzeciego miejsca w klasyfikacji generalnej Wasmeier zajął także trzecie miejsce w klasyfikacji supergiganta, w obu przypadkach ulegając tylko Zurbriggenowi i Girardellemu. Z mistrzostw świata w Crans-Montana w 1987 roku wrócił z brązowym medalem w supergigancie. Był też między innymi piąty w kombinacji i dziewiąty w zjeździe.

Najważniejszym punktem sezonu 1987/1988 były igrzyska olimpijskie w Calgary. Nie stanął tam na podium, zajmując między innymi szóste miejsce w biegu zjazdowym i siódme w kombinacji. W zawodach pucharowych trzykrotnie plasował się w najlepszej trójce, w tym 10 stycznia 1988 roku w Val d’Isère odniósł kolejne zwycięstwo w supergigancie. W klasyfikacji generalnej był tym razem szósty, w klasyfikacji supergiganta zajął drugą pozycję, a w kombinacji był czwarty. Podobne wyniki osiągał w sezonie 1988/1989, który ukończył na szóstej pozycji. W klasyfikacji supergiganta zajął szóste miejsce, a w kombinacji był drugi za Girardellim. Mistrzostwa świata w Vail w 1989 roku nie przyniosły mu jednak medalu. Najlepsze wyniki uzyskał tam w supergigancie i kombinacji, które ukończył na piątych miejscach.

Kolejne pucharowe zwycięstwo odniósł dopiero 17 marca 1991 roku w Lake Louise, wygrywając supergiganta. W sezonie 1990/1991 punkty zdobył jeszcze tylko jeden raz, zajmując jedenaste miejsce w kombinacji w Kitzbühel. Ostatecznie został sklasyfikowany na 40. pozycji, co było jego najsłabszym wynikiem od 1984 roku. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku startował na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, jednak ponownie nie zdobył medalu. Jego najlepszym wynikiem było tam trzynaste miejsce w supergigancie. Ostatnie pucharowe sukcesy osiągał w sezonie 1991/1992, kiedy trzykrotnie stawał na podium. Najpierw zwyciężył w zjeździe 11 stycznia 1992 roku w Garmisch-Partenkirchen, następnie dwa tygodnie później w Wengen był drugi w tej samej konkurencji, a 2 lutego 1992 roku w Saint-Gervais-les-Bains zajął trzecie miejsce w gigancie. W pozostałych startach w PŚ już nigdy nie stanął na podium. Wyniki te pozwoliły mu zająć siódme miejsce w klasyfikacji generalnej, szóste w klasyfikacji zjazdu oraz trzecie w kombinacji, za Paulem Accolą ze Szwajcarii i Austriakiem Hubertem Strolzem. Na igrzyskach olimpijskich w Albertville w lutym 1992 roku jego najlepszym wynikiem było czwarte miejsce w zjeździe. Walkę o medal przegrał tam z Austriakiem Güntherem Maderem o 0,15 sekundy.

Największe sukcesy Wasmeier osiągnął w 1994 roku, kiedy zdobył dwa medale podczas igrzysk olimpijskich w Lillehammer. Starty rozpoczął od zajęcia 36. miejsca w zjeździe. Dwa dni później nie ukończył rywalizacji w kombinacji, jednak w kolejnym starcie, supergigancie, okazał się najlepszy. Niemiec zwyciężył z przewagą 0,08 sekundy nad Tommym Moe z USA i 0,40 sekundy nad Norwegiem Kjetilem André Aamodtem. Na koniec wystąpił w gigancie, w którym po pierwszym przejeździe zajmował trzecie miejsce ze stratą 0,37 sekundy do prowadzącego Christiana Mayera. W drugim przejeździe także uzyskał trzeci wynik, jego łączny czas był jednak najlepszy i dał mu drugi złoty medal. Na podium wyprzedził o 0,10 sekundy Szwajcara Ursa Kälina i o 0,20 sekundy Christiana Mayera. W Pucharze Świata plasował się jednak poza najlepszą dziesiątką klasyfikacji generalnej. W 1994 roku zakończył karierę.

Wasmeier wielokrotnie zdobywał medale mistrzostw kraju, w tym złote w zjeździe i gigancie w latach 1986–1987 oraz supergigancie w latach 1986–1989. W 1994 roku został wybrany sportowcem roku w Niemczech. Po zakończeniu kariery pracował między innymi jako komentator dla niemieckiej stacji ARD.

Osiągnięcia

Igrzyska olimpijskie

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
6. 15 lutego 1988 Kanada Calgary Zjazd 1:59,63 +2,40 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
7. 17 lutego 1988 Kanada Calgary Kombinacja 36,55 pkt +28,89 pkt Austria Hubert Strolz
DNF 21 lutego 1988 Kanada Calgary Supergigant 1:39,66 - Francja Franck Piccard
19. 25 lutego 1988 Kanada Calgary Gigant 2:06,37 +5,32 Włochy Alberto Tomba
4. 9 lutego 1992 Francja Albertville Zjazd 1:50,37 +0,25 Austria Patrick Ortlieb
5. 11 lutego 1992 Francja Albertville Kombinacja 14,58 pkt +18,19 pkt Włochy Josef Polig
9. 16 lutego 1992 Francja Albertville Supergigant 1:13,04 +1,54 Norwegia Kjetil André Aamodt
DNF 18 lutego 1992 Francja Albertville Gigant 2:06,98 - Włochy Alberto Tomba
36. 13 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Zjazd 1:45,75 +2,78 Stany Zjednoczone Tommy Moe
DNF 15 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Kombinacja 3:17,53 - Norwegia Lasse Kjus
1. 17 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Supergigant 1:32,53 – –
1. 23 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Gigant 2:52,46 – –

Mistrzostwa świata

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
20.[1] 3 lutego 1985 Włochy Bormio Zjazd 2:06,68 +3,05 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
7. 5 lutego 1985 Włochy Bormio Kombinacja 7,67 pkt +48,37 pkt Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
1. 7 lutego 1985 Włochy Bormio Gigant 2:28,90 - -
9. 31 stycznia 1987 Szwajcaria Crans-Montana Zjazd 2:07,80 +1,41 Szwajcaria Peter Müller
5. 1 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Kombinacja 28,27 pkt +19,88 pkt Luksemburg Marc Girardelli
3. 2 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Supergigant 1:19,93 +1,15 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
13. 4 lutego 1987 Szwajcaria Crans-Montana Gigant 2:32,38 +2,73 Szwajcaria Pirmin Zurbriggen
5. 3 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Kombinacja 4,72 pkt +41,19 pkt Luksemburg Marc Girardelli
29.[2] 6 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Zjazd 2:10,39 +3,59 Hansjörg Tauscher
5. 8 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Supergigant 1:38,81 +0,75 Szwajcaria Martin Hangl
13. 9 lutego 1989 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:37,66 +3,66 Austria Rudolf Nierlich
24.[3] 27 stycznia 1991 Austria Saalbach Zjazd 1:54,91 +3,30 Szwajcaria Franz Heinzer
13. 23 stycznia 1991 Austria Saalbach Supergigant 1:26,73 +2,98 Austria Stephan Eberharter
DNF[4] 30 stycznia 1991 Austria Saalbach Kombinacja 16,28 pkt - Austria Stephan Eberharter
14.[5] 8 lutego 1993 Japonia Morioka Kombinacja 34,22 pkt +63,70 pkt Norwegia Lasse Kjus
9. 10 lutego 1993 Japonia Morioka Gigant 2:15,36 +2,90 Norwegia Kjetil André Aamodt
35. 11 lutego 1993 Japonia Morioka Zjazd 1:32,06 +3,66 Szwajcaria Urs Lehmann

Puchar Świata

Miejsca w klasyfikacji generalnej

Zwycięstwa w zawodach

  1. Francja Morzine – 9 lutego 1986 (supergigant)
  2. Francja Morzine – 9 lutego 1986 (kombinacja)
  3. Kanada Whistler – 16 marca 1986 (supergigant)
  4. Francja Val d’Isère – 6 grudnia 1986 (supergigant)
  5. Garmisch-Partenkirchen – 11 stycznia 1987 (supergigant)
  6. Szwajcaria Wengen – 17 stycznia 1987 (zjazd)
  7. Francja Val d’Isère – 10 stycznia 1988 (supergigant)
  8. Kanada Lake Louise – 17 marca 1991 (supergigant)
  9. Niemcy Garmisch-Partenkirchen – 11 stycznia 1992 (zjazd)
  • 9 zwycięstw (6 supergigantów, 2 zjazdy i 1 kombinacja)

Pozostałe miejsca na podium

  1. Włochy Sestriere – 11 grudnia 1984 (gigant) – 2. miejsce
  2. Argentyna Las Leñas – 18 sierpnia 1985 (zjazd) – 3. miejsce
  3. Austria Wiedeń – 30 grudnia 1985 (slalom równoległy) – 2. miejsce
  4. Kranjska Gora – 3 stycznia 1986 (gigant) – 3. miejsce
  5. Austria Kitzbühel – 19 stycznia 1986 (kombinacja) – 3. miejsce
  6. Szwajcaria Crans-Montana – 3 lutego 1986 (supergigant) – 3. miejsce
  7. Szwajcaria Crans-Montana – 5 lutego 1986 (supergigant) – 2. miejsce
  8. Szwecja Åre – 23 marca 1986 (kombinacja) – 2. miejsce
  9. Norwegia Hemsedal – 28 lutego 1986 (supergigant) – 2. miejsce
  10. Francja Val d’Isère – 5 grudnia 1986 (zjazd) – 2. miejsce
  11. Włochy Val Gardena – 13 grudnia 1986 (zjazd) – 3. miejsce
  12. Włochy Alta Badia – 15 grudnia 1986 (gigant) – 3. miejsce
  13. Todtnau – 15 lutego 1987 (gigant) – 3. miejsce
  14. Austria Bad Kleinkirchheim – 17 stycznia 1988 (kombinacja) – 2. miejsce
  15. Stany Zjednoczone Beaver Creek – 13 marca 1988 (supergigant) – 2. miejsce
  16. Austria St. Anton – 22 grudnia 1988 (kombinacja) – 2. miejsce
  17. Szwajcaria Wengen – 20 stycznia 1989 (zjazd) – 2. miejsce
  18. Szwajcaria Wengen – 22 stycznia 1989 (kombinacja) – 3. miejsce
  19. Stany Zjednoczone Aspen – 18 lutego 1989 (supergigant) – 2. miejsce
  20. Austria Kitzbühel – 21 stycznia 1990 (kombinacja) – 3. miejsce
  21. Szwajcaria Wengen – 25 stycznia 1992 (zjazd) – 2. miejsce
  22. Francja Saint-Gervais – 2 lutego 1992 (gigant) – 3. miejsce

Bibliografia

Przypisy

  1. ↑ alpineskiworld.net: 04.02.1985. Bormio Downhill, men (ang.)
  2. ↑ alpineskiworld.net: 06.02.1989. Vail Downhill, men (ang.)
  3. ↑ alpineskiworld.net: 27.01.1991. Saalbach Downhill, men (ang.)
  4. ↑ alpineskiworld.net: 28-30.01 1991. Saalbach Alpine Combined, men (ang.)
  5. ↑ alpineskiworld.net: 05-08.02.1993. Morioka Alpine Combined, men (ang.)
Mistrzowie olimpijscy w narciarstwie alpejskim w slalomie gigancie

Mistrzowie olimpijscy w narciarstwie alpejskim w supergigancie

Mistrzowie świata w narciarstwie alpejskim w slalomie gigancie