Urs Kälin (ur. 26 lutego 1966 w Bennau) – szwajcarski narciarz alpejski, wicemistrz olimpijski i dwukrotny medalista mistrzostw świata.
Kariera
W zawodach Pucharu Świata Urs Kälin zadebiutował w drugiej połowie lat 80. Pierwsze punkty wywalczył 17 stycznia 1989 roku w Adelboden, zajmując jedenaste miejsce w gigancie. W sezonie 1988/1989 punktował jeszcze pięciokrotnie, zajmując między innymi dziesiąte miejsce w supergigancie 26 lutego 1989 roku w Whistler. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 46. miejsce, a w klasyfikacji giganta był czternasty. Wystąpił wtedy też na mistrzostwach świata w Vail, gdzie zajął 27. miejsce w supergigancie i czternaste w gigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończył.
Pierwszy raz na podium zawodów tego cyklu stanął 30 listopada 1989 roku w Waterville Valley, zwyciężając w gigancie. W zawodach tych wyprzedził bezpośrednio Szweda Larsa-Börje Erikssona i Austriaka Günthera Madera. Było to jednak jego jedyne podium w sezonie 1989/1990, który zakończył na 36. pozycji. W kolejnym sezonie na podium stawał dwukrotnie, w obu przypadkach zajmując drugie miejsce w gigancie: 16 grudnia 1990 roku w Alta Badia oraz pięć dni później w Kranjskiej Gorze. W klasyfikacji generalnej był tym razem piętnasty, a w klasyfikacji giganta zajął czwarte miejsce. W lutym 1991 roku zdobył swój pierwszy medal na międzynarodowej arenie, zajmując drugie miejsce w gigancie podczas mistrzostw świata w Saalbach-Hinterglemm. Rozdzielił tam na podium Austriaka Rudolfa Nierlicha oraz Johana Wallnera ze Szwecji. Na tej samej imprezie zajął także ósme miejsce w supergigancie.
Na podium Pucharu Świata stawał ponownie w sezonie 1991/1992. Najpierw był trzeci w supergigancie 8 grudnia 1991 roku w Val d’Isère, a następnie zajął drugie miejsce w tej samej konkurencji 1 marca 1992 roku w Morioce. W klasyfikacji generalnej zajął 32. miejsce, jednak w klasyfikacji supergiganta uplasował się na szóstej pozycji. Z igrzysk olimpijskich w Albertville wrócił bez medalu. Wystąpił tylko w supergigancie, kończąc rywalizację na czternastym miejscu. Na rozgrywanych rok później mistrzostwach świata w Morioce również wystąpił tylko jednej konkurencji. Tym razem był czwarty w gigancie, walkę o podium przegrywając z Johanem Wallnerem o 0,36 sekundy.
Kolejny medal wywalczył na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer w 1994 roku, gdzie był drugi w gigancie. Już po pierwszym przejeździe Szwajcar zajmował drugie miejsce, tracąc do prowadzącego Austriaka Rainera Salzgebera 0,37 sekundy. W drugim przejeździe uzyskał czwarty czas, jednak łączny czas dał mu srebrny medal. Do zwycięzcy, Niemca Markusa Wasmeiera, stracił zaledwie 0,02 sekundy, a trzecie miejsce ze stratą 0,10 sekundy do Kälina zajął Christian Mayer z Austrii. W zawodach pucharowych nie stawał na podium, jego najlepszym wynikiem było piąte miejsce w gigancie w Aspen. Sezon 1993/1994 zakończył na 57. pozycji w klasyfikacji generalnej. Na podium zawodów tego cyklu wrócił 21 grudnia 1994 roku w Alta Badia, gdzie był drugi w gigancie. Kilkukrotnie plasował się w najlepszej dziesiątce, jednak nie stawał już na podium. W klasyfikacji generalnej sezonu 1994/1995 zajął 26. miejsce, a w gigancie był szósty.
Najlepsze wyniki w Pucharze Świata osiągnął w sezonie 1995/1996, kiedy to zajął dziewiąte miejsce w klasyfikacji generalnej, a w klasyfikacji giganta był drugi za swym rodakiem, Michaelem von Grünigenem. Na podium plasował się sześć razy, w tym dwukrotnie zwyciężał: 6 stycznia we Flachau i 9 marca 1996 roku w Kvitfjell był najlepszy w gigancie. Triumf w Kvitfjell był jego ostatnim pucharowym zwycięstwem. W lutym 1996 roku wystartował na mistrzostwach świata w Sierra Nevada, gdzie zdobył kolejny srebrny medal w swej koronnej konkurencji. W zawodach tych najlepszy był Włoch Alberto Tomba, a trzecie miejsce zajął Michael von Grünigen.
Ostatnie podium w karierze wywalczył 30 listopada 1996 roku w Breckenridge, zajmując drugie miejsce w gigancie. Kälin startował jeszcze przez cztery kolejne lata, jednak bez większych sukcesów. Jego najlepszym wynikiem w zawodach Pucharu Świata w tym czasie był czwarte miejsce w gigancie wywalczone 14 grudnia 1997 roku w Val d’Isère. Był też między innymi dwunasty w gigancie na igrzyskach w Nagano w 1998 roku i czternasty podczas rozgrywanych trzy lata później mistrzostw świata w St. Anton. Trzykrotnie zdobywał mistrzostwo Szwajcarii, zwyciężając w gigancie w latach 1991, 1995 i 1996. W grudniu 2001 roku zakończył karierę.
Osiągnięcia
| Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwycięzca
|
| 27.[1]
|
8 lutego
|
1989
|
 Vail
|
Supergigant
|
1:38,81
|
+2,45
|
 Martin Hangl
|
| 14.
|
9 lutego
|
1989
|
Vail
|
Gigant
|
2:37,66
|
+3,71
|
 Rudolf Nierlich
|
| DNF1[2]
|
12 lutego
|
1989
|
Vail
|
Slalom
|
2:02,85
|
-
|
Rudolf Nierlich
|
| 2.
|
23 stycznia
|
1991
|
Saalbach
|
Supergigant
|
1:26,73
|
+2,59
|
Stephan Eberharter
|
2.
|
3 lutego
|
1991
|
Saalbach
|
Gigant
|
2:29,94
|
+0,35
|
Rudolf Nierlich
|
| 4.
|
10 lutego
|
1993
|
 Morioka
|
Gigant
|
2:15,36
|
+2,27
|
 Kjetil André Aamodt
|
| 2.
|
23 lutego
|
1996
|
 Sierra Nevada
|
Gigant
|
1:58,63
|
+0,44
|
 Alberto Tomba
|
| 12.
|
25 lutego
|
1996
|
Sierra Nevada
|
Slalom
|
1:42,26
|
+3,52
|
Alberto Tomba
|
| DNF1
|
12 lutego
|
1997
|
Sestriere
|
Gigant
|
2:48,23
|
-
|
Michael von Grünigen
|
| 14.
|
8 lutego
|
2001
|
Sankt Anton
|
Gigant
|
2:23,80
|
+2,62
|
Michael von Grünigen
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w zawodach
- Waterville Valley – 30 listopada 1989 (gigant)
- Flachau – 6 stycznia 1996 (gigant)
- Kvitfjell – 9 marca 1996 (gigant)
Pozostałe miejsca na podium
- Alta Badia – 16 grudnia 1990 (gigant) – 2. miejsce
Kranjska Gora – 21 grudnia 1990 (gigant) – 2. miejsce
Val d’Isère – 8 grudnia 1991 (supergigant) – 3. miejsce- Morioka – 1 marca 1992 (supergigant) – 2. miejsce
- Alta Badia – 22 grudnia 1994 (gigant) – 2. miejsce
- Tignes – 12 listopada 1995 (gigant) – 3. miejsce
- Vail – 17 listopada 1995 (gigant) – 3. miejsce
- Adelboden – 16 stycznia 1996 (gigant) – 2. miejsce
- Hinterstoder – 10 lutego 1996 (gigant) – 2. miejsce
- Breckenridge – 30 listopada 1996 (gigant) – 2. miejsce
Bibliografia
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne:
