|
| Data i miejsce urodzenia
|
10 maja 1957
Yakima
|
| Klub
|
White Pass Ski Club
|
| Wzrost
|
176 cm
|
| Debiut w PŚ
|
12 stycznia 1975, Wengen
(16. miejsce – slalom)
|
| Pierwsze punkty w PŚ
|
27 stycznia 1976, Zwiesel
(9. miejsce – gigant)
|
| Pierwsze podium w PŚ
|
7 marca 1976, Copper Mountain (2. miejsce – slalom)
|
| Pierwsze zwycięstwo w PŚ
|
4 marca 1978, Stratton Mountain (slalom)
|
| Dorobek medalowy
|
|
|
|
|
Steve Mahre, właśc. Steven Irving Mahre (ur. 10 maja 1957 w Yakima) – amerykański narciarz alpejski, wicemistrz olimpijski oraz mistrz świata.
Kariera
W zawodach Pucharu Świata zadebiutował 12 stycznia 1975 roku w Wengen, zajmując 16. miejsce w slalomie[1]. Pierwsze punkty (do sezonu 1978/79 punktowało tylko dziesięciu najlepszych zawodników) zdobył 27 stycznia 1976 roku w Zwiesel, gdzie zajął dziewiąte miejsce w gigancie. W kolejnych startach w sezonie 1975/1976 jeszcze dwukrotnie plasował się w czołowej dziesiątce, w tym raz stanął na podium. Dokonał tego 7 marca 1976 roku w Copper Mountain, gdzie był drugi w slalomie, za Ingemarem Stenmarkiem ze Szwecji. W klasyfikacji generalnej zajął 27. miejsce, w klasyfikacji giganta był trzynasty, a w klasyfikacji slalomu ósmy. W lutym 1976 roku wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Innsbrucku, gdzie rywalizację w gigancie zakończył na trzynastej pozycji.
Pierwsze zwycięstwo w zawodach Pucharu Świata 4 marca 1978 roku w Stratton Mountain, gdzie był najlepszy w slalomie. Było to jednak jego jedyne podium w tym sezonie i w klasyfikacji generalnej zajął 23. miejsce. Wystartował także na mistrzostwach świata w Garmisch-Partenkirchen w 1978 roku. Zajął tam ósme miejsce w slalomie i szesnaste w gigancie. Kolejne zwycięstwo odniósł blisko trzy lata później, 11 stycznia 1981 roku w Garmisch-Partenkirchen, ponownie wygrywając slalom. W sezonie 1980/1981 na podium stanął jeszcze cztery razy, jednak nie odniósł już zwycięstwa. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie czwarte miejsce, a w klasyfikacji slalomu był trzeci za Ingemarem Stenmarkiem i swym bratem bliźniakiem Philem Mahre. W międzyczasie wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Lake Placid, gdzie był piętnasty w gigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończył.
Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1981/1982, kiedy był trzeci w klasyfikacji generalnej. Wyprzedzili go jedynie jego brat oraz Ingemar Stenmark. W takiej samej kolejności ci trzej zawodnicy zajęli pierwsze trzy miejsca w klasyfikacji slalomu. Na podium stawał siedem razy, w tym pięciokrotnie zwyciężał: 14 grudnia w Cortina d’Ampezzo wygrywał slalom, 14 lutego w Garmisch-Partenkirchen zwyciężył w slalomie i kombinacji, a 13 marca w Jasnej i 17 marca 1982 roku w Bad Kleinkirchheim był najlepszy w gigancie. W 1982 roku wziął także udział w mistrzostwach świata w Schladming, gdzie wywalczył złoty medal w slalomie. Wyprzedził tam bezpośrednio Stenmarka oraz Borisa Strela z Jugosławii.
W dwóch kolejnych sezonach łącznie tylko cztery razy stanął na podium. W sezonie 1982/1983 dwukrotnie wygrał slalomy: 4 stycznia w Parpan i 6 lutego 1983 roku w St. Anton am Arlberg. Zwycięstwo w St. Anton było jego ostatnim triumfie w zawodach tego cyklu. W klasyfikacji generalnej był dwunasty, a wśród slalomistów zajął czwarte miejsce. Ostatnie podium w karierze wywalczył 13 grudnia 1983 roku w Courmayeur, gdzie był trzeci w slalomie. W czołowej dziesiątce znalazł się jeszcze tylko dwa razy, w efekcie zajmując 47. miejsce w klasyfikacji generalnej. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Sarajewie w 1984 roku, gdzie osiągnął jeden z największych sukcesów swojej kariery. Mahre był na prowadzeniu po pierwszym przejeździe w slalomie, wyprzedzając pozostałych zawodników o 0,70 sekundy. Jednak w drugim przejeździe uzyskał ósmy wynik, osiągając drugi łączny wynik i zdobywając srebrny medal. Ostatecznie rozdzielił na podium swojego brata Phila oraz Francuza Didiera Bouveta. Na tych samych igrzyskach zajął także siedemnaste miejsce w gigancie.
Wspólnie z bratem jest właścicielem ośrodka treningowego w Park City.
Osiągnięcia
| Miejsce
|
Dzień
|
Rok
|
Miejscowość
|
Konkurencja
|
Czas biegu
|
Strata
|
Zwycięzca
|
| 13.
|
10 lutego
|
1976
|
 Innsbruck
|
Gigant
|
3:26,97
|
+6,79
|
 Heini Hemmi
|
| 16.[2]
|
2 lutego
|
1978
|
 Garmisch-Partenkirchen
|
Gigant
|
3:02,52
|
+6,03
|
 Ingemar Stenmark
|
| 8.
|
5 lutego
|
1978
|
Garmisch-Partenkirchen
|
Slalom
|
1:39,54
|
+4,22
|
Ingemar Stenmark
|
| 15.
|
19 lutego
|
1980
|
 Lake Placid
|
Gigant
|
2:40,74
|
+4,20
|
Ingemar Stenmark
|
| DNF
|
22 lutego
|
1980
|
Lake Placid
|
Slalom
|
1:44,26
|
–
|
Ingemar Stenmark
|
1.
|
3 lutego
|
1982
|
Schladming
|
Gigant
|
2:38,80
|
–
|
–
|
| DNF[3]
|
7 lutego
|
1982
|
Schladming
|
Slalom
|
1:48,48
|
–
|
Ingemar Stenmark
|
Miejsca w klasyfikacji generalnej
Zwycięstwa w zawodach
- Stratton Mountain – 4 marca 1978 (slalom)
- Garmisch-Partenkirchen – 11 stycznia 1981 (slalom)
Cortina d’Ampezzo – 14 grudnia 1981 (slalom)- Garmisch-Partenkirchen – 14 lutego 1982 (slalom)
- Garmisch-Partenkirchen – 14 lutego 1982 (kombinacja)
Jasná – 13 marca 1982 (gigant)- Bad Kleinkirchheim – 17 marca 1982 (gigant)
- Parpan – 4 stycznia 1983 (slalom)
- St. Anton am Arlberg – 6 lutego 1983 (slalom)
- 9 zwycięstw (6 slalomów, 2 giganty i 1 kombinacja)
Pozostałe miejsca na podium
- Copper Mountain – 7 marca 1976 (slalom) – 2. miejsce
- Sun Valley – 5 marca 1977 (slalom) – 3. miejsce
Val d’Isère – 8 grudnia 1979 (kombinacja) – 2. miejsce- Saalbach-Hinterglemm – 15 marca 1980 (slalom) – 2. miejsce
- Oberstaufen – 13 stycznia 1981 (slalom) – 3. miejsce
- Oberstaufen – 17 stycznia 1981 (kombinacja) – 2. miejsce
- Aspen – 7 marca 1981 (gigant) – 3. miejsce
Borowec – 25 marca 1981 (slalom) – 2. miejsce- Kitzbühel – 17 stycznia 1982 (slalom) – 3. miejsce
- Jasná – 14 marca 1982 (slalom) – 3. miejsce
- St. Anton am Arlberg – 6 lutego 1983 (kombinacja) – 3. miejsce
- Courmayeur – 13 grudnia 1983 (slalom) – 3. miejsce
Bibliografia
Przypisy
Identyfikatory zewnętrzne:
