Ludwik Eydziatowicz

Ludwik Eydziatowicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1870
Wereszczyn

Data i miejsce śmierci

15 lutego 1918
Warszawa

Przyczyna śmierci

samobójstwo

Miejsce spoczynku

cmentarz Powązkowski w Warszawie

Narodowość

polska

Edukacja

I Wyższa Szkoła Realna w Krakowie

Alma Mater

Szkoła Politechniczna we Lwowie

Rodzice

Tadeusz, Helena

Małżeństwo

Jadwiga (Zaleska)

Dzieci

Krzysztof

Krewni i powinowaci

Róża, Helena (siostry)

Ilustracja
Ludwik Eydziatowicz jako kapitan Legionów Polskich na przełomie 1915/1916
major kancelaryjny major kancelaryjny
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1870
Wereszczyn

Data śmierci

15 lutego 1918

Przebieg służby
Lata służby

1914–1918

Siły zbrojne

Legiony Polskie

Stanowiska

łącznik,
komendant placu,
kierownik biura werbunkowego,
kierownik Głównego Urzędu Zaciągu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Medal Niepodległości
Grób Ludwika Eydziatowicza na cmentarzu Powązkowskim

Ludwik Bogusław Gedrus Eydziatowicz herbu Łuk (ur. 27 marca 1870 w Wereszczynie, zm. 15 lutego 1918 w Warszawie) – polski inżynier mechanik, właściciel ziemski, urzędnik, przemysłowiec, działacz społeczny, major kancelaryjny Legionów Polskich.

Życiorys

Ludwik Bogusław Eydziatowicz[1]. Pochodził z ziemi chełmskiej[2]. Urodził się 27 marca 1870 w Wereszczynie jako syn obywatela ziemskiego Tadeusza Gedrus Eydziatowicza herbu Łuk (1835-1894)[3][4][5] i Heleny z domu Rembielińskiej herbu Lubicz (1850-1917, artystka, jedna z pierwszych propagatorek równouprawnienia kobiet[6])[7]. Jego siostrami była Róża[8][9] i Helena[10]. Kształcił się w C. K. Gimnazjum św. Anny w Krakowie[11] oraz w C. K. Wyższej Szkole Realnej w Krakowie[12], gdzie zdał egzamin dojrzałości w 1889. Kształcił się w Instytucie Technicznym w Liège[3], a następnie od 1896 do 1897 na Wydziale Budowy Maszyn Szkoły Politechnicznej we Lwowie[3].

Po ojcu odziedziczył dobra ziemskie w guberni kieleckiej[13]. Przez pewien czas był właścicielem ziemskim na ziemi jędrzejowskiej, po czym przeniósł się do Galicji[2]. Został urzędnikiem Banku Krajowego w Galicji. 14 czerwca 1898 został mianowany asystentem Banku Krajowego[14]. W 1899 był urzędnikiem garbarni akcyjnej w Rzeszowie[15], a 18 października 1902 został wybrany we Lwowie jednym z jej likwidatorów[16]. Został zatrudniony w Fabryce Wagonów i Maszyn w Sanoku – Kazimierz Lipiński w Sanoku. Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 3 sierpnia 1905 został uznany przynależnym do gminy Sanok[1]. Do 1909 był prokurzystą firmy, a 15 czerwca 1909 został dyrektorem fabryki[17] (wpisanej do rejestru 20 grudnia 1909[18]), od 1894 pod nazwą Pierwsze Galicyjskie Towarzystwo Akcyjne Budowy Wagonów i Maszyn[19], a w 1913 przemianowanego na Polskie Fabryki Maszyn i Wagonów – L. Zieleniewski w Krakowie, Lwowie i Sanoku S. A., Fabryka Sanocka i pozostawał w tej funkcji do 1914[20]. Podczas jego urzędowania doszło do rozwoju fabryki, przy której również założono ochronkę, czytelnię, kółko muzyczne. W dniach 10 i 11 czerwca 1911 odbyły się w Sanoku uroczyste obchody dziesięcioletniej służby Eydziatowicza w sanockiej fabryce[21]. Został prezesem zarządu założonego 24 kwietnia 1904 oddziału Towarzystwa Ligi Pomocy Przemysłowej w Sanoku[22][23]. W 1904 był likwidatorem Akcyjnej Garbarni w Rzeszowie[24]. Był inicjatorem ustanowienia tablicy pamiątkowej w 500. rocznicę zwycięstwa w Bitwie pod Grunwaldem z 1410 roku[25][26] umieszczonej na fasadzie Kościoła Przemienienia Pańskiego w Sanoku[27] i odsłoniętej 29 czerwca 1910[28] lub 15 lipca 1910 roku[29]. Na przełomie lipca i sierpnia 1911 został wiceprezesem rady nadzorczej Domu Handlowo-Przemysłowego w Sanoku[30]. Przed 1914 był delegatem Centralnego Związku Galicyjskiego Przemysłu Fabrycznego na powiat sanocki[31].

Od 1912 zasiadał w Radzie c. k. powiatu sanockiego jako członek z grupy najwyższego opodatkowania z kategorii handlu i przemysłu, wybrany wówczas członkiem wydziału[32][33][34][35][36]. Był aktywnym działaczem socjalistycznym[37], ruchu robotniczego[38] i Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej Galicji i Śląska Cieszyńskiego[39]. Był członkiem komitetu organizacyjnego Krajowy Zjazd Strażacki w Sanoku zorganizowany w lipcu 1904[40]. Został jednym z zastępców dyrektorów Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku[41]. Był członkiem wydziału Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń Urzędników Prywatnych w Sanoku[42]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”[43] w 1912[44] oraz od 1912 Związku Strzeleckiego[45] i twórcą oddziału ZS we własnym zakładzie[46][47]. Przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku został wybrany przysięgłym zastępcą w 1910[48] i przysięgłym głównym w 1913[49]. Przed 1914 zasiadał w wydziale szkolnym Przemysłowej Szkoły Uzupełniającej w Sanoku-Posadzie Olchowskiej[50][51]. Wspierał finansowo Polski Skarb Wojskowy[45][52].

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został członkiem Powiatowego Komitetu Narodowego (PKN) w Sanoku[53]. W tym czasie był współorganizatorem wojsk polskich w Sanoku[2]. 14 sierpnia 1914 wraz z synem udał się do Krakowa celem zespolenia z oddziałami strzeleckimi[45]. Tam został pierwszym komendantem placu Legionów Polskich[54][55]. 22 sierpnia 1914 objął stanowisko komisarza z ramienia Rządu Narodowego na obszarze powiatu jędrzejowskiego[56][57], a po jego zlikwidowaniu działał w Departamencie Wojskowym Naczelnego Komitetu Narodowego i pełnił rolę łącznika DW NKN z kwaterą Naczelnego Dowództwa Armii w Cieszynie (tam był komendantem placu[58]) i z Komendą Legionów Polskich. Był komisarzem Polskiej Organizacji Narodowej w 1914[59]. Na początku września 1914 wraz z urzędnikiem sanockiej fabryki, Juliuszem Bruną, przyjął tamże przebywający w Sanoku Legion Wschodni[60]. Został awansowany do stopnia kapitana kancelaryjnego 2 stycznia 1915. Później służył jako komendant placu w Krakowie, a następnie komendant placu w Ostrawie, referent w Komendzie Grupy Legionów Polskich w Piotrkowie Trybunalskim, po czym od stycznia 1916 w ramach ekspozytury austro-węgierskiego reprezentanta NKN stworzonej przy niemieckim Generalnym Gubernatorze w Warszawie. Służył w werbunku legionowym: jako kierownik biura werbunkowego kolejno w Sławkowie i Dąbrowie Górniczej, jako kierownik centralnego biura werbunkowego w Radomsku, jako zastępca Komendanta Grupy Legionów Polskich w Kozienicach. Od 19 do 29 sierpnia 1916 był przydzielony jako komendant obozu Legionów Polskich w Dęblinie. W stopniu kapitana 19 listopada 1916 został mianowany przez Departament Wojskowy w Piotrkowie inspektorem okręgu warszawskiego w zakresie mianowań oficerów do objęcia posterunków werbunkowych[61]. Otrzymał awanse oficerskie i został skierowany do służby werbunkowej, mimo że wcześniej nie posiadał żadnego kształcenia wojskowego[62]. W grudniu 1916 został awansowany na stopień majora[63][64] kancelaryjnego od 1 listopada 1916. Służył w Krajowym Inspektoracie Zaciągu Polskiej Siły Zbrojnej. Od 6 kwietnia 1917 sprawował stanowisko kierownika I Głównego Urzędu Zaciągu (GUZ) w Warszawie. W tym charakterze przewodniczył komisji weryfikującego ochotników do wojsk polskich pochodzących z obu zaborów[65]. W pierwszej połowie 1917 w imieniu warszawskiego środowiska oświatowego zwrócił się do zarządu miasta Lwowa o wypożyczenie Panoramy Racławickiej do Warszawy[66].

Ludwik Eydziatowicz popełnił samobójstwo[67] 15 lutego 1918 w Hotelu Europejskim w Warszawie[2][68][69][70] strzelając sobie z rewolweru w głowę; został znaleziony następnego dnia rano[71]. Major pozostawił list pożegnalny, w którym jako motywy rozpaczliwego kroku miał podać przejścia moralne, spowodowane wydarzeniami dni ostatnich[54], a dokładnie rozpaczą z powodu klęski narodowej, z powodu czwartego rozbioru[2][71]. Ilustrowany Kuryer Codzienny zwrócił uwagę na kontekst kwestii spornego terenu Chełmszczyzny (niem. „das strittige Cholmland” na obszarze Królestwa Polskiego), protestów Polaków w tym zakresie oraz rzekomo wynikłego z tego samobójstwa mjr. Eydziatowicza, popełnionego z rozpaczy z powodu nieszczęść swego narodu[71][72]. Czasopismo „Panteon Polski” w wydaniu z 1925 podało, iż powodem odebrania sobie życia był fakt, że Eydziatowicz nie mógł znieść ostatnich przejść w Legionach[73]. Inne doniesienia prasowe z 1918 poinformowały o nagłym zgonie bez podania przyczyny[74][75]. Inne źródła i autorzy podawali niejednolite tło samobójstwa: Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku wskazało defraudację pieniędzy skarbowych, Alojzy Zielecki zwrócił uwagę na załamanie majora po kryzysie przysięgowym[76], Wacława Milewska opisała to jako rodzaj reakcji legionistów na postanowienia tzw. traktatu brzeskiego[77], zaś inne źródło wymieniło przesilenie w Legionach jako przyczynę[78]. 19 lutego 1918, po mszy św. w kościele garnizonowym odprawionej przez ks. kapelana legionowego Władysława Antosza, oraz pogrzebie gromadzącym tłumy ludności, w tym wszystkich oficerów sztabowych, przedstawicieli POW, przy udziale kompanii honorowej, Ludwik Eydziatowicz został pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[69][73][79][80][81] (położenie nagrobka: kwatera 166, rząd 3, miejsce 13)[82].

Osoba Ludwika Eydziatowicza cieszyła się poważaniem i zaufaniem w szeregach legionistów[83]. Wzmianka o nim pojawiła się w tekście „Kolędy Legionowej z 1916”[78]. Wyrazem szacunku dla majora był liczny udział wojskowych oraz ludności w jego pogrzebie[79]. Wizerunek pośmiertny Ludwika Eydziatowicza w formie plakiety pamiątkowej, którą wykonał Kazimierz Chodziński, został przekazany do Muzeum Narodowego w Krakowie (wcześniej w Kozienicach portret mjr. Eydziatowicza wykonał Wiktor Gutowski)[84]. W 1938 pośmiertnie Ludwik Eydziatowicz został odznaczony Medalem Niepodległości[85].

Jego żoną została Jadwiga z domu Zaleska (córka lekarza[86], we wrześniu 1896 w Kościele Wizytek w Warszawie ślubu udzielił im ks. Władysław Szcześniak, wiceregens seminarium warszawskiego[13]), która podczas I wojny światowej służyła w Samarytaninie Polskim[45]; w okresie II Rzeczypospolitej zamieszkiwała przy ul. Sołtyka 4 w Krakowie[87]. Mieli syna Krzysztofa Maurycego (1897-1961[88]), który także był żołnierzem Legionów Polskich, a po wojnie został oficerem Wojska Polskiego i działaczem radiowym[89][90].

Przypisy

  1. a b Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 110 (poz. 1).
  2. a b c d e Wiadomości bliższe i dalsze. Warszawa. Smutny koniec patrioty. „Kuryer Śląski”, s. 5, nr 60 z 13 marca 1918. 
  3. a b c Księga pamiątkowa Towarzystwa „Bratniej Pomocy” Słuchaczów Politechniki we Lwowie (wydana z powodu Zjazdu z dnia 12 lipca 1894 byłych słuchaczów Akademii technicznej, następnie Szkoły politechnicznej we Lwowie). Lwów: 1897, s. 211.
  4. Tadeusz Gedrus Eydziatowicz. Nekrolog. „Kurier Warszawski”, s. 3, nr 233 z 24 sierpnia 1894. 
  5. Tadeusz Gedrus-Eydziatowicz h. Łuk (Łuk Napięty) – profil na stronie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  6. Z żałobnej karty. „Nowa Reforma”, s. 2–3, nr 89 z 23 lutego 1917. 
  7. Helena Rembielińska h. Lubicz – profil na stronie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  8. Róża Gedrus-Eydziatowicz h. Łuk (Łuk Napięty) – profil na stronie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  9. Almanach. Polska Towarzyska. Warszawa: Towarzystwo Wydawnicze Editions Woreyd, 1926, s. 165.
  10. Helena Gedrus-Eydziatowicz h. Łuk (Łuk Napięty) – profil na stronie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  11. Spis uczniów od r. 1800 do 1888. W: Jan Leniek: Książka pamiątkowa ku uczczeniu jubileuszu trzechsetnej rocznicy założenia Gimnazyum św. Anny w Krakowie. Kraków: 1888, s. 215.
  12. Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Wyższej Szkoły Realnej w Krakowie za rok szkolny 1887. Kraków: 1887, s. 41.
  13. a b Kronika. Ślub. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 215 z 19 września 1896. 
  14. Kronika. Z Banku Krajowego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, nr 135 z 17 czerwca 1898. 
  15. Kronika. W sprawie akcyjnej garbarni. „Głos Rzeszowski”, s. 3, nr 32 z 6 sierpnia 1899. 
  16. Kronika. Garbarnia akcyjna. „Głos Rzeszowski”, s. 2, nr 43 z 26 października 1902. 
  17. Historia Autosanu. Autosan. [dostęp 2015-06-16].
  18. Firmy. „Gazeta Lwowska”, s. 10, nr 32 z 11 lutego 1910. 
  19. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 1054.
  20. Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 20–21. ISBN 978-83-935385-7-7.
  21. Kronika. Jubileusz dziesięcioletniej służby. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 24 z 11 czerwca 1911. 
  22. Kronika. „Gazeta Sanocka”, s. 3, nr 135 z 29 lipca 1906. 
  23. Sprawozdanie z działalności „Ligi Pomocy Przemysłowej” za czas od 16 sierpnia 1908, do 31 grudnia 1909 t. j. za szósty rok istnienia. Lwów: Liga Pomocy Przemysłowej, 1910, s. 120.
  24. Ogłoszenie. „Gazeta Lwowska”, s. 9, nr 264 z 18 listopada 1904. 
  25. Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 69. ISBN 83-905046-4-2.
  26. Stefan Stefański, Sanok i okolice. Przewodnik turystyczny, Sanok 1991, s. 44.
  27. Kronika. Tablica pamiątkowa. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 10 z 3 lipca 1910. 
  28. Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. Najstarsze tablice pamiątkowe w Sanoku. „Tygodnik Sanocki”, s. 6, nr 34 (146) z 26 sierpnia 1994. 
  29. Sanok - tablica pamiątkowa 500 rocznicy zwycięstwa pod Grunwaldem. www.miejscapamiecinarodowej.pl. [dostęp 2012-07-21]. (pol.).
  30. Kronika. Dom Handlowo-Przemysłowy w Sanoku, Stowarz. zarejestr. z ogr. poręką. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 33 z 6 sierpnia 1911. 
  31. Skorowidz przemysłowo-handlowy Królestwa Galicyi. Lwów: 1912, s. 162.
  32. W przededniu ukonstytuowania Rady powiatowej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 42, s. 1-2, 20 października 1912. 
  33. Ukonstytuowania Rady powiatowej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 44, s. 1-2, 3 listopada 1912. 
  34. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 461.
  35. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 468-469.
  36. Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 356.
  37. Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 479.
  38. Alojzy Zielecki, Rozwój ruchu niepodległościowego, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 471.
  39. Alojzy Zielecki, Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 360.
  40. Krajowy Zjazd Strażacki. „Słowo Polskie”, s. 3, nr 353 z 28 lipca 1904. 
  41. Nadzwyczajne Walne Zgromadzenie Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku dnia 12 września 1905. „Gazeta Sanocka”, s. 2–3, nr 88 z 17 września 1905. 
  42. Tow. wzajemn. ubezpieczeń urzędników prywatnych. „Gazeta Sanocka”, s. 3, nr 175 z 5 maja 1907. 
  43. Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. sokolsanok.pl, 29 listopada 2009. [dostęp 2015-05-30].
  44. Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 147. ISBN 978-83-939031-1-5.
  45. a b c d Z kraju. Prawdziwie polska rodzina. „Nowa Reforma”, s. 3, nr 353 z 19 sierpnia 1914. 
  46. Julian Gorgoń: Wspomnienia ze Związku Strzeleckiego w Sanoku z roku 1912/13. W: Jednodniówka wydana z racji jubileuszu 25-lecia istnienia i działalności Związku Strzeleckiego na terenie Sanoka i ziemi sanockiej 1908–1933. Sanok: 21 maja 1933, s. 10–11.
  47. Z kart historii SFA. Przedwojenne organizacje paramilitarne w sanockiej fabryce. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 3, nr 14 (179) z 10–20 maja 1980. Sanocka Fabryka Autobusów. 
  48. Kronika. Lista przysięgłych. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, nr 20 z 11 września 1910. 
  49. Lista roczna przysięgłych w obrębie c. k. Sądu obwodowego w Sanoku na rok 1913. „Dziennik Urzędowy c.k. Starostwa i c.k. Rady szkolnej okręgowej w Sanoku”, s. 4, nr 3 z 1 lutego 1913. 
  50. Władysław Sygnarski: XVIII. Sprawozdanie kierownika Szkoły Przemysłowej Uzupełniającej w Sanoku za rok szkolny 1912/13. Sanok: 1913, s. 5.
  51. Władysław Sygnarski: Kronika Zakładu. Sprawozdanie Przemysłowej Szkoły Uzupełniającej w Sanoku za rok 1913/1914. Sanok: 1915, s. 6.
  52. Prawdziwie polska rodzina. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 6, nr 197 z 20 sierpnia 1914. 
  53. Alojzy Zielecki, Miasto w latach Wielkiej Wojny 1914–1918, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995. s. 491.
  54. a b Z ziem polskich. Warszawa. Zgon majora Eydziatowicza. „Gazeta Łódzka”, s. 2, nr 49 z 19 lutego 1918. 
  55. Kronika. Objaw godny naśladownictwa. „Głos Rzeszowski”, s. 4, nr 28 z 23 sierpnia 1914. 
  56. Tadeusz Pelczarski: Komisariaty Wojskowe Rządu Narodowego w Królestwie Polskim 6.VIII – 5.IX.1914 (geneza i działalność). Warszawa: Instytut Józefa Piłsudskiego Poświęcony Badaniu Najnowszej Historii Polski, 1939, s. 95, 142, 144, 150, 159, 160, 162, 163, 165, 167–170, 240–242.
  57. Pismo do Komendy Legionów Polskich w Cieszynie. s. 34. [dostęp 2015-06-16].
  58. Listy Władysława Sikorskiego do Władysława L. Jaworskiego i Prezydium Naczelnego Komitetu Narodowego (1914-1919). Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 1987, s. 209.
  59. Jerzy Pająk, Z dziejów Polskiej Organizacji Narodowej (wrzesień-grudzień 1914), w: Kieleckie Studia Historyczne, t. 14, 1996, s. 106.
  60. Życiorys Juliusza Bruny. W: Akta miasta Sanoka. Sprawy odznaczeń i wyróżnień 1937–1938. Archiwum Państwowe w Rzeszowie – Oddział w Sanoku (zespół 135, sygnatura 408), s. 22.
  61. Korespondencja z Piotrkowa. „Biuletyn”, s. 3–4, nr 33 z 23 listopada 1916. 
  62. Memoriał posła Daszyńskiego. Do c. i k. rządu. „Przegląd Polityczny”, s. 13, nr 7 Pz 5 listopada 1917. 
  63. Mianowania w Legionach. „Kurjer Lwowski”. Nr 633, s. 6, 18 grudnia 1916. 
  64. Ostatnie nowiny. Wojskowe. „Głos Stolicy”, s. 3, nr 20 z 18 grudnia 1916. 
  65. Wiadomości bieżące. Dodatkowy przegląd ochotników do Wojska Polskiego. „Gazeta Łódzka”, s. 2, nr 14 z 14 stycznia 1918. 
  66. Ziemie polskie. O wypożyczenie panoramy racławickiej do Warszawy. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 5, nr 117 z 9 maja 1917. 
  67. Z całej Polski. „Ziemia Lubelska”, s. 3, nr 73 z 21 lutego 1918. 
  68. Wiadomości bieżące. Nagły zgon. „Kurjer Warszawski”, s. 3, nr 47 z 15 lutego 1918. 
  69. a b Nekrolog. „Kurjer Warszawski”, s. 5, nr 49 z 18 lutego 1918. 
  70. Wydanie dziennika „Kurjer Warszawski” nr 47 z 16 lutego 1918 podało datę śmierci w dniu poprzednim, tj. 15 lutego 1918. Nekrolog opublikowany w tym piśmie nr 48 z 18 lutego 1918, wskazał dzień śmierci 16 lutego 1916.
  71. a b c Śmierć majora Eydziatowicza. Rozpacz z powodu Chełmszczyzny. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 1, nr 50 z 20 lutego 1918. 
  72. Niemcy zrzucają winę na Austrię!. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 1, nr 51 z 21 lutego 1918. 
  73. a b Dla Ciebie Polsko!. „Panteon Polski”, s. 8, nr 17 (21) z 1 grudnia 1925. 
  74. Ś. p. Ludwik Eydziatowicz. Major Wojsk Polskich. „Głos”, s. 3, nr 46 z 17 lutego 1918. 
  75. Zgon majora Eydziatowicza. „Ziemia Lubelska”, s. 2, nr 68 z 18 lutego 1918. 
  76. Alojzy Zielecki. Polski ruch niepodległościowy w Sanoku i regionie na tle wydarzeń krajowych przełomu XIX i XX wieku. „Rocznik Sanocki”. IX, s. 223, 2006. Towarzystwo Przyjaciół Sanoka i Ziemi Sanockiej. ISSN 0557-2096. 
  77. Wacława Milewska: Ludwik Eydziatowicz – biogram na stronie Muzeum Narodowego w Krakowie. Muzeum Narodowe w Krakowie. [dostęp 2015-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-17)].
  78. a b Kolęda legionowa z roku 1916. bibliotekapiosenki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  79. a b Pogrzeb ś. p. majora Eydziatowicza. „Kurjer Warszawski”, s. 3, nr 51 z 20 lutego 1918. 
  80. Pogrzeb ś. p. majora Eydziatowicza. „Głos”, s. 5, nr 49 z 20 lutego 1918. 
  81. Ziemie polskie. Pogrzeb śp. majora Eydziatowicza. „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, s. 4, nr 53 z 23 lutego 1918. 
  82. Cmentarz Stare Powązki: TADEUSZ GEDRUS - EYDZIATOWICZ, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2014-11-20].
  83. Listy Władysława Sikorskiego do Władysława L. Jaworskiego i Prezydium Naczelnego Komitetu Narodowego (1914-1919). Kraków: Uniwersytet Jagielloński, 1987, s. 49.
  84. Portret Ludwika Gedrus-Eydziatowicza, majora Legionów Polskich na łożu śmierci – plakieta pamiątkowa. Muzeum Narodowe w Krakowie. [dostęp 2015-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-17)].
  85. M.P. z 1938 r. nr 177, poz. 323.
  86. Karol Zaleski, Pamiętnik dr Karola Zaleskiego, (zespół 25, sygn. 13), Archiwum Muzeum Budownictwa Ludowego w Sanoku, s. 182, 208.
  87. Almanach. Polska Towarzyska. Warszawa: Towarzystwo Wydawnicze Editions Woreyd, 1926, s. 164.
  88. Krzysztof Maurycy Gedrus-Eydziatowicz – profil na stronie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-06-16].
  89. Żołnierze Niepodległości. Krzysztof Maurycy Eydziatowicz. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2020-05-06].
  90. Baza osób polskich – polnische Personendatenbank. Krzysztof Eydziatowicz. baza-nazwisk.de. [dostęp 2015-06-16].

Bibliografia

Read other articles:

Progression du record d'Europe de natation sportive messieurs pour l'épreuve du 200 mètres papillon en bassin de 50 et 25 mètres. Progression des records d'Europe de natation messieurs Nage libre 50 m 100 m 200 m 400 m 800 m 1500 m Dos 50 m 100 m 200 m Brasse 50 m 100 m 200 m Papillon 50 m 100 m 200 m 4 nages 100 m 200 m 400 m Relais 4 × 50 m NL 4 × 100 m NL 4 × 200 m NL 4 × 50 m 4 nages 4 × 100 m 4 nages Bassin de 50 mètres Temps Athlète Naissance Âge Nationalité Compétition Lie...

Josep Rabasa Singla Josep Rabasa en torno a 1960Información personalNombre de nacimiento Josep Rabasa i Singla Nacimiento 8 de septiembre de 1904 Prats del Rey, BarcelonaFallecimiento 15 de mayo de 1978 (73 años)Mollet del Vallés (España) Nacionalidad EspañolaInformación profesionalOcupación Empresario Seudónimo Papitu Rabasa Distinciones Medalla al trabajo Presidente Macià (1986) [editar datos en Wikidata] Josep Rabasa Singla, conocido como Papitu Rabasa (Prats del Re...

Pathet adalah pengaturan nada gamelan atau musik tradisional Jawa.[1] Pathet berlaku dalam laras gamelan pelog maupun slendro.[2] Pathet memberikan keindahan dan harmonisasi pukulan gamelan.[2] Setiap pathet memiliki urutan nada tersendiri yang berbeda satu dengan yang lain.[2] Dalam pentas pewayangan pathet memberikan tanda waktu dan adegan yang sedang berlangsung.[3] Pembatasan nada beserta pengaturannya mengandung makna filosofis dalam budaya Jawa te...

KaddishEpisode The X-FilesNomor episodeMusim 4Episode 15SutradaraKim MannersPenulisHoward GordonKode produksi4X12Tanggal siar16 Februari 1997Durasi44 menitBintang tamu Justine Miceli sebagai Ariel Luria David Groh sebagai Jacob Weiss Harrison Coe sebagai Isaac Luria/Golem Channon Roe sebagai Derick Banks Jabin Litwiniec sebagai Clinton Bascombe Timur Karabilgin sebagai Tony Oliver Jonathan Whittaker sebagai Curt Brunjes David Wohl sebagai Kenneth Ungar George Gordon sebagai the Detective...

American football player (born 1990) American football player Morris ClaiborneClaiborne with the Kansas City Chiefs in 2019No. 20, 21, 24Position:CornerbackPersonal informationBorn: (1990-02-07) February 7, 1990 (age 33)Shreveport, Louisiana, U.S.Height:5 ft 11 in (1.80 m)Weight:192 lb (87 kg)Career informationHigh school:Fair Park(Shreveport, Louisiana)College:LSU (2009–2011)NFL Draft:2012 / Round: 1 / Pick: 6Career history Dallas Cowboys (...

長野県出身の人物一覧(ながのけんしゅっしんのじんぶついちらん)は、長野県出身かつ「Wikipedia日本語版に記事が存在する」人物の一覧表である。リダイレクトのみの人物は含めない。 公人 政治家 現職の衆議院議員 務台俊介(自由民主党、安曇野市) 宮下一郎(自由民主党) 下条みつ(立憲民主党、松本市) 井出庸生(自由民主党、佐久市) 若林健太(自由民主�...

Intensity of sunlight or solar constant Solar irradiance spectrum at top of atmosphere, on a linear scale and plotted against wavenumber. The solar constant (GSC) measures the amount of energy received by a given area one astronomical unit away from the Sun. More specifically, it is a flux density measuring mean solar electromagnetic radiation (total solar irradiance) per unit area. It is measured on a surface perpendicular to the rays, one astronomical unit (au) from the Sun (roughly the dis...

Siswi-siswi di Britania Raya ditunjukkan cara membuat tuam, tahun 1942 Tuam adalah benda panas yang dipakai untuk menghangatkan bagian tubuh yang sakit, radang, atau nyeri.[1] Contohnya abu hangat dibungkus dalam kain atau air panas dalam botol. Referensi ^ (Indonesia) Pusat Bahasa Departemen Pendidikan Republik Indonesia Arti kata tuam pada Kamus Besar Bahasa Indonesia dalam jaringan. Diakses tanggal 2020-02-4.  Periksa nilai tanggal di: |accessdate= (bantuan) Bacaan lanjut...

هذه المقالة بحاجة لصندوق معلومات. فضلًا ساعد في تحسين هذه المقالة بإضافة صندوق معلومات مخصص إليها. يفتقر محتوى هذه المقالة إلى الاستشهاد بمصادر. فضلاً، ساهم في تطوير هذه المقالة من خلال إضافة مصادر موثوق بها. أي معلومات غير موثقة يمكن التشكيك بها وإزالتها. (مارس 2016) الملقح ه...

У Вікіпедії є статті про інші значення цього терміна: Вахнівці. село Вахнівці Країна  Україна Область Чернівецька область Район Вижницький район Громада Берегометська селищна громада Основні дані Населення 247 Поштовий індекс 59230 Телефонний код +380 3730 Географічні дані ...

Artikel ini adalah bagian dari seriPolitik dan ketatanegaraanIndonesia Pemerintahan pusat Hukum Pancasila(ideologi nasional) Undang-Undang Dasar Negara Republik Indonesia Tahun 1945 Hukum Perpajakan Ketetapan MPR Undang-undang Perppu Peraturan pemerintah Peraturan presiden Peraturan daerah Provinsi Kabupaten/kota Legislatif Majelis Permusyawaratan Rakyat Ketua: Bambang Soesatyo (Golkar) Dewan Perwakilan Rakyat Ketua: Puan Maharani (PDI-P) Dewan Perwakilan Daerah Ketua: La Nyalla Mattalitti (J...

2013 video game 2013 video gameCrysis 3Cover art featuring protagonist ProphetDeveloper(s)Crytek[a]Publisher(s)Electronic ArtsCrytek (Remastered)Director(s)Cevat YerliProducer(s)Joe MouldingDesigner(s)Adam DuckettProgrammer(s)Filipe AmimRichard SemmensArtist(s)Ben JaneWriter(s)Steven HallComposer(s)Borislav SlavovPeter AntovszkiSeriesCrysisEngineCryEngine 3Platform(s)PlayStation 3WindowsXbox 360RemasteredNintendo SwitchPlayStation 4WindowsXbox OneReleaseNA: 19 February 2013AU: 21 Febr...

Chinese public transport system Jining Rail TransitOverviewLocaleJining, Shandong Province, ChinaTransit typeMonorailOperationOperation will start2022; 1 year ago (2022) (L6) Jining Rail TransitSimplified Chinese济宁轨道交通TranscriptionsStandard MandarinHanyu PinyinJìníng Guǐdào Jiāotōng Jining Rail Transit is a public transport system under construction in Jining, Shandong, China. The first phase to be completed will be the Confucius and Mencius tourist line, w...

Concept in common law legal systems Equitable doctrines Doctrines Equitable conversion Estoppel Hotchpot Knowing receipt Laches Marshalling Unconscionability Undue influence Subrogation Defences Bona fide purchaser Clean hands Equitable remedies Account of profits Constructive trust Declaratory relief Injunction Rectification Rescission Specific performance Related Court of Chancery Equitable interest History of equity Maxims of equity Tracing Trust law vte In law, an equitable interest is an...

John Percy John Percy (* 23. März 1817 in Nottingham; † 19. Juni 1889 in London) war ein englischer Arzt, Chemiker und widmete sich als Techniker der Metallurgie. Inhaltsverzeichnis 1 Leben und Wirken 2 Ehrungen 3 Werke (Auswahl) 4 Literatur 5 Weblinks 6 Einzelnachweise Leben und Wirken Percy war ein Sohn des Juristen Henry Percy. Seine Schulzeit verbrachte erst auf einer Privatschule in Southampton, bevor er – wieder in seiner Heimatstadt – an einer höheren Schule bei William Grisent...

Este artículo o sección tiene referencias, pero necesita más para complementar su verificabilidad.Este aviso fue puesto el 1 de mayo de 2020. Karen Bejarano Karen en Dichato en 2014Información personalNombre de nacimiento Karen Liecelotte Bejarano FloresNacimiento 9 de febrero de 1985 (38 años) Santiago, ChileNacionalidad ChilenaReligión Cristiana protestanteCaracterísticas físicasAltura 1,72 m (5′ 8″)Peso 57 kg (125 lb)Medidas 90-66-94Cabello CastañoFamiliaCónyug...

This article uses bare URLs, which are uninformative and vulnerable to link rot. Please consider converting them to full citations to ensure the article remains verifiable and maintains a consistent citation style. Several templates and tools are available to assist in formatting, such as reFill (documentation) and Citation bot (documentation). (August 2022) (Learn how and when to remove this template message) Duchess of Galliera Infanta Eulalia of SpainDuchess of GallieraBorn(1864-02-12)12 F...

Cycling race 2020 Tour of Slovakia2020 UCI Europe TourRace detailsDates16 – 19 September 2020Stages4Distance673.1 km (418.2 mi)Results Winner  Jannik Steimle (GER) (Deceuninck–Quick-Step)  Second  Nico Denz (GER) (Team Sunweb)  Third  Shane Archbold (NZL) (Deceuninck–Quick-Step) Points  Martin Laas (EST) (Bora–Hansgrohe) Mountains  Kenny Molly (BEL) (Bingoal–Wallonie Bruxelles) Youth  Andreas Leknessund ...

南锣鼓巷Nanluogu Xiang南锣鼓巷站6号线上层(往金安桥方向)站台8号线下层往瀛海站方向站台位置 中华人民共和国北京市东城区交道口街道与景山街道交界地安门东大街、南锣鼓巷交叉口地理坐标39°55′55.35″N 116°23′48.84″E / 39.9320417°N 116.3969000°E / 39.9320417; 116.3969000运营机构北京市地铁运营有限公司途经线路 北京地铁6号线 北京地铁8号线...

British historian and Master of University College, Oxford James Franck BrightD.D.James Franck Bright, by George ReidBorn(1832-05-29)May 29, 1832London, EnglandDiedOctober 23, 1920(1920-10-23) (aged 88)Ditchingham, Norfolk, EnglandOccupationHistorianKnown forMastership of University College, OxfordBoard member ofRadcliffe Infirmary (Treasurer); Oxford City Council[2]Parent(s)Richard Bright; Eliza FollettRelativesSir William Webb Follett QC MP; Brent Follett QC M...