Bronisław Kielar

Bronisław Kielar podczas uroczystości 125-lecia Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku (7 czerwca 2014)
Data i miejsce urodzenia	1945 Blizne
Narodowość	polska
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Bronisław Kielar (ur. 1945 w Bliznem) – polski inżynier mechanik, nauczyciel, działacz polityczny i sokoli.

Bronisław Kielar urodził się 25 grudnia^{[potrzebny przypis]} w 1945^[1][2] w Bliznem^[3]. Kształcił się w Zespole Szkół Mechanicznych w Sanoku, gdzie w 1962 ukończył szkołę zawodową w zawodzie blacharza, a w 1966 r. ukończył technikum mechaniczne dla pracujących, otrzymując tytuł technika mechanika o specjalności obróbka skrawaniem^[4]. Tytuł inżyniera mechanika^[5] uzyskał na Politechnice Krakowskiej (specjalność: samochody i ciągniki), a tytuł magistra na Politechnice Rzeszowskiej (specjalność: technologia wytwarzania maszyn)^[3]. Ponadto ukończył studium pedagogiczne^[3]. Pracował w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan” i w Sanockich Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil”^[5][3]. Później podjął pracę nauczyciela w Zespole Szkół Zawodowych w Sanoku^[5], gdzie wykładał przedmioty zawodowe, prowadził pracownię fryzjerską i krawiecką oraz kółka: filatelistyczne, szachowe i fotograficzne, a przez 10 ostatnich lat pracy pełnił funkcję kierownika szkolenia praktycznego^[3].

Został działaczem Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Sanoku, z ramienia którego w wyborach samorządowych w 1990 uzyskał mandat radnego Rady Miasta Sanoka^[5][6]. W wyborach samorządowych 1998 uzyskał mandat radnego Rady Powiatu Sanockiego startując z listy Akcji Wyborczej Solidarność oraz zasiadł w zarządzie powiatu^{[7][8][9][10]}. W wyborach samorządowych 2002 bezskutecznie ubiegał się o mandat Rady Miasta Sanoka, startując z listy Komitet Wyborczy Polska Unia Gospodarcza^[11][12]. W wyborach samorządowych 2006 bez sukcesu startował do Rady Powiatu Sanockiego z listy KW Prawo i Sprawiedliwość^[13]. W wyborach samorządowych 2010 ponownie ubiegał się bez powodzenia o mandat Rady Miasta Sanoka startując z listy KW PiS^[14][9].

Został powołany do zespołu organizacyjnego „Tygodnik Sanocki” uchwałą Rady Miasta Sanoka z 29 listopada 1990^[15]. Został członkiem rady nadzorczej Zespołu Opieki Zdrowotnej w Sanoku oraz sekretarzem Fundacji „Alpy–Karpaty”^[3]. Był autorem artykułu pt. Wznowienie działalności „Sokoła” w Sanoku, opublikowanego w tomie VIII „Rocznika Sanockiego” z 2001^[16].

Zaangażował się w działalność reaktywowanego sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, w którym w czerwcu 2000 został wiceprezesem^[17] (ponownie wybrany w 2003), a w 2005 prezesem (ponownie wybierany w 2008, 2012, 2015, 2018, 2021)^[18][19][20]. Był współautorem publikacji pt. 125 lat historii „Sokoła” w Sanoku 1889–2014, wydanej w 2014^[21]. Wraz z zarządem TG „Sokół” w Sanoku poczynił starania, dzięki którym został ocalony pisany ręcznie w 1905 przez dh. Stanisława Budweila, następnie przepisany i wydany „Śpiewnik Sokoli” zawierający 67 pieśni^{[22][23][24][25]}. Autor publikacji pt. 130 lat sanockiego „Sokoła” 1889-2019^[26].

Jego żoną jest Maria (nauczycielka matematyki)^[5][27], ma dwóch synów^[3] (Tomasz i Mirosław^{[potrzebny przypis]}).

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (postanowieniem prezydenta Andrzeja Dudy z 31 stycznia 2017 za wybitne zasługi w kształtowaniu postaw patriotycznych młodzieży, za działalność społeczną)^[28][29][30]
• Złota Odznaka Honorowa Polskiego Związku Filatelistów (1986)^{[potrzebny przypis]}
• Tytuł „Zasłużony dla Regionu Podkarpacia NSZZ Solidarność” (2010)^[31].
• Złoty Znak Sokoła (2012)^[32][33]
• Srebrna Honorowa Odznaka „Zasłużony dla Hufca ZHP Ziemi Sanockiej” (2015)^[34][35][36]
• Złota Honorowa Odznaka „Sokół Sanok” (2017)^{[potrzebny przypis]}