PROFILPELAJAR.COM

Legia Nadwiślańska
Légion de la Vistule
	; Pieczęć Legii Nadwiślańskiej
	Historia
Państwo	Księstwo Warszawskie; I Cesarstwo Francuskie
Sformowanie	31 maja 1808
Rozformowanie	1814
	Tradycje
Rodowód	Legii Polsko-Włoskiej
	Dowódcy
Pierwszy	Józef Joachim Grabiński
Ostatni	Józef Chłopicki
	Działania zbrojne
	Wojny napoleońskie
	Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	Wojska lądowe
Rodzaj wojsk	Piechota, kawaleria
Podległość	osobisty nadzór Napoleona
Skład	3 pułki piechoty i pułk lansjerów; od 1810 również 4 pułk piechoty
	Multimedia w Wikimedia Commons

Legia Nadwiślańska – polska jednostka powstała 31 marca 1808 roku w wyniku przemianowania tworzonej od wiosny 1807 roku na mocy dekretu Napoleona Legii Polsko-Włoskiej w związku z jej przejściem na żołd francuski w królestwie Westfalii. Istniała do 18 czerwca 1813^[1].

Początkowo liczyła 5467 żołnierzy, a jej pierwszym dowódcą był generał Józef Joachim Grabiński, a od 7 czerwca 1808 płk Józef Chłopicki^[1]. W przeciwieństwie do 1 Pułku Szwoleżerów była to formacja z zasady chłopska, a stanowiska oficerskie zajmowała tu zazwyczaj drobna szlachta.

Na podstawie umowy zawartej 10 maja 1808 między rządem Księstwa Warszawskiego a rządem francuskim, Księstwo zobowiązało się do zapewnienia stałego dopływu rekruta do Legii^[2]. Legia zorganizowana pod osobistym nadzorem Napoleona w Bajonnie składała się z trzech pułków piechoty (około 5000 żołnierzy) oraz z dowodzonego przez Jana Konopkę pułku lansjerów. Każdy pułk składał się z 2 batalionów – po 6 kompanii – przy czym pierwsza kompania była grenadierska, a ostatnia woltyżerska.

Legioniści Nadwiślańscy nosili ciemnoniebieskie kurtki i białe spodnie, a pułki różniły się jedynie kolorem kołnierzy, rabatów i wyłogów. Grenadierzy odróżniali się czerwonymi epoletami i czerwoną kitą na czako, a woltyżerowie żółtym kolorem sznurów, kity i epoletów.

Walki w Hiszpanii

W czerwcu 1808 wysłana do Hiszpanii w sile trzech pułków piechoty, od 19 czerwca do 14 sierpnia brała udział w pierwszym oblężeniu Saragossy.

Dowodzona przez płk. Józefa Chłopickiego rozbiła koło Epili siły hiszpańskiej milicji zdążającej na odsiecz miasta. Wyróżniła się w bitwie pod Tudelą.

W walkach w Hiszpanii brały udział następujące jednostki Legii Nadwiślańskiej:

1 Pułk Piechoty Legii Nadwiślańskiej,
2 Pułk Piechoty Legii Nadwiślańskiej,
3 Pułk Piechoty Legii Nadwiślańskiej,
4 Pułk Piechoty Legii Nadwiślańskiej (od 1810; wcześniej jako II Legia Nadwiślańska),
Pułk Lansjerów Nadwiślańskich (inaczej: Pułk Jazdy Legionowej, Pułk Lansjerów Legii Polsko-Włoskiej, Pułk Rożnieckiego, od 18 lipca 1811 7 Pułk Szwoleżerów-Lansjerów Liniowych)

W ciągu walk Hiszpanii, Legia odniosła szereg zwycięstw, m.in.:

20 grudnia 1808 – udział aż do kapitulacji w drugim oblężeniu Saragossy,
15 czerwca 1809 – wygrana bitwa pod Marią,
18 czerwca 1809 – zadecydowała o zwycięstwie armii cesarskiej pod Belchite,
styczeń 1810 – ułani Legii zajmując przełęcz Paso de los Despenaperros otworzyli armii francuskiej drogę do Andaluzji,
14 maja 1810 – odebrała kapitulację obleganej przez siebie Leridy,
21 czerwca 1810 – odebrała kapitulację obleganej Tarragony,
16 maja 1811 – ułani rozbili piechotę angielską w bitwie pod Albuerą.

II Legia Nadwiślańska

8 lipca 1809 cesarz wydał dekret o utworzeniu II Legii Nadwiślańskiej, która powstać miała na bazie Polaków służących w armii austriackiej, którzy pod Wagram dostali się do francuskiej niewoli. Planowano utworzenie 3 pułków piechoty liczących łącznie 6000 żołnierzy^[3]. Gdy II Legia Nadwiślańska osiągnęła stan 2200 żołnierzy, przemianowana została na 4 pułk piechoty i w 1810 roku przerzucona została do Hiszpanii, gdzie dołączyła do pierwszej Legii Nadwiślańskiej.

Wyprawa na Rosję 1812 i dalsze losy

3 marca 1812 w czasie przygotowań do wojny Napoleona z Rosją Legia została włączona do Gwardii Cesarskiej. Oddziały wywodzące się z niej przeszły w tej kampanii cały szlak bojowy wraz z odwrotem do Francji. W sierpniu 1813 roku z resztek czterech pułków piechoty Legii Nadwiślańskiej utworzono jeden pod dowództwem płk Stanisława Malczewskiego i przyłączono go do 27 Dywizji^[4]. Jeszcze 19 marca 1814 utworzony z pozostałej piechoty polskiej po bitwie pod Lipskiem pułk piechoty nadwiślańskiej odznaczył się w bitwie pod Arcis-sur-Aube. Pułk ten wrócił do Polski po abdykacji Napoleona.

Galeria

Żołnierz Legii Nadwiślańskiej w 1810
Lansjer nadwiślański (po lewej)
Rekonstruktorzy odtwarzający 4 Pułk Piechoty Legii Nadwiślańskiej

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Gembarzewski 1925 ↓, s. 49.
↑ Pachoński 1966 ↓, s. 333.
↑ Pachoński 1966 ↓, s. 334.
↑ Wimmer 1978 ↓, s. 447.

Bibliografia

Bronisław Gembarzewski: Rodowody pułków polskich i oddziałów równorzędnych od r. 1717 do r. 1831. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej, 1925.
Jan Pachoński: Wojskowość polska w dobie legionów i Księstwa Warszawskiego 1795-1815. W: Zarys dziejów wojskowości polskiej do roku 1864. Tom II (1648-1864). Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1966.
Jan Wimmer: Historia piechoty polskiej do roku 1864. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1978.
Mała Encyklopedia Wojskowa, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, Warszawa 1967, Wydanie I, Tom 2