Syn Witolda Biruli-Białynickiego i Ireny Skarbek-Ważyńskiej. Urodzony 15 sierpnia 1944 roku w Wilnie. Podczas II wojny światowej rodzina została wysiedlona z majątku Taboryszki należącego od XVIII wieku do rodziny Skarbek-Ważyńskich (herbu Abdank) do Ciechocinka, z którego następnie przenieśli się do Łodzi. Absolwent XX Liceum Ogólnokształcącego im. Juliusza Słowackiego w 1962 i Studium Nauczycielskiego w Łodzi w 1968.
Wychowanek ŁKS Łódź, w którym grał w latach 1962–1974. W lidze polskiej wystąpił w 327 meczach, w których zdobył 287 goli. Dwukrotny król strzelców polskiej ligi (1967 i 1968). W 1975 wyjechał do Włoch, gdzie kontynuował swoją karierę do końca lat 70 w trzech klubach. W międzyczasie, w marcu 1977, pod dwóch latach gry we Włoszech powrócił do składu ŁKS w końcowej fazie sezonu 1976/1977[1].
W barwach reprezentacji Polski rozegrał 118 spotkań w latach 1965–1973, w których zdobył 50 goli. Uczestniczył w turniejach mistrzostw świata 1965, 1966, 1967, 1969, 1970, 1971, 1973 (w latach 1966, 1970, 1973 w Grupie A) oraz zimowych igrzysk olimpijskich1972.
Założyciel, pierwszy prezes oraz trener Żeńskiego Klubu Hokejowego w Łodzi.
Był związany z Rudą Pabianicką[2][3]. Był żonaty z Izabelą Kurkul (siatkarką pierwszoligowego AZS Warszawa, CHKS Łódź, ŁKS Łódź), z którą miał dwóch synów: Sebastiana (ur. 1979) i Seweryna (ur. 1983).
Zmarł 30 stycznia 2014[4][5][6][7]. 6 lutego 2014 został pochowany na cmentarzu w Ksawerowie przy ul. Zachodniej 31[8].
