Ten artykuł dotyczy albumu Milesa Davisa. Zobacz też: Kind of Blue (grupa muzyczna z Lidią Kopanią).

Treść tego artykułu może nie być zgodna z zasadami neutralnego punktu widzenia.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kind of Blue – album muzyczny Milesa Davisa wydany w 1959 roku. Zapoczątkował epokę jazzu modalnego.

W 2003 album został sklasyfikowany na 12. miejscu listy 500 albumów wszech czasów dwutygodnika „Rolling Stone”^[2]. Na liście 100 najlepszych albumów jazzowych został sklasyfikowany na 1. miejscu.

Jak to miał w zwyczaju, Davis zwołał wszystkich członków zespołu do studia nagraniowego. Nie mieli oni pojęcia, co będą nagrywać. Sam Davis miał zaledwie kilka akordów i pomysłów na melodię. Muzycy rozstawili instrumenty, Davis dał wszystkim wskazówki dotyczące każdego z utworów i zaczęli nagrywać. Ta praktyka przyjęła się również podczas nagrywania albumu Bitches Brew. Davis uważał, że dawanie wskazówek i robienie niewielkiej próby, albo rezygnowanie z niej kazało muzykom skupić się bardziej na utworach i innych członkach zespołu. I chociaż rezultaty były imponujące, legenda, jakoby cały album został nagrany za jednym podejściem, jest nieprawdziwa. Tylko „Flamenco Sketches” udało się nagrać w całości za pierwszym razem.

Album ten jest jednym z najdoskonalszych przykładów zbiorowej improwizacji utrzymanej jeszcze w ramach tonalności.

• „So What” jest utworem 16-taktowym rozwijającym się ze wstępu na bas i perkusję w wolnym (ang. free) stylu.
• „Freddie Freeloader” jest 12-taktowym bluesem, który wywiera wrażenie dzięki swojej prostocie.
• „Blue in Green” rozpoczyna się jako utwór 4-taktowy jednak wkrótce staje się 10-taktowcem o specyficznej kolistej formie.
• „Flamenco Sketches” – ewidentne przygotowanie do albumu Sketches of Spain – jest 12-taktowym bluesem jednak utrzymanym w rytmie na 6/8.
• „All Blues” to 12-taktowy blues w metrum 6/8 z czterotaktową wstawką na akordzie G7 występującą po każdym solo.

Album Kind of Blue nagrany został w momencie, kiedy publika oczekiwała zmian. Big bandy gwałtownie traciły popularność. Wydawało się, że bebop się skończył. Album Davisa został wydany w tym samym roku, kiedy nagrana została rewolucyjna płyta Ornette’a Colemana The Shape of Jazz to Come, która wyniosła jazz poza bebop.

Kind of Blue stał się najlepiej sprzedającym albumem w karierze Milesa Davisa. W 2009 roku z okazji pięćdziesiątej rocznicy powstania płyty pojawiło się jubileuszowe wznowienie: „Kind of Blue: 50th Anniversary Collector’s Edition”.

W 2023 nagrania w Polsce uzyskały status dwukrotnie platynowej płyty^[3].

• Miles Davis – trąbka
• Cannonball Adderley – saksofon altowy
• John Coltrane – saksofon tenorowy
• Wynton Kelly – fortepian (tylko na Freddie Freeloader)
• Bill Evans – fortepian
• Paul Chambers – kontrabas
• Jimmy Cobb – perkusja

1.	"So What"	9:22
2.	"Freddie Freeloader"	9:46
3.	"Blue in Green"	5:37
4.	"All Blues"	11:33
5.	"Flamenco Sketches"	9:26
6.	"Flamenco Sketches (alternatywna wersja)" (brak na oryginalnym longplayu)	9:32
		55:16

• Billboard Music Charts (Ameryka Północna)

1977 Jazz Albums No. 37

1987 Top Jazz Albums No. 10

2001 Top Internet Albums No. 14

• Okładka
• Jazz Forum