PROFILPELAJAR.COM

Kazimierz Kik
	; Kazimierz Kik w Kielcach (26 września 2019)
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	5 lutego 1947 ; Gorzów Śląski
	Profesor nauk społecznych
	Specjalność: integracja Europy, politologia, współczesne aspekty polityczne Europy
Alma Mater	Uniwersytet Jagielloński
Doktorat	1978
Habilitacja	1988
Profesura	29 stycznia 2018
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Kazimierz Kik (ur. 5 lutego 1947 w Gorzowie Śląskim) – polski politolog, nauczyciel akademicki i publicysta, profesor nauk społecznych, specjalizujący się w integracji Europy, politologii, współczesnych aspektach politycznych Europy^[1], profesor Uniwersytetu Jana Kochanowskiego w Kielcach.

Życiorys

Najstarszy z piątki dzieci. W młodości często przeprowadzał się wraz z rodziną, zamieszkując takie miejscowości jak Stare Łysogórki, Karlino i różne osiedla Szczecina (Podjuchy, Stołczyn i Skolwin); gdy miał osiem lat, jego rodzina osiadła w Katowicach. Z uwagi na sytuację rodzinną w wieku 9 lat trafił do domu dziecka. W 1961 postanowił wraz kolegami zaciągnąć się do Legii Cudzoziemskiej. W trakcie ucieczki zawrócił w Czechosłowacji, został zatrzymany i skierowany do zakładu poprawczego. Po uzyskaniu zwolnienia pracował w kopalni KWK „Wujek”, zaczął nadrabiać zaległości w edukacji, zapisał się do liceum wieczorowego. Wstąpił także do klubu bokserskiego^[2].

Pracował następnie w śląskich hutach (Ferrum i Baildon)^[3]. W trakcie marca 1968 podjął nieplanowaną próbę zorganizowania manifestacji w jednym z katowickich liceów ogólnokształcących, za co był czasowo aresztowany^[2]. W związku z tą aktywnością i z uwagi na późniejsze negatywne wypowiedzi odnoszące się do sytuacji społeczno-politycznej w PRL oraz do interwencji w Czechosłowacji do 1973 był inwigilowany przez organy bezpieczeństwa PRL^[4].

Jak sam wspominał, żeby mieć większe szanse w dostaniu się na studia, kupił legitymację Związku Młodzieży Socjalistycznej i został działaczem tej organizacji^[2]. Wstąpił też do Zrzeszenia Studentów Polskich. W tym czasie porzucił boks, zaczął trenować lekkoatletykę i założył grupę literacką „Wprost”. W 1970 wstąpił do PZPR. W grudniu tego samego roku został zatrzymany jako organizator nielegalnego zgromadzenia pod pomnikiem Adama Mickiewicza w Krakowie; w związku z tym trafił przed sąd partyjny, który ostatecznie nie usunął go z partii^[2].

W 1973 ukończył studia na Uniwersytecie Jagiellońskim^[1], był doktorantem Instytutu Historii PAN u profesora Włodzimierza Kowalskiego^[2] (1974–1977). Stopień naukowy doktora uzyskał w Instytucie Historii Uniwersytetu Łódzkiego (1978). W 1988 na podstawie dorobku naukowego oraz rozprawy pt. Komunistyczna Partia Hiszpanii. Ewolucja programu i polityki w latach 1939–1985 uzyskał w Akademii Nauk Społecznych w Warszawie stopień naukowy doktora habilitowanego. Rozprawa ta uzyskała nagrodę ministerialną. W latach 1988–1989 był docentem i wicedyrektorem Instytutu Historii Ruchu Robotniczego ANS. W tym okresie był publicystą „Polityki”, prowadził też program telewizyjny Lewica na Zachodzie w TVP1, a także został lektorem KC na Śląsk. W 1981 był lektorem KC PZPR^[3]. Namawiał wówczas do zapisywania się do NSZZ „Solidarność”, w efekcie w stanie wojennym został zawieszony. W lipcu 1989 w ramach PZPR współtworzył Ruch 8 Lipca^[2], tzw. reformatorską grupę w partii.

29 stycznia 2018 prezydent RP nadał mu tytuł naukowy profesora nauk społecznych^[5]^[6]^[1].

Jako nauczyciel akademicki zawodowo związany z Uniwersytetem Jana Kochanowskiego w Kielcach, pracę na tej uczelni podjął jeszcze w okresie, gdy była Wyższą Szkołą Pedagogiczną w Kielcach. Pełnił funkcję prorektora uczelni (działającej wówczas jako Akademia Świętokrzyska im. Jana Kochanowskiego). Objął na tej uczelni stanowisko profesora. Pełnił również funkcję dyrektora Instytutu Nauk Politycznych na Wydziale Prawa, Administracji i Zarządzania UJK w Kielcach^[1]. Został też profesorem w Wyższej Szkole Ekonomii i Prawa im. prof. Edwarda Lipińskiego. Powołano go na wiceprzewodniczącego Komitetu Nauk Politycznych PAN, reelekcję na to stanowisko uzyskał w 2011. W tym samym roku został też ekspertem Polskiej Komisji Akredytacyjnej.

Należał do współzałożycieli Polskiej Unii Socjaldemokratycznej, której był wiceprzewodniczącym. Partię tę opuścił wkrótce w proteście przeciw udzieleniu przez Tadeusza Fiszbacha poparcia dla kandydatury Lecha Wałęsy na stanowisko prezydenta RP^[7]. Następnie współtworzył Unię Pracy^[3]. W 1997 ubiegał się o mandat senatora z ramienia regionalnego komitetu^[8]. W 2001 wstąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej. W 2004 wybrany został w skład konwentu programowego SLD. Wkrótce potem opuścił partię. W 2007 był w regionalnym komitecie honorowym Platformy Obywatelskiej^[9]. W 2009 kandydował bez powodzenia do Parlamentu Europejskiego z listy Porozumienia dla Przyszłości^[10], a w 2011 również bezskutecznie z ramienia SLD do Senatu^[11]. W 2014 kandydował w wyborach do Sejmiku Województwa Mazowieckiego z listy Mazowieckiej Wspólnoty Samorządowej^[12], która nie uzyskała mandatów. W 2019 także bez powodzenia startował do Senatu z ramienia Koalicji Bezpartyjni i Samorządowcy^[13].

Odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (2011)^[14]
Złoty Krzyż Zasługi (2001)^[15].

Wybrane publikacje

Lewica iberyjska (współautor z Tadeuszem Iwińskim), Wydawnictwa Min. Obrony Narodowej (Seria: IPO Ideologia, Polityka, Obronność), Warszawa 1982.
W kręgu współczesnej socjaldemokracji, „Książka i Wiedza” (Seria: Biblioteka Lektora i Wykładowcy), Warszawa 1985.
Socjaldemokratyczne wyzwanie, „Nowe Drogi” nr 10/1988.
Problemy ruchu komunistycznego Europy zachodniej (lata osiemdziesiąte), „Książka i Wiedza” (Seria: Biblioteka Lektora i Wykładowcy), Warszawa 1988.
Socjaldemokratyczne koncepcje integracji Europy, Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, Warszawa 1990.
Od republiki do monarchii. Hiszpańska lewica w walce o demokrację 1939–1986, PWN, Warszawa 1990.
Wizje Zjednoczonej Europy, ISP PAN, Warszawa 1992.
Międzynarodówka Socjalistyczna 1951–1992. Zarys działalności, Typografika, Warszawa 1994.
Międzynarodówka Socjalistyczna 1951–1992, ISP PAN, Warszawa 1995.
Ideowe barwy jednoczenia Europy. Europejski proces integracyjny w programach i w polityce głównych nurtów politycznych Europy, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Ekonomii i Administracji im. prof. Edwarda Lipińskiego, Kieleckie Towarzystwo Edukacji Ekonomicznej, Kielce 2005.
Światowe aspiracje Unii Europejskiej. Główne motywy i podstawowe kierunki działania, Kielce 2008.
Socjaldemokracja z przełomu wieków. Wybrane problemy w polityce europejskich socjaldemokracji 1990–2010, Kielce 2014.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Prof. dr hab. Kazimierz Kik, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2019-11-06] .
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Grzegorz Szymanik: Profesor Kik: Niektórzy koledzy w stanie wojennym bardzo chcieli być wyrzuceni z partii. A ja odwrotnie, bardzo nie chciałem. wyborcza.pl, 25 czerwca 2018. [dostęp 2018-06-26].
↑ ^a ^b ^c Nie zajmowałem się polityką, to polityka mnie dopadała. gazeta.pl, 11 lutego 2007. [dostęp 2010-04-25].
↑ KWMO Kraków 10773/1971. inwentarz.ipn.gov.pl. [dostęp 2018-03-05].
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 stycznia 2018 r. nr 115.2.2018 w sprawie nadania tytułu profesora (M.P. z 2018 r. poz. 250).
↑ Nauka jest motorem budowy silnego państwa. prezydent.pl, 6 lutego 2018. [dostęp 2018-02-06].
↑ Eugeniusz Noworyta, Polityka i dyplomacja: wspomnienia ambasadora, Społeczna Wyższa Szkoła Przedsiębiorczości i Zarządzania, Łódź 2008, s. 188.
↑ Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 25 września 1997 r. o wynikach wyborów do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 21 września 1997 r. (M.P. z 1997 r. nr 64, poz. 621).
↑ „Piasek” Piaseczny w komitecie honorowym PO w Kielcach. wiadomosci24.pl, 11 października 2010. [dostęp 2010-04-25].
↑ Serwis PKW – Wybory 2009. [dostęp 2020-04-22].
↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2020-04-22].
↑ Michał Wojtczak, Rosiewicz do samorządu, „Gazeta Wyborcza – Stołeczna” z 27–28 września 2014, s. 4.
↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2020-04-22].
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 29 września 2011 r. o nadaniu orderów i odznaczeń (M.P. z 2011 r. nr 111, poz. 1131).
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 1 czerwca 2001 r. o nadaniu odznaczeń (M.P. z 2001 r. nr 26, poz. 431).