|
Jorge Debravo
Jorge Debravo, właściwie Jorge Delio Bravo Brenes (ur. 31 stycznia 1938, zm. 4 sierpnia 1967[1]) – kostarykański poeta. ŻyciorysUrodził się w Guayabo de Turrialba w rodzinie biednych chłopów[2]. Jego ojciec był analfabetą. Czytania i pisania nauczyła go matka, podobno jako materiału piśmienniczego używając liści bananowca[3]. Bardzo wcześnie rozpoczął karierę zawodową, za samodzielnie zarobione pieniądze nabył swą pierwszą książkę, słownik[4]. Szkołę podstawową zdołał ukończyć, dzięki stypendium, jako czternastolatek. Świadectwo dojrzałości uzyskał w 1965 w szkole wieczorowej w Turrialbie. Kilka lat wcześniej został zatrudniony w krajowym zakładzie ubezpieczeń społecznych[5]. Korespondencyjnie studiował dziennikarstwo, w zakresie literatury i innych dziedzin wiedzy był samoukiem[6]. Jego debiut poetycki nastąpił na łamach pisma „El Turrialbeño”[7]. W 1959, wspólnie z Laureano Albánem i Marcosem Aguilarem założył Círculo de Poetas Turrialbeños. Krótka, choć płodna i intensywna kariera literacka Debravo zdradza wpływy Walta Whitmana czy Pabla Nerudy. Przyniosła wiersze przesycone humanizmem i troską o bliźnich, o bardzo uniwersalnym wydźwięku i ujmującym charakterze[8]. Jednocześnie zwraca się uwagę na stałą, niemal obsesyjną w dorobku Debravo obecność seksu i zmysłowej miłości. Ceniony za prostotę, jest jednym z najczęściej czytanych i najistotniejszych poetów kostarykańskich[9][10]. Otrzymał Premio Nacional Aquileo J. Echeverría za twórczość poetycką (1966)[11]. Opublikował szereg książek, w tym Milagro abierto (1956, 1969), Bestiecillas plásticas (1960), Consejos para Cristo al comenzar el año y otras especies de poemas (1960), Devocionario del amor sexual (1963), Poemas terrenales (1964) i El canto bueno (1965). Pośmiertnie ukazały się także choćby Vórtices (1977), Otras cosas recogidas de la tierra (1981), Guerrilleros (1987) oraz El grito más humano (1990)[12]. Część jego dorobku wciąż pozostaje w rękopisie[13]. W 1959 poznał Margaritę Salazar, z którą niemal natychmiast zawarł związek małżeński. Doczekał się dwójki dzieci, Lucrecii (1960) i Raimunda (1961)[14]. Zginął w wypadku drogowym w stołecznym San José[15]. Kostarykański Narodowy Dzień Poezji, ustanowiony 25 kwietnia 1996, obchodzi się w rocznicę urodzin twórcy[16]. Jego imię nosi szkoła i dom kultury w Turrialbie[17][18], w tym też mieście postawiono Debravo pomnik[19]. Przypisy
Bibliografia
Information related to Jorge Debravo |
