Kuliś jest absolwentem i byłym pracownikiem naukowo-badawczym w Zakładzie Silników Spalinowych IKiEM Politechniki Wrocławskiej. Alpinizm uprawia od roku 1969. Jest współzałożycielem Akademickiego Klubu Alpinistycznego we Wrocławiu oraz byłym prezesem Klubu Wysokogórskiego we Wrocławiu.
Wspinał się w Tatrach i Alpach oraz podczas wypraw:
Pamir (1973 r., Pik Moskwa 6785 m n.p.m. – od południa, wyprawa Federacji Akademickich Klubów Alpinistycznych)[3],
Hindukusz Afgański (1974 r., Noszak (7492 m n.p.m. – kierownik, wyprawa Akademickiego Klubu Alpinistycznego we Wrocławiu),
Hindukusz Afgański (1977 r., Szachaur (7084 m n.p.m., kierownik, wyprawa KW Wrocław – dwie nowe drogi w stylu alpejskim: środkowy filar północno-wschodniej ściany Aleksander Lwow, Jerzy Pietkiewicz, Krzysztof Wielicki oraz północno-zachodni filar Janusz Kuliś, Stanisław Wacław, Jerzy Wilkoński)[4],
Himalaje, 15 maja 1980 wraz z Ryszardem Gajewskim i Kazimierzem Rusieckim, zakłada piąty obóz na 8300 m n.p.m. na nowej drodze (filar południowy; wyprawa narodowa na Mount Everest – Mount Everest ‘80 Poland Expedition, część wiosenna)[5][6][7],
Himalaje (1984 r., Manaslu (8156 m n.p.m. – nowa droga, kierownik, wyprawa KW Wrocław)[8].
Małgorzata Kiełkowska, Jan Kiełkowski: Himalaje: Wielka Encyklopedia Gór i Alpinizmu tom VI Ludzie Gór. Wydawnictwo STAPIS, 2013, s. 437. ISBN 978-83-61050-89-6.