W wieku 20 lat, jako ochotnik wstąpił do Wojska Polskiego[3][4]. Od 25 marca 1920 przeszedł do Ekspozytury II Oddziału Naczelnego Dowództwa w Grudziądzu, gdzie służył do 15 lutego 1921. W trakcie działań wywiadowczych został w grudniu 1920 aresztowany przez Niemców w Piławie (na 4 tygodnie)[3]. Po zakończeniu służby wojskowej pracował jako urzędnik w Zakładzie Ubezpieczeń Wzajemnych w Toruniu[4].
Piłka nożna
Wychowanek SC Vistula Thorn[2]. W 1922 przeszedł do TKS Toruń, gdzie oprócz piłki nożnej zajął się także hokejem na lodzie.
W grudniu 1928 przeszedł do Polonii Warszawa, wystąpił jednak tylko w jednym meczu ligowym w 1929, bowiem trwała kontuzja przerwała mu karierę piłkarską[3].
Hokej na lodzie
Dużo lepiej potoczyła się jego kariera hokejowa. To w tej dyscyplinie, w barwach TKS, zdobył brązowy medal mistrzostw Polski w 1928[2]. W listopadzie i grudniu 1929 reprezentował barwy Legii Warszawa. Po rozwiązaniu sekcji hokejowej w TKS, w grudniu 1933 został zawodnikiem poznańskiego AZS Poznań (lokalna prasa informowała o tym 20 grudnia[5] i zapowiadała jego udział w meczu 22 grudnia[6]), w którym grał do końca swej kariery sportowej.
Z AZS-em już w pierwszym sezonie (1933/1934) zdobył tytuł mistrza Polski, będąc kluczowym zawodnikiem zarówno ćwierćfinałów, jak i turnieju finałowego[7]).
W kolejnym sezonie (1934/1935) w ćwierćfinałach przyczynił się do zwycięstw nad Legią Warszawa, ale już w pierwszym meczu turnieju finałowego odniósł kontuzję kolana (m.in. przez co AZS zajął dopiero 4. miejsce).[7].
Będąc reprezentantem AZS Poznań, nadal mieszkał w Toruniu, gdzie pracował zawodowo i trenował indywidualnie[3].
W lutym 1935 wystąpił w bramce TKS Strzelec Toruń w towarzyskim dwumeczu z VfB Königsberg - pierwszym (i drugim) międzynarodowym meczu hokejowym w Toruniu. Oba mecze Strzelec wygrał (2-0 i 2-1), a Stogowski zaledwie tydzień wcześniej wrócił z Davos z mistrzostw świata[8].
Reprezentacja
W hokejowej reprezentacji Polski jako bramkarz w latach 1927-1938 rozegrał 70 spotkań (zajmując do wybuchu wojny w 1939 pierwsze miejsce na liście reprezentantów Polski pod względem liczby rozegranych spotkań międzypaństwowych[3]).
Latem 1939 ciężko zachorował, prawdopodobnie na skutek kontuzji odniesionej podczas meczu hokejowego[12]. Przewieziony został do Warszawy, gdzie na Oddziale Chirurgicznym Szpitala im. Dzieciątka Jezus dokonano skomplikowanej operacji. Po kapitulacji Warszawy wrócił do Torunia, ale stan jego zdrowia stale się pogarszał, umierał w cierpieniach. Zmarł 14 maja 1940 w Toruniu i 17 maja 1940 został pochowany na cmentarzu św. Jerzego w Toruniu. Jego grób nie zachował się do obecnych czasów[3]. W 2023 roku w miejscu prawdopodobnego pochówku został odsłonięty kamień upamiętniający zawodnika[13].
↑Bogdan Tuszyński, Henryk Kurzyński; Od Chamonix i Paryża do Vancouver. Leksykon olimpijczyków polskich 1924–2010, wyd. Fundacja Dobrej Książki, b.m. i d.w, s. 1129
Józef Stogowski [online], olympedia.org [dostęp 2021-01-16](ang.).
Bibliografia
Piotr Chomicki, Leszek Śledziona, Edwin Kowszewicz: Piłka nożna na polskim pomorzu 1920–1939. Mielec: 2016. ISBN 978-83-65043-05-4. Brak numerów stron w książce
Andrzej Gowarzewski: MISTRZOSTWA POLSKI. LUDZIE (1918–1939). 100 lat prawdziwej historii (1), Wydawnictwo GiA, Katowice 2017
Krzysztof Mikulski: Toruński Słownik Biograficzny. T. 4. Toruń: 2004. Brak numerów stron w książce