Urodził się jako syn Józefa i Leokadii, z domu Kowczyńska.
Ukończył gimnazjum św. Stanisława Kostki w 1924 i Wydział Bankowy Szkoły Głównej Handlowej w 1928.
Jego żoną była Janina (ur. 1908), z domu Zawadzka, z którą wziął ślub w 1930. Mieli córki Hannę i Ewę (ur. 1938).
Kariera hokejowa
Uprawiał wyczynowo hokej na lodzie, jest uważany za jednego z prekursorów tej dyscypliny w Polsce. Grał na pozycji obrońcy. Reprezentant barwy klubu AZS Warszawa w latach 1923–1933, w tym czasie zdobył z drużyną pięć tytułów mistrza Polski. Ponadto występował w barwach reprezentacji Polski w latach 1926–1932, uczestnicząc w jej składzie w turniejach akademickich mistrzostw świata (1928), mistrzostw Europy (1928, 1929, 1930, 1931), mistrzostw świata (1930, 1931), zimowych igrzysk olimpijskich (1928, 1932[1]).
Zawodowo pracował najpierw jako urzędnik w Ministerstwie Kolei, następnie w Komunalnej Kasie Oszczędności miasta stołecznego Warszawy, gdzie na początku 1939 otrzymał awans na stanowisko dyrektora V Oddziału KKO.
Po wybuchu II wojny światowej 3 września 1939 został zmobilizowany i udał się przez Chełm do miejscowości Równe, miejsca stacjonowania 13 Kresowej Dywizji Piechoty, do której 3 batalionu otrzymał przydział. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939, został aresztowany przez sowietów 25 września w mieście Dubno. Następnie był przetrzymywany w obozie w Kozielsku. W tym czasie bliscy otrzymali korespondencję od niego, ostatnią z 11 lutego 1940. Na początku kwietnia 1940 został zabrany do Katynia i prawdopodobnie 3 lub 5 kwietnia rozstrzelany przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. W 1943 w toku ekshumacji prowadzonych przez Niemców jego ciało zostało zidentyfikowane pod numerem 2129 (przy zwłokach zostały znalezione m.in. metryka ślubu, karta szczepień i list)[2][3]. Został pochowany na terenie obecnego Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu.
5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia kapitana[5]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[6].
W listopadzie 2008 dokonano zmiany patrona ulicy na warszawskim Bródnie, odbierając patrona działaczowi komunistycznemu która Aleksandrowi Kowalskiemu i przyznając go hokeiście Aleksandrowi Kowalskiemu[7].
13 kwietnia 2010, w ramach akcji „Katyń... pamiętamy” / „Katyń... Ocalić od zapomnienia”, Zespole Szkół w Słupnie został zasadzony Dąb Pamięci i kamień pamiątkowy honorujące Aleksandra Kowalskiego (zasadzenia dokonały jego córki Hanna Kowalska-Grzebuła i Ewa Osiecka[8][9] (podczas uroczystości tak samo został upamiętniony Alfred Bartel).
Uwagi
↑W źródłach pojawia się data śmierci 3 kwietnia 1940, natomiast według relacji córek jest to 5 kwietnia 1940.
↑Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.