Imipramina (łac.imipraminum) – organiczny związek chemiczny, trójpierścieniowy lek przeciwdepresyjny. Pierwszy w pełni skuteczny lek przeciwdepresyjny, zastosowany w 1957. Hamuje wychwyt zwrotny noradrenaliny i serotoniny ze szczeliny synaptycznej. Wykazuje umiarkowane działanie przeciwcholinergiczne obwodowe i ośrodkowe oraz słabe działanie przeciwhistaminowe. Wchłania się z przewodu pokarmowego w 50%, metabolizowany w wątrobie do dezypraminy, czynnego metabolitu, który ma także działanie psychotropowe. Silnie wiąże się z białkami osocza, okres półtrwania wynosi 10–16 godz., wydalana z moczem i kałem w ciągu jednej doby po podaniu, przenika do mleka. Lek może działać teratogennie.
Działanie
silny antydepresant (tymoleptyk)
niewielkie działanie uspokajające i przeciwlękowe
w średnio silnym stopniu wzmaga napęd psychoruchowy
Wskazania
depresje endogenne z zahamowaniem
inne depresje z niezbyt nasilonym lękiem
Przeciwwskazania
nadwrażliwość na lek
stosowanie inhibitorów MAO i okres 2 tygodni po ich odstawieniu
dorośli w leczeniu ambulatoryjnym 50-100 w 3 dawkach, w razie potrzeby 150-200; leczenie podtrzymujące 50-100
u pacjentów hospitalizowanych: początkowo 100-150 w podzielonych dawkach, zwiększać dawkę o 25 mg do 200, maks. 300, po uzyskaniu poprawy dawki zmniejszać
pacjentom w podeszłym wieku: 10-50
dzieci 2-7. rż. – maks. 20 w 4 dawkach
dzieci 8-14. rż. – maks. 50 w 4 dawkach
młodzież 15-18. rż. do 75 w 3-4 dawkach
Monitorować obraz krwi, czynność wątroby i nerek, przy narastaniu poziomu mocznika i kreatyniny – przerwać leczenie. Podczas zażywania nie prowadzić pojazdów, nie obsługiwać niebezpiecznych urządzeń mechanicznych, nie pić alkoholu.
Preparaty
Francja: w formie chlorowodorku jako surowiec farmaceutyczny do receptury aptecznej[4].
