Ferdynand, książę Brunszwiku-Wolfenbüttel (niem. Ferdinand von Braunschweig-Wolfenbüttel), (ur. 12 stycznia 1721, zm. 3 lipca 1792) – książę Brunszwiku-Wolfenbüttel-Bevern, feldmarszałek w służbie pruskiej i hanowerskiej (brytyjskiej), kawaler Orderu Podwiązki.

Był czwartym synem Ferdynanda Alberta II, księcia Brunszwiku-Lüneburg i szwagrem Fryderyka Wielkiego. W jego wojskach brał udział w wojnach śląskich, uczestnicząc osobiście w bitwach pod Małujowicami, Chotusicami, Dobromierzem i Soor.

Po wybuchu wojny siedmioletniej, w początkowym okresie dowodził w bitwach pod Lowosicami i pod Rossbach oraz przyczynił się do zwycięstwa pod Pragą. W 1758 objął naczelne dowództwo nad wojskami angielsko-niemieckimi operującymi na terytorium Hanoweru. W tym samym roku pobił Francuzów w bitwie pod Krefeld, ale w następnym roku uległ im pod Bergen. Później jednak odniósł zdecydowane zwycięstwa w bitwach pod Minden, Vellinghausen, Wilhelmstahl i Warburgiem.

Należał do wolnomularstwa, przyjęty tam przez Fryderyka Wielkiego, piastował od 1772 godność Wielkiego Mistrza loży szkockiej.

• Wolfgang Hardtwig: Genossenschaft, Sekte, Verein in Deutschland. T. 1. München, 1997
• Ernst Graf zur Lippe: Ferdinand, Prinz von Braunschweig-Wolfenbüttel. W Allgemeine Deutsche Biographie. T. 6. Leipzig: Duncker & Humblot, 1877, s. 682–690

• Ferdinand of Brunswick. 1911encyclopedia.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-29)].