Dwa pozostałe ugrupowania dialektów serbsko-chorwackich to narzecze kajkawskie i czakawskie. Ich nazwy wywodzą się od odpowiednika zaimka pytajnego ‘co’, który w dialektach sztokawskich brzmi šta lub što[3] i pochodzi z psł. *čьto, od XIV wieku z dysymilacją do što[3].
Na obszarze języka serbsko-chorwackiego występują trzy duże dialekty (względnie grupy dialektów): sztokawski, kajkawski i czakawski. Różnice między dialektami są na tyle poważne, że nie wszystkie z nich są wzajemnie zrozumiałe. Na dialektach sztokawskich, a w szczególności na dialekcie wschodniohercegowińskim oparto literackijęzyk serbsko-chorwacki oraz wszystkie serbsko-chorwackie standardy literackie: serbski, chorwacki, bośniacki i czarnogórski.
Cechy językowe
Większość charakterystycznych cech sztokawskich jest dzielona z językiem literackim. Są to przede wszystkim innowacje powstałe w okresie od XIII do XV wieku[3]. Z cech fonetycznych można wskazać przede wszystkim:
Ze względu na wymowę psł. *ě (jać) wyróżnia się dialekty ekawskie z wymową typu mléko, vȅra, jekawskie z wymową typu mlijèko, vjȅra oraz ikawskie z wymową typu mlíko, vȉra[4].
Spośród dialektów sztokawskich wyodrębnia się następujące ugrupowania gwarowe:
Często do grupy dialektów sztokawskich zalicza się też dialekty torlackie nazywane wówczas średniosztokawskimi, choć w innych klasyfikacjach jest to odrębne ugrupowanie dialektalne. Do tych dialektów należą:
