Narzędnik (łac. instrumentalis) – w językoznawstwie przypadek używany m.in. dla określenia narzędzia (naprawił telewizor śrubokrętem, przyjechałem pociągiem), sposobu wykonania czynności (osiągnąłem to sprytem)[1] itp. Przy czasownikach oznaczających rządzenie oznacza dopełnienie bliższe (dyrygent kieruje orkiestrą), przy niektórych innych dopełnienie dalsze (Maria handluje kwiatami). Łączy się z niektórymi przyimkami, np. z, pod, nad[2]. Odpowiada na pytania kim? czym?.
Niektóre czasowniki wymagają dopełnienia w narzędniku[1], np. Interesuję się językoznawstwem.
Końcówkami narzędnika w języku polskim są w liczbie pojedynczej -em, -ą a w liczbie mnogiej -ami[3]
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
