Deferypron jest ligandem dwudonorowym chelatującym żelazo w stosunku 3:1. W badaniach klinicznych wykazano, że dawka 25 mg/kg masy ciała, podawana trzy razy dziennie, zmniejsza stężenie żelaza we krwi oraz zapobiega jego odkładaniu się w tkankach. Lek nie chroni jednak przed skutkami uszkodzenia organów wewnętrznych, spowodowanymi wysokim stężeniem żelaza. Badania dowodzą, że deferypron, w dawkach zalecanych, wykazuje mniejszą skuteczność niż deferoksamina. Co prawda, lek zmniejsza stężenie żelaza we krwi (zarówno w formie związanej z ferrytyną, jak również w postaci wolnej), jednak jego stężenie w wątrobie wciąż może pozostawać za wysokie.
Farmakokinetyka
Deferypron wchłania się z przewodu pokarmowego dość szybko, osiągając po 30–60 minutach maksymalne stężenie we krwi. Przyjmowanie leku wraz z pokarmem wydłuża czas wchłaniania do 2 godzin, nie obniża jednak stężenia, jakie lek osiąga w osoczu. Dzieje się to jednak przy zażywaniu deferypronu po posiłku. Lek metabolizowany jest głównie na drodze sprzęgania, które dezaktywuje grupę 3-hydroksylową deferypronu. Metabolity nie wykazują więc żadnego działania farmakologicznego. Okres półtrwania leku wynosi 2–3 godziny. Deferypron wydalany jest z organizmu w 75-90% z moczem, w dwóch postaciach: jako glukoronid i kompleks deferypron-żelazo.
Wskazania
Deferypron stosowany jest w talasemii w celu usunięcia z organizmu nadmiaru żelaza. Preparat powinien być stosowany w przypadku, gdy podawanie deferoksaminy jest niemożliwe lub niewystarczające.
Przeciwwskazania
nadwrażliwość na deferypron lub jakikolwiek składnik preparatu,
umiarkowane i ciężkie zaburzenia czynności wątroby i nerek (przeciwwskazanie względne).
Ostrzeżenia specjalne
Leczenie deferypronem powinno przebiegać pod ścisłym nadzorem lekarza doświadczonego w leczeniu talasemii preparatami chelatującymi żelazo. Stosowanie dawek wyższych niż 100 mg/kg mc./dobę może wywołać poważne skutki uboczne w postaci zaburzeń neurologicznych. Deferypron u 1,2% leczonych wywołuje agranulocytozę, w tym neutropenię. Nie jest znany mechanizm wywoływania przez deferypron tych zaburzeń, dlatego nie wolno przyjmować pacjentom leczonym preparatem innych leków, o których wiadomo, że mogą powodować neutropenię. W trakcie leczenia deferypronem zaleca się oznaczanie poziomu granulocytów obojętnochłonnych co tydzień. Chory musi zostać poinformowany o konieczności zgłaszania lekarzowi prowadzącemu wszystkich objawów grypopodobnych. Świadczyć mogą one bowiem o wystąpieniu neutropenii. W przypadku wystąpienia neutropenii lek należy odstawić, a następnie wdrożyć odpowiednie leczenie. Nie zaleca się powrotu do terapii deferypronem chorym, u których wystąpiła neutropenia spowodowana stosowaniem tego leku. W trakcie leczenia deferypronem barwa moczu zmienia się ze słomkowej na czerwonobrązową. Lek wykazuje działanie mutagenne i klastogenne. Kobietom w wieku rozrodczym, które przyjmują deferypron, zaleca się stosowanie skutecznej antykoncepcji.
Interakcje
Deferypron może zmniejszać skuteczność doustnych leków zobojętniających kwas żołądkowy zawierających glin. Istnieje bowiem możliwość chelacji jonów glinu przez deferypron. Istnieją doniesienia mówiące o występowaniu interakcji między deferypronem a witaminą C. Jeżeli to możliwe, na czas leczenia lekiem, kwas askorbinowy należy odstawić.
Działania niepożądane
Do najpoważniejszych działań niepożądanych należy agranulocytoza, w tym neutropenia. Do częstych działań niepożądanych należą:
↑Savulescu J. Thalassaemia major: the murky story of deferiprone.. „BMJ (Clinical research ed.)”. 7436 (328), s. 358–9, luty 2004. DOI: 10.1136/bmj.328.7436.358. PMID: 14962851.
