PROFILPELAJAR.COM

Ten artykuł od 2012-11 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.

Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Plakat propagandowy z okresu czerwonej paniki ukazująca anarchistów usiłujących zniszczyć Statuę Wolności

Czerwona Panika (ang. Red Scare) – termin odnoszący się do dwóch okresów silnego antykomunizmu w historii Stanów Zjednoczonych: pierwszy w latach 1919–1920, drugi, związany z zimną wojną, od 1947 do 1957 r.

Oba etapy czerwonej paniki charakteryzowały się strachem przed rzekomymi wpływami komunistów w społeczeństwie amerykańskim. Pierwsza czerwona panika związana była ze strachem przed rosnącym w siłę anarchizmem i związkami zawodowymi, druga dotyczyła oskarżeń o infiltrację amerykańskiego rządu.

Skutkiem wszechobecnego strachu i podejrzliwości charakteryzujących badane zjawisko były agresywne śledztwa i – szczególnie w pierwszym okresie – liczne aresztowania, wyroki (zdarzały się przypadki kary 20 lat więzienia za rozdawanie ulotek) i deportacje ludzi sympatyzujących z anarchistami, komunistami i propagujących ideologię czy polityczne ruchy socjalistyczne.

Obecnie prawo do zgromadzeń w Stanach Zjednoczonych zabrania skazywania obywateli jedynie za przynależność do grup wywrotowych. Jednakże w opisywanym okresie ustawa o szpiegostwie (ang. Espionage Act of 1917) została rozszerzona przepisami ustawy o działalności wywrotowej (ang. Sedition Act of 1918). Według tych przepisów „atakowanie” (czyli krytyka) rządu Stanów Zjednoczonych stawała się przestępstwem; uprawniały one również Poczmistrza generalnego Stanów Zjednoczonych (ang. United States Postmaster General) do zatrzymywania korespondencji skierowanej do i od „podejrzanych obywateli” (np. komunistów, socjalistów i anarchistów). W 1921 roku Kongres Stanów Zjednoczonych uchylił ustawę z 1918 roku, ale główne przepisy ustawy o szpiegostwie nadal pozostają w mocy.

Rząd stworzył tajną organizację kierowaną przez J. Edgara Hoovera. Hoover zgromadził karty katalogowe ponad 150 000 osób i 60 000 organizacji^[1]. Następnie rozpoczęto kampanie przeciwko obcokrajowcom, pierwszym celem był znajdujący się na Manhattanie rosyjski Dom Ludowy gdzie 183 osoby zostały aresztowane i brutalnie pobite. Jednego dnia agenci rządu aresztowali 6000 osób^[2]. Kongres ustanowił uchwałę deportującą obywateli innych krajów przebywających w USA ze względu na ich domniemaną działalność w organizacjach lewicowych^[2]. Kolejnym krokiem było zaostrzenie ustawy imigracyjnej, mocno ograniczającej imigrację z Europy południowej i wschodniej.

Pierwsza fala czerwonej paniki doprowadziła do fali rasistowskich zamieszek zwanych czerwonym latem, których ofiarami padły mniejszości narodowe i rasowe zamieszkujące Stany Zjednoczone. Do ostatnich takich zamieszek doszło 1 października 1919 roku w Elaine w stanie Arkansas. Zamordowano tam od 100 do 200 Afroamerykanów oraz 5 białych mieszkańców. Powodem linczu było przekonanie, że czarni farmerzy ze związku Progressive Farmers and Household Union of America tworzą niebezpieczną organizację socjalistyczną^[3].

Zobacz też

Przypisy

↑ Axelrod, Alan and Philips, Charles. (1992). What every American should know about American history. (Reprinted ed.) Rob Adams Inc. Publishers, s. 256.
↑ ^a ^b Alexander, Robert J. International Trotskyism, 1929-1985: a documented analysis of the movement. United States of America: Duke University Press, 1991. ISBN 0-8223-0975-0, s. 256.
↑ Eric M. Freedman: Habeas Corpus: Rethinking the Great Writ of Liberty. New York University Press, 2000, s. 68. (ang.).