W latach 1969–1993 jako sekretarz Konferencji Episkopatu Polski angażował się w polskie życie polityczne. Uczestniczył w rozmowach w Magdalence, rozmowach przy Okrągłym Stole, negocjacjach między przedstawicielami władz a działaczami związkowymi. Przyjmowany przez kolejnych papieży na comiesięcznych audiencjach ponad 250 razy, w trakcie których informował o bieżącej sytuacji Kościoła w Polsce.
Był inicjatorem powołania Prymasowskiej Rady Społecznej 12 grudnia 1981. 16 grudnia 1981 skierował list do generała Wojciecha Jaruzelskiego, w którym potępił dekret Rady Państwa o stanie wojennym, w szczególności jego art. 26 (możliwość użycia broni palnej przez dowódców oddziałów), który uznał za „rażący i prowokujący rozlew krwi”[3]. Tego samego dnia doszło do pacyfikacji KWK „Wujek”, w wyniku której śmierć poniosło 9 górników.
27 lutego 1993 przeszedł na emeryturę. Zmarł po krótkiej chorobie. Został pochowany 29 grudnia 1997 w grobowcu biskupów pomocniczych warszawskich na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[4].
P. Raina, B. Dąbrowski, Ks[iądz] Arcybiskup Dąbrowski w służbie Kościoła i narodu. Rozmowy z władzami PRL. t. 1:1970–1981, Książka Polska, Warszawa 1995.
P. Raina, B. Dąbrowski, Ks[iądz] Arcybiskup Dąbrowski w służbie Kościoła i narodu. Rozmowy z władzami PRL., t. 2: 1982–1989, Książka Polska, Warszawa 1995.
.png){kind=logo}