W kampanii wrześniowej brał udział jako podporucznikbroni pancernych. Po kampanii aresztowany przez Gestapo i więziony do kwietnia 1940. Z więzienia zwolniony po interwencji jednej z wpływowych włoskich rodzin. Po włączeniu się w pracę konspiracyjną, założył organizację pod nazwą Konfederacja Narodu[12]. Był także dowódcą Uderzeniowych Batalionów Kadrowych, które od maja 1943 stoczyły 32 potyczki z Niemcami, a po ich scaleniu w 1943 z Armią Krajową w stopniu porucznika, był dowódcą III batalionu 77 Pułku Piechoty AK[13]. walczącego na Nowogródczyźnie. Uniknął internowania w czasie akcji „Burza”, po powrocie do środkowej Polski kontynuował działalność konspiracyjną tym razem przeciwko Polskiemu Komitetowi Wyzwolenia Narodowego. W listopadzie 1944 aresztowany przez władze wojskowe i uwięziony w Lublinie. Przesłuchiwany kilkakrotnie przez gen. Iwana Sierowa. W liście do Sierowa zadeklarował wsparcie dla reform społecznych wprowadzanych przez nowe władze, reformy rolnej i nacjonalizacji przemysłu oraz zgłosił chęć wyprowadzania ludzi z podziemia zbrojnego. Opisał także swoją drogę życiową, działalność antysanacyjną, obóz w Berezie, aresztowanie przez Gestapo, konspirację i antyhitlerowską partyzantkę. W tym samym czasie przedstawił władzom państwowym memoriał, który zawierał główne tezy powstającego środowiska „Dziś i Jutro”. W lipcu 1945 został zwolniony z więzienia[13].
Czasy Polski Ludowej
Po wojnie współtworzył i kierował tzw. społecznie postępowym ruchem katolików świeckich, popierającym władze komunistyczne, skupionym wokół tygodnika „Dziś i Jutro”. W 1947 stworzył Stowarzyszenie „Pax” i przewodniczył jego zarządowi do końca życia, po początkowej życzliwej postawie polskiego Kościoła katolickiego wobec jego osoby i organizacji, ich drogi rozeszły się ostatecznie w 1953, gdy Bolesław Piasecki bezskutecznie namawiał kardynała Stefana Wyszyńskiego, by ten uznał prawo Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej do typowania kandydatur na stanowiska biskupie. Jeszcze surowiej działalność „Pax” oceniała Stolica Apostolska[14]. Książka Bolesława Piaseckiego wydana w 1954 – Zagadnienia istotne. Artykuły z lat 1945–1954 została potępiona[15] i wpisana do Indeksu ksiąg zakazanych przez Magisterium Kościoła dekretem z 28 czerwca 1955 wraz z paksowskim tygodnikiem „Dziś i Jutro”. Bolesław Piasecki nigdy oficjalnie nie wycofał głoszonych tam poglądów, ale z chwilą wciągnięcia wyżej wymienionych tytułów na Indeks wycofał ze sprzedaży Zagadnienia istotne, a w maju 1956 tygodnik „Dziś i Jutro” zamknięto, zastępując go nowym pismem „Kierunki”[16].
Bezpośrednio po wojnie współpracował z UB. Nadano mu pseudonim „Tatar”. Brał udział w operacji rozpracowania środowiska polskiej emigracji politycznej w Londynie. Według raportów pułkownik Julii Brystygierowej, poprzez współpracę chciał wzmocnić swoją pozycję wobec władzy[17].
Sceptycznie odnosił się do odwilży politycznej w 1956, w tym samym roku poparł proradziecką i stalinowską frakcję natolińczyków w walce o władzę z puławianami, którzy według niego byli zdominowani przez Żydów[14]. W 1956 przez kilka miesięcy był członkiem prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego. Był posłem na Sejm PRLIV, V, VI i VII kadencji od 1965 (jednocześnie przewodniczącym Koła Poselskiego „Pax”). W latach 1971–1979 był członkiem Rady Państwa. W marcu 1968 wraz z całym „Paksem” popierał antyinteligencką i antysemicką nagonkę zorganizowaną przez partyjną frakcję Mieczysława Moczara.
22 stycznia 1957 został uprowadzony do taksówki i zamordowany prawdopodobnie tego samego dnia jego najstarszy syn Bohdan, piętnastoletni uczeń Liceum Św. Augustyna. Porywacze początkowo żądali od Piaseckiego okupu, ale po pięciu dniach zerwali kontakt. Zwłoki nastolatka odnaleziono 8 grudnia 1958 w piwnicy remontowanego budynku przy ul. Świerczewskiego[18]. W styczniu 1959 Piasecki oświadczył swoim najbliższym współpracownikom, że podczas spotkania z wiceministrami spraw wewnętrznych Mieczysławem Moczarem i Antonim Alsterem zgodził się na utrzymanie kulisów zbrodni w tajemnicy dla ratowania prestiżu państwa i dla poprawy stosunków z ekipą rządzącą. Zarzut współudziału w porwaniu usłyszał we wrześniu 1959 taksówkarz żydowskiego pochodzenia, były kurier Jakuba Bermana i czynny informator milicyjny Ignacy Ekerling, który udostępnił swój samochód porywaczom i złożył fałszywe zeznania, a w kwietniu 1957 usiłował zbiec do Izraela. Zawrócony do Warszawy Ekerling kontaktował się z Adamem Kossowskim, oficerem milicji zamieszkałym pod adresem, gdzie znaleziono ciało Bohdana Piaseckiego. Proces Ekerlinga został wstrzymany w listopadzie 1959 na polecenie premiera Józefa Cyrankiewicza z obawy przed sprowokowaniem nastrojów antysemickich. Nowy akt oskarżenia przeciw Ekerlingowi trafił do sądu w 1975 w związku z zeznaniami przebywającego w Mediolanie i zbiegłego z Polski w 1958 gangstera Mikołaja Barkowskiego (Izaaka Rotberga), który miał wynająć Ekerlinga do pomocy w porwaniu, ale prokurator generalnyLucjan Czubiński zdecydował o umorzeniu postępowania[19].
Choć uważano, że motywem porwania i zabójstwa była zemsta na Bolesławie Piaseckim za jego przeszłą działalność polityczną, to współczesne śledztwo Instytutu Pamięci Narodowej skłania się ku wersji, że za porwaniem i zbrodnią kryła się chęć wymuszenia okupu od ojca, będącego na ówczesne czasy jedną z najbogatszych osób w Polsce. Odpowiedzialni za tę zbrodnię nigdy nie zostali odnalezieni i ukarani mimo starań ojca i najdłużej w historii PRL prowadzonego śledztwa (zamknięte w 1982), podczas którego lista osób objętych czynnościami operacyjnymi – przesłuchanych, śledzonych, podsłuchiwanych liczyła ponad 160 tys. nazwisk[20]. Podejrzewano także osoby zamieszane w próbę wyłudzenia okupu zatrudnione wcześniej w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (tzw. żydowska frakcja w MSW, na czele której stał wiceminister Antoni Alster). Według jednej z hipotez za zbrodnią kryła się zemsta żydowska za „antysemicką i faszystowską” działalność Bolesława Piaseckiego w dwudziestoleciu międzywojennym – Milicja Obywatelska nie była jednak w stanie przesłuchać podejrzanych, gdyż poza Ekerlingiem wszyscy po uprowadzeniu Bohdana Piaseckiego wyjechali za granicę, a większość znalazła się w Izraelu. Według innej zabójstwa dokonała grupa funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa pochodzenia żydowskiego. Mogło też chodzić o rozgrywki frakcyjne w aparacie bezpieczeństwa, a zabójstwo mogło nie być planowane[21].
W PRL informacje na temat Bolesława Piaseckiego podlegały częściowej cenzurze, która szczególnie pilnowała, aby w mediach nie pojawiały się informacje wymieniające jego nazwisko zaraz obok komunistycznych władz związanych z PZPR. Zalecenia cenzorskie dotyczące jego osoby zanotował Tomasz Strzyżewski, który w swojej książce o peerelowskiej cenzurze opublikował notkę informacyjną z 19 lutego 1975 Głównego Urzędu Kontroli Prasy, Publikacji i Widowisk: „Nie należy dopuszczać do druku żadnej informacji o życzeniach, jakie z okazji 60. rocznicy urodzin B. Piasecki otrzymał od członków kierownictwa Partii i Rządu”[22].
Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Haliną Kopeć, żołnierką AK. Mieli dwóch synów: Bohdana (1941–1957) i Jarosława (ur. 1943)[25]. Żona zginęła podczas powstania warszawskiego. W 1948 ożenił się z Barbarą Kolendo (1923–2005, łączniczką KN), razem mieli pięcioro dzieci: Zdzisława, Ładysława (ur. 1961)[26], Bożenę, Marzennę i Halinę[27].
Osobę Bolesława Piaseckiego na patrona swojego pisma wybrał „Tygodnik Ojczyzna” redagowany przez byłego działacza Pax, Bogusława Jeznacha.
↑Jarosław Tomasiewicz, W kierunku nacjokracji: tendencje autorytarne, totalistyczne i profaszystowskie w polskiej myśli politycznej (1933–1939): narodowcy – narodowi radykałowie – narodowi socjaliści, Katowice, 2019, s. 23.
↑W: Smolna 30. Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego Warszawa: PIW, 1989, w spisie absolwentów rocznika 1931 na s. 353, pozycja 34. (jako Bolesław Bogdan Piasecki) oraz fotografia nr 47. po s. 224.
Antoni Dudek, Grzegorz Pytel: Bolesław Piasecki. Próba biografii politycznej, Londyn 1990.
Jan Engelgard: Wielka gra Bolesława Piaseckiego, Warszawa 2008.
Jan Engelgard: Bolesław Piasecki 1939–1956. Warszawa: Wydawnictwo Myśl Polska, 2015. ISBN 978-83-935144-4-1. OCLC904782137. Brak numerów stron w książce
Andrzej Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945, T. 1. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 125–129. ISBN 83-211-0758-3.
Mikołaj StanisławM.S.KunickiMikołaj StanisławM.S., The Polish Crusader: The Life and Politics of Bolesław Piasecki, 1915–1979, Uniwersytet Stanforda: rozprawa doktorska, 2004.
Peter Raina: Sprawa zabójstwa Bohdana Piaseckiego, Warszawa 1989.
Peter Raina: Piasecki na indeksie watykańskim. Geneza sprawy. Warszawa: Wydawnictwo von borowiecky, 2002. ISBN 83-87689-44-0. OCLC830421337. Brak numerów stron w książce
Ryszard Reiff: Archiwum Stowarzyszenia PAX, tom II. Warszawa: Wydawnictwo Comandor, 2007. ISBN 978-83-7473-026-6. OCLC749839174. Brak numerów stron w książce
Stowarzyszenie PAX 1945–1985, informator, Warszawa 1985.