Od kwietnia 2001 do 29 września 2002 był szkoleniowcem drugoligowegoLecha Poznań, którego uratował przed spadkiem do III ligi i z którą w następnym sezonie awansował do ekstraklasy. Po zwolnieniu ze stanowiska, od 1 lipca 2003 ponownie znalazł zatrudnienie w Pogoni i był to kolejny klub, który pod jego wodzą awansował do I ligi. Szczecińską drużynę prowadził do 8 października 2004 (dwie pierwsze kolejki w ekstraklasie razem z czeskim szkoleniowcem Pavlem Malurą). Następnie był dyrektorem Wydziału Sportu w szczecińskim Urzędzie Miasta[2]. 7 lutego 2005 został zatrzymany przez policję za jazdę pod wpływem alkoholu, po czym oddał się do dyspozycji ówczesnego prezydenta miasta Mariana Jurczyka[3].
Od 12 kwietnia 2005 do rozwiązania drużyny 1 lutego 2007 trenował ekipę Kujawiaka Włocławek (od wiosny 2006 pod zmienioną nazwą Zawisza Bydgoszcz[4]). 21 marca 2007 został po raz kolejny trenerem szczecińskiej Pogoni, zastępując Czecha Libora Palę[5]. Podpisał kontrakt ważny do czerwca 2008, lecz pracował jedynie do spadku z ekstraklasy w sezonie 2006/07.
20 września 2007 został trenerem Warty Poznań[6]. 19 września 2009 przeszedł zawał serca[7]. Po powrocie do zdrowia prowadził poznańską drużynę do 15 grudnia 2009. 3 lutego 2010 został szkoleniowcem Motoru Lublin[8], z którym spadł na trzeci poziom. W rundzie wiosennej sezonu 2010/11 ponownie był trenerem Warty[9], z której w czerwcu 2011 przeszedł do Miedzi Legnica[10]. W sezonie 2011/12 wraz z tym zespołem awansował na zaplecze Ekstraklasy[11]. Po dwóch latach współpracy klub rozwiązał z nim kontrakt[12]. Od 2013 do 2014 był trenerem Floty Świnoujście.
W 2015 został dyrektorem sportowym federacji Burkina Faso[13] oraz trenerem reprezentacji U-15 tego kraju.
.jpg)
